คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ป.วิ.อาญา

ป.ม.วิ.อาญามาตรา 46 ที่ว่าในการพิพากษาคดีส่วนแพ่งศาลจำต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฎในคำพิพากษาคดีส่วนอาญาานั้น ไม่ประสงค์จะให้คำชี้ขาดข้อเท็จจริงในคดีอาญามีผลผูกพันถึงบุคคลนอกคดีด้วย ฉะนั้นถ้าบุคคลภายนอกเข้ามาเป็นคู่ความแต่เฉพาะในคดีส่วนแพ่งเท่านั้นแล้ว ก็จะนำหลักในมาตรา 46 มาใช้แก่บุคคลภายนอกนั้นไม่ได้
ทำใบมอบฉันทะเพื่อยกที่ดินให้ผู้มีชื่อแล้ว ผู้มีชื่อกลับเอาใบมอบฉันทะนั้น ไปใช้ในการจำนองที่ดินนั้นแก่โจทก์ ดังนี้ โจทก์ย่อมมีอำนาจฟ้องบังคับจำนองแก่เจ้าของที่ดินนั้นได้

โจทก์และพยานไม่มาศาลในวันนัดพิจารณา ศาลไม่อนุญาตให้เลื่อนแล้ววินิจฉัยว่าโจทก์ไม่มีพะยานมาสืบตามฟ้อง พิพากษายกฟ้อง ดังนี้ มิใช่เป็นเรื่องขาดนัด ศาลจะยกคดีขึ้นพิจารณาใหม่ตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา 166 วรรค 2 ไม่ได้.

โจทก์ฎีกาขอให้ริบของกลาง อ้างเหตุว่า เพราะเป็นเครื่องมือที่ใช้สำหรับเล่นการพะนัน ดังนี้ เป็นฎีกาในข้อเท็จจริง ซึ่งศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาปรับจำเลยคนละ 50 บาท โจทก์จะฎีกาต่อไปไม่ได้ เพราะต้องด้วยข้อห้ามตามมาตรา 220 แห่ง ป.ม.วิ.อาญา
(อ้างฎีกา 824/2490)

ภรรยาผู้ตายได้เป็นโจทก์ฟ้องจำเลยหาว่าฆ่าผู้ตาย โดยเจตนา ศาลชั้นต้นรับฟ้องไว้ไต่สวนมูลฟ้องแล้ว ต่อมาศาลได้อนุญาตให้ภรรยาผู้ตายถอนฟ้องแล้ว บิดามารดาของผู้ตายจะกลับมาฟ้องขอให้ลงโทษ จำเลยในความผิดฐานเดียวกันหาได้ไม่ เพราะถือว่าได้ถอนคดีอาญาไปจากศาลตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 36.

ฎีกาต้องรวมข้อเท็จจริงและเหตุผลตาม ป.วิอาญามาตรา 143 มิฉะนั้นศาลฎีกาไม่รับพิจารณาฎีกานั้น.

พนักงานสอบสวนและแพทย์ได้ทำการชัณสูตรพลิกศพผู้ตายเสร็จแล้ว หากแต่ขาดบันทึกความเห็นเรื่องผู้ตาย ตายที่ไหน เมื่อใด ใครหรือสงสัยใครเป็นคนร้าย ตามที่บัญญัติไว้ใน ป.วิ.อาญามาตรา 154 นั้น ไม่ต้องห้ามมิให้ฟ้องผู้ต้องหายังศาลตาม ป.วิ.อาญามาตรา 129.

คำพิพากษาซึ่งมีคำวินิจฉัยให้ลดโทษฐานปราณีให้จำเลยแต่ศาลหลงลืมมิได้หักลดโทษให้ตรงกับความเป็นจริงนั้นศาลมีอำนาจแก้ไขข้อผิดพลาดหลงลืมนี้ให้ถูกต้องได้

โจทก์ไม่มาศาลตามกำหนดนัดเพื่อฟังกำหนดวันพิจารณานั้น ไม่เรียกว่า โจทก์ไม่มาตามกำหนดนัดตามความหมายในมาตรา 166 ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ฉะนั้นศาลจะยกฟ้อง โจทก์ไม่ได้ อ้างฎีกา 93/2483

ในคดีที่โจทก์อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงจะนำม.194 มาใช้บังคับมิได้