คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
กฎหมาย

ลักทรัพย์ของมารดาจำเลยไปจากผู้ที่ยืมไปจากมารดาจำเลย แม้จำเลยจะรู้ว่าทรัพย์เป็นของมารดาหรือไม่ก็ตาม ก็ได้รับการลดโทษตาม มาตรา 54

โจทก์บรรยายฟ้องเป็นความผิดตาม ม.296-60 แต่อ้างมาตรา 293-60 ดังนั้น ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.296-60 ไม่ได้ เป็นการเกินคำขอต้องลงโทษตาม ม.293-60

ฟ้องว่า จำเลยใช้เท้าเตะผู้เสียหายหนึ่งทีถูกขมับซ้ายบวมนูนจนสลบไปชั่วครู่หนึ่ง ปรากฏตามใบชันสูตรซึ่งระบุว่ามีแผลบวมนูนที่ขมับร่วมประมาณ 7 วันหายดังนี้ ยังแปลไม่ได้ว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บตาม ม.254
เพียงแต่ปรากฏว่ามีแผลบวมนั้นที่ขมับรักษาประมาณ 7 วันหายยังเรียกไม่ได้ว่าถึงบาดเจ็บการที่ผู้เสียหายลอบไปชั่วครู่หนึ่งนั้น ก็ไม่ถือว่าเป็นการทำร้ายถึงบาดเจ็บตามกฎหมาย

ฆ่าสุกรในระหว่างเวลาใช้ พระราชบัญญัติฆ่าขายโคกระบือแพะแกะและสุกรพ.ศ.2481 แต่คดีมาถึงศาลฎีกาเมื่อใช้ พระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์ พ.ศ.2488 นั้น ปัญหาในเรื่องการริบทรัพย์ศาลต้องใช้ พระราชบัญญัติอากรฆ่าสัตว์ พ.ศ.2488 ซึ่งให้ฆ่าสัตว์โดยได้รับอนุญาตฉะนั้นเครื่องมือฆ่าและซากสัตว์ที่ฆ่าจะริบไม่ได้

ผู้ได้รับอนุญาตจำหน่ายสุราเจตนาขนสุราไปต่างตำบล เมื่อขนสุราไปโดยไม่มีใบอนุญาต แม้ยังไม่ทันออกไปต่างตำบล ก็เป็นความผิดซึ่งเป็นความผิดสำเร็จไม่ใช่ฐานพยายาม

การกู้เงินเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรานั้น ในส่วนดอกเบี้ยตกเป็นโมฆะทั้งหมด แต่ต้นเงินไม่เป็นโมฆะ ผู้ให้กู้ฟ้องเรียกต้นเงินได้

มีเหรียญกระสาปน์ไว้ในครอบครองมากเกินกว่าที่ ก.ม.อนุญาตให้มีได้ ถึงแม้จำเลยจะมีผิดตาม พ.ร.บ.เงินตราในภาวะฉุกเฉิน พ.ศ.2484 แต่สตางค์ของกลางริบไม่ได้เพราะไม่มี ก.ม.ให้ริบและไม่ต้องด้วยอาญา ม.27,28

สัญญาจ้างว่าความทำด้วยปากเปล่าก็ได้ เพราะไม่มีกฎหมายบังคับให้ทำเป็นหนังสือ

พยานให้การก่อนปฏิญาณหรือสาบานโดยพลั้งเผลอ เมื่อให้การแล้วจึงได้ปฏิญาณต่อหน้าศาลว่า คำให้การนั้นเป็นความจริงดังนี้ ถือว่าได้ปฏิบัติตามมาตรา 112 แล้ว คำให้การใช้ได้ตามกฎหมาย

ช้างม้าโคกระบือพ่อฬานั้นเป็นสัตว์-พาหนะตามพ.ร.บ.สัตว์พาหนะทั้งสิ้น แม้จะยังไม่ถึงกำหนดทำตั๋วรูปพรรณก็ตาม
ฟ้องว่าจำเลยมีม้าซึ่งเป็นสัตว์พาหนะไม่มีตั๋วรูปพรรณและแสดงความบริสุทธิ์ไม่ได้ แม้จำเลยรับสารภาพก็ลงโทษไม่ได้ เพราะไม่ระบุว่าเป็นสัตว์ซึ่งต้องมีตั๋วรูปพรรณ.