คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ชัดเจน

ข้อกฎหมายทั้งปวงอันคู่ความผู้ฎีการ้องอ้างอิงนั้นต้องแสดงให้ชัดเจนในฎีกา จะกล่าวความลอย ๆ ว่าศาลอุทธรณ์พิพากษายังมิชอบด้วยข้อกฎหมายและข้อเท็จจริงเท่านั้นไม่ได้
สัญญาทางพระราชไมตรีระวางสยามกับยี่ปุ่นคดีที่คนในบังคับยี่ปุ่นเป็นคู่ความ ๆ ฎีกาได้แต่ฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมาย

คดีที่คู่ความฎีกาข้อกฎหมายขึ้นมานั้นจะต้องแสดงข้อกฎหมายไว้ให้ชัดเจนในฎีกาจะอ้างข้อกฎหมายที่แถลงไว้ในชั้นฟ้องอุทธรณ์ไม่ได้

ข้อกฎหมายที่คู่ความทูลเกล้า ฯถวายฎีกาอ้างขึ้นมานั้นจะต้องแสดงไว้อย่างชัดเจนมิฉะนั้นศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้

ฟ้องว่าจำเลยเบิกความเป็นพะยานในคดี 2 สำนวน ข้อความไม่ตรงกัน แต่หาได้ชี้ในฟ้องว่าอย่างไหนเป็นจริงอย่างไหนเป็นเท็จดังนี้เป็นฟ้องเคลือบคลุมต้องยกฟ้องโจทก์ อาชญา ม. 118 เบิกความเท็จ

การปลดหนี้ที่มีหนังสือต้องทำเปนหนังสือให้ชัดเจน ลักษณพะยานพะยานบุคคลอธิบายหนังสือที่เคลือบคลุมฟังไม่ขึ้น

คำพิพากษาที่เด็ดขาดแล้วจะรื้อฟื้นให้ศาลพิจารณาใหม่ไม่ได้ ศาลตัดสินให้จำเลยรื้อสิ่งที่ปลูกสร้างล้ำออกมาในลำคลอง แต่ไม่ได้บ่งว่าให้รื้อเท่าใด ในชั้นบังคับถ้าโจทก์จำเลยรับรองแผนกที่ที่ศาลสั่งให้ทำว่าถูกต้องแล้ว ศาลก็บังคับได้ทีเดียว ไม่ต้องสืบพะยานบุคคลอีก

อย่างไรเรียกว่ารับรองหนี้สัญญา

คำให้การจำเลยต้องแสดงโดยชัดแจ้งว่า จำเลยยอมรับหรือปฏิเสธข้ออ้างของโจทก์ทั้งสิ้นหรือแต่บางส่วน รวมทั้งเหตุแห่งการนั้น การที่จำเลยให้การแต่เพียงว่า การบอกกล่าวทวงถามและบอกเลิกสัญญาของโจทก์เป็นการบอกกล่าวที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย โจทก์จึงยังไม่มีสิทธินำคดีมาฟ้องจำเลย โดยไม่มีรายละเอียดข้อเท็จจริงว่าการบอกกล่าวทวงถามและบอกเลิกสัญญาของโจทก์ไม่ชอบด้วยกฎหมายเพราะเหตุใด ทั้งที่การบอกกล่าวไม่ชอบด้วยกฎหมายอาจเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ จึงเป็นคำให้การที่ไม่ชัดแจ้ง ไม่ชอบด้วย ป.วิ.พ. มาตรา 177 วรรคสอง การที่ศาลชั้นต้นให้มีการนำสืบและวินิจฉัยในประเด็นเรื่องนี้เป็นการวินิจฉัยนอกประเด็นข้อพิพาทและการที่จำเลยอุทธรณ์ในประเด็นเรื่องนี้เป็นการอุทธรณ์ในข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้น ต้องห้ามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 225 วรรคหนึ่ง ที่ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัยในประเด็นเรื่องดังกล่าวจึงชอบแล้ว

ป.พ.พ. มาตรา 1474 (2) บัญญัติว่า สินสมรสได้แก่ ทรัพย์สินที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้มาระหว่างสมรสโดยพินัยกรรมหรือโดยการให้เป็นหนังสือ เมื่อพินัยกรรมหรือหนังสือยกให้ระบุว่าเป็นสินสมรส จึงเป็นกรณีที่กฎหมายกำหนดชัดเจนแล้วว่า หากผู้ให้ทรัพย์สินแก่สามีหรือภริยาคนใดคนหนึ่งในระหว่างสมรสประสงค์จะยกให้เป็นสินสมรส ผู้ยกให้ต้องระบุไว้ในหนังสือยกให้ให้ชัดเจน และกฎหมายมิได้จำกัดว่าต้องเป็นการยกให้โดยเสน่หาเท่านั้น ที่ ป.พ.พ. มาตรา 1471 (3) บัญญัติว่า สินส่วนตัวได้แก่ ทรัพย์สินที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้มาในระหว่างสมรสโดยการรับมรดกหรือโดยการให้โดยเสน่หานั้น เป็นการขยายความว่า เมื่อเป็นการให้ไม่ว่าจะเป็นการให้โดยเสน่หาหรือไม่ ผู้ให้ต้องระบุให้ชัดแจ้งว่าประสงค์จะให้เป็นสินสมรส ดังนั้น เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังเป็นยุติว่า น. บิดาของจำเลยที่ 1 ทำหนังสือยกที่ดินพิพาทให้แก่จำเลยที่ 1 โดยเสน่หา โดยไม่ได้ระบุว่าเป็นสินสมรสก็ต้องถือเป็นสินส่วนตัวของจำเลยที่ 1 แม้จะมีข้อเท็จจริงตามที่โจทก์นำสืบว่า น. ยกที่ดินพิพาทให้แก่จำเลยที่ 1 โดยมีเงื่อนไขและค่าตอบแทนเนื่องจากโจทก์และจำเลยที่ 1 นำเงินไปชำระหนี้เพื่อไถ่ถอนจำนองที่ดินพิพาทตามคำขอร้องของ น. ก็ไม่มีผลเปลี่ยนแปลงผลตามกฎหมายที่บัญญัติไว้ชัดแจ้งแล้วได้ ส่วนที่ดินที่แบ่งแยกจากที่ดินพิพาทหลังจากได้รับการยกให้มาแล้วก็ย่อมเป็นสินส่วนตัวของจำเลยที่ 1 เช่นกัน

โจทก์ระบุเหตุในหนังสือเลิกจ้างไว้เพียงว่าจำเลยที่ 2 ประพฤติตนไม่เหมาะสมกับการเป็นพนักงาน ไม่ได้ระบุข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุที่เลิกจ้างว่าการประพฤติตนไม่เหมาะสมกับการเป็นพนักงานของจำเลยที่ 2 นั้นประพฤติตนในรายละเอียดอย่างไรจึงไม่เหมาะสมอย่างยิ่งจนถึงเป็นเหตุแห่งการเลิกจ้างโดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 119 เมื่อโจทก์ไม่ระบุเหตุผลแห่งการเลิกจ้างว่าจำเลยที่ 2 มีสัมพันธ์ในทางชู้สาวอันเป็นเหตุผิดวินัยตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน โจทก์จึงยกเหตุมีสัมพันธ์ในทางชู้สาวเป็นข้อต่อสู้เพื่อไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีไม่ได้ตามมาตรา 17 วรรคสาม (เดิม)