คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ยานพาหนะ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักจักรยานสามล้อหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้ายและนำความเท็จไปแจ้งแก่เจ้าพนักงานยานพาหนะว่าจำเลยซื้อมาจากร้านชนนิยมจำเลยต่อสู้ว่าซื้อมาโดยสุจริต
เมื่อข้อเท็จจริงฟังว่าจำเลยได้ซื้อมาโดยไม่รู้ว่าเป็นของร้ายจำเลยก็ไม่มีความผิดฐานรับของโจรแต่เมื่อจำเลยนำรถไปจดทะเบียนต่อเจ้าพนักงานจำเลยนำความเท็จไปแจ้งต่อเจ้าพนักงานทะเบียนว่าซื้อมาจากร้านชนนิยม ซึ่งความจริงจำลยหาได้ซื้อมาจากที่ร้านนี้ไม่ เพียงเท่านี้จำเลยก็มีความผิดตาม ม.226 แล้วเพราะการกระทำของจำเลยอาจเกิดความเสียหายแก่เจ้าทรัพย์และเจ้าพนักงานได้.

ผู้ขับรถยนต์ประทำทางยินยอมให้ผู้ตรวจตั๋ว ซึ่งไม่มีใบอนุญาตขับขี่ ขับรถยนต์คันที่ตนขับ จนเกิดชนรถยนต์ผู้อื่นเสียหายนั้น นายจ้างของผู้ขับรถประจำทางนั้น ต้องรับผิดใช้ค่าเสียหายแก่เข้า

มาตรา 4 แห่ง พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2480 บัญญัติว่า " ยานพาหนะ " หมายถึงสิ่งใด ๆ ที่ใช้สำหรับขนส่งจากที่แห่งหนึ่งไปยังที่อีกแห่งหนึ่ง ฉะนั้นถ้ามีผู้นำเรือถ่อโดยมิได้ใช้ขนส่งอะไรออกนอกประเทศและเข้าในประเทศโดยมิได้แจ้งกำหนดเรืออกจากท่าก็ดี เรือเข้ามาถึงท่าแล้ว ไม่ไปรายงานต่อเจ้าพนักงานก็ดี ก็ไม่เป็นผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง 2480

แม้ตามประกาศมีข้อยกเว้นให้นำของสำหรับใช้กับพาหนะอันนั้นไปได้ก็ดี การที่จำเลยชนย้ายยางรถยนต์ไปเพื่อใช้สำหรับรถยนต์คันอื่น ซึ่งยางแตกอยู่ไม่ได้ใช้สำหรับรถยนต์คันที่ชนไปนั้น ดังนี้ จำเลยมีความผิด

แม้ตามประกาศมีข้อยกเว้นให้นำของสำหรับใช้กับยานพาหนะอันนั้นไปได้ก็ดี การที่จำเลยขนย้ายยางรถยนตร์ไปเพื่อใช้สำหรับรถยนตร์คันอื่น ซึ่งยางแตกอยู่ไม่ได้ใช้สำหรับรถยนตร์คันที่ขนไปนั้น ดังนี้ จำเลยมีความผิด

ยานพาหนะที่เดินด้วยกำลังเครื่องจักร์กลโดนกันเสียหายไม่ตกอยู่ในบังคับแห่ง ม. 437 ในกรณีเช่นนี้การนำสืบต้องตกอยู่ในหลักธรรมดา

ยานพาหนะที่เดินด้วยกำลังเครื่องจักรกลโดนกันเสียหายไม่ตกอยู่ในบังคับแห่ง มาตรา 437 ในกรณีเช่นนี้การนำสืบต้องตกอยู่ในหลักธรรมดา

คนต่างด้าวประจำเรือที่เดินระหว่างประเทศไทยกับประเทศอื่นหนีเข้าเมืองนั้น แม้คนต่างด้าวนั้นถูกลงโทษและถูกส่งตัวออกไปแล้ว เจ้าของยานพาหนะก็ยังต้องรับผิดชำระค่าธรรมเนียมคนเข้าเมืองทวีคูณตามมาตรา 38
อ้างฎีกาที่ 1189/2482

บัญญัติเหตุความรับผิดไว้เป็น 3 กรณี แต่ละกรณีก็ทำให้เจ้าของยานพาหนะและผู้ควบคุมฯ ต้องรับผิดใช้ค่าธรรมเนียมเข้าเมืองแทนคนประ+ยานพาหนะนั้น ๆ เป็นทวีคูณ คนประจำยานพาหนะหลบหนีเข้าเมืองแม้ภายหลังเจ้าพนักงานจะจับได้เองและฟ้องศาลพิพากษาลงโทษตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง และได้ส่งส่งตัวออกนอกประเทศไทยแล้ว เจ้าของยานพาหนะและผู้ควบคุมฯ ก็ยังต้องรับผิดใช้ค่าธรรมเนียมเข้าเมืองแทนผู้หลบหนีนั้นเป็นทวีคูณตาม ม.38

คดีนี้โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสามฐานลักทรัพย์หรือรับของโจรโดยบรรยายฟ้องว่า ในการร่วมกันลักทรัพย์มีการใช้รถจักรยานยนต์เป็นยานพาหนะเพื่อสะดวกแก่การกระทำความผิด หรือพาทรัพย์นั้นไป หรือเพื่อให้พ้นจากการจับกุม ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่ต้องระวางโทษหนักกว่าที่บัญญัติไว้ในมาตรานั้น ๆ กึ่งหนึ่ง ตาม ป.อ. มาตรา 336 ทวิ เมื่อความผิดฐานลักทรัพย์ดังกล่าวกฎหมายไม่ได้กำหนดอัตราโทษอย่างต่ำไว้ให้จำคุกตั้งแต่ห้าปีขึ้นไปหรือโทษสถานที่หนักกว่านั้น ซึ่งศาลต้องฟังพยานหลักฐานโจทก์จนกว่าจะพอใจว่าจำเลยได้กระทำความผิดจริงตาม ป.วิ.อ. มาตรา 176 วรรคหนึ่ง การที่จำเลยที่ 1 และที่ 2 ให้การรับสารภาพฐานลักทรัพย์ จึงไม่จำต้องสืบพยานโจทก์ประกอบคำรับสารภาพและข้อเท็จจริงย่อมฟังได้ว่าจำเลยที่ 1 และที่ 2 ร่วมกันกระทำผิดตามที่โจทก์บรรยายฟ้องมา ดังนั้น ที่ศาลล่างทั้งสองคงลงโทษจำเลยที่ 1 และที่ 2 ตาม ป.อ. มาตรา 335 โดยมิได้ปรับบทลงโทษ ตาม ป.อ. มาตรา 336 ทวิ จึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย