คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
คดีอาญา

โจทก์ยื่นคำร้องเพิ่งเติมสถานที่เกิดการกระทำผิดในฟ้อง เมื่อเจ้าทรัพย์พยานโจทก์กำลังเบิกความ โดยอ้างเหตุว่าพนักงานสอบสวนไม่ได้สอบสวนมาให้ชัด เพิ่งมาทราบความขณะเมื่อพะยานเบิกความ ดั่งนี้ ถือว่ามิทำให้จำเลยเสียเปรียบในการต่อสู้คดี ศาลอนุญาตให้เพิ่มเติมฟ้องได้

โจทก์ยื่นคำร้องเพิ่มเติมสถานที่เกิดการกระทำผิดในฟ้องเมื่อเจ้าทรัพย์พยานโจทก์กำลังเบิกความ โดยอ้างเหตุว่าพนักงานสอบสวนไม่ได้สอบสวนมาให้ชัด เพิ่งมาทราบความขณะเมื่อพยานเบิกความ ดั่งนี้ ถือว่ามิทำให้จำเลยเสียเปรียบในการต่อสู้คดี ศาลอนุญาตให้เพิ่มเติมฟ้องได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำให้ผู้ต้องหาหลบหนีโดยประมาทโดยไม่ได้ใส่กุญแจมือ และเครื่องจำจองพันธนาการ เมื่อจำเลยปฏิเสธ โจทก์มีหน้าที่ต้องนำสืบให้สมฟ้องว่า เหตุที่ผู้ต้องหาหลบหนีไปนั้น เพราะจำเลยไม่ได้ใส่กุญแจมือและเครื่องจำจองพันธนาการ เมื่อโจทก์นำพยานมาสืบไม่สมฟ้อง ลงโทษจำเลยไม่ได้

ศาลพิพากษาชี้ขาดข้อเท็จจริงในคดีอาญาที่อัยการเป็นโจทก์ฟ้องจำเลยฐานบุกรุกและทำให้เสียทรัพย์ว่า 'ผู้เสียหายไม่รู้ว่าเขตโฉนดของตนอยู่แค่ไหนจำเลยจะบุกรุกเข้าไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่หาว่าจำเลยบุกรุกเข้าไป ก็เพราะสังเกตไว้เข้าใจเอาเท่านั้น ฟังไม่ได้แน่นอนว่า จำเลยรุกที่ดินของผู้เสียหายฯลฯ'ดังนี้ ถือว่าศาลไม่ได้ชี้ขาดว่าจำเลยไม่ได้รุกที่ดินของผู้เสียหาย เป็นแต่ว่า ผู้เสียหายไม่รู้เขตที่ คือนำสืบไม่ชัดว่า ที่ดินของผู้เสียหายแค่ไหน จึงลงโทษจำเลยทางอาญาไม่ได้เท่านั้น ฉะนั้นเมื่อผู้เสียหายเป็นโจทก์ยื่นฟ้องจำเลยเรียกค่าเสียหายทางแพ่งได้จัดการทำแผนที่วิวาท และนำสืบจนฟังได้แน่นอนว่า จำเลยรุกที่ของโจทก์แล้ว ศาลก็ย่อมฟังข้อเท็จจริงในคดีแพ่งว่าจำเลยรุกที่ดินโจทก์ได้ ไม่ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 46

เมื่อส่งสำเนาฎีกาให้จำเลยไม่ได้ โจทก์ชอบที่จะไปร้องต่อศาลชั้นต้น เพื่อออกหมายเรียกหรือหมายจับจำเลย

ผู้ต้องหายื่นคำร้องขอให้ศาลวินิจฉัยว่าพระราชบัญญัติกำหนดเวลาขังผู้ต้องหาในกรณีที่ต้องหาว่าปลงพระชนม์ พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล พ.ศ. 2491 เป็นโมฆะ ไม่มีผลบังคับ ต่อมาพนักงานอัยยการได้ฟ้องผู้ต้องหาเป็นจำเลยในความผิดที่+ศาลสั่งขังในระหว่างสอบสวนนั้น และศาลสั่งริบประทับฟ้องไว้แล้ว ดังนี้ ย่อมไม่เป็นประโยชน์หรือผลแก่คดีของผู้ต้องหาอย่างใด ที่จะวินิจฉัยว่า กฎหมายที่ผู้ต้องหากล่าวอ้างเป็นโมฆะหรือไม่ ศาลฎีกาย่อมให้ยกฎีกาเสีย

จำเลยรับสารภาพต่อศาลว่าฆ่าผู้ตายจริง และโจทก์มีพยาน 1 ปากว่า จำเลยกลับถึงบ้านก็บอกพะยานว่าแทงผู้ตาย ตาย มีปลัดอำเภอผู้สอบสวนว่าจำเลยรับว่าแทงผู้ตาย ตาย และมีแพทย์ผู้ชัณสูตรศพว่าผู้ตาย ตายเพราะแผลถูกแทง ดังนี้ เป็นพะยานประกอบ+ พอลงโทษตามมาตรา 249

ในคดีอาญาฐานยักยอกที่โจทก์เรียกราคาทรัพย์มาด้วยนั้น ในการพิพากษาคดีเกี่ยวกับการเรียกทรัพย์คืน+เป็นส่วนแพ่งนั้น ศาลต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำพิพากษาคดีส่วนอาญา +ศาลล่างฟังว่าทรัพย์ไม่ใช่ของโจทก์ ให้+ฟ้องแล้ว การที่โจทก์ฎีกาฉะเพาะส่วนแพ่ง+มา ก็ย่อมไม่มีทางชนะ

ในคดีอาญาฐานยักยอกที่โจทก์เรียกราคาทรัพย์มาด้วยนั้นในการพิพากษาคดีเกี่ยวกับการเรียกทรัพย์คืนอันเป็นส่วนแพ่งนั้น ศาลต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำพิพากษาคดีส่วนอาญา เมื่อศาลล่างฟังว่าทรัพย์ไม่ใช่ของโจทก์ให้ยกฟ้องแล้ว การที่โจทก์ฎีกาเฉพาะส่วนแพ่งขึ้นมา ก็ย่อมไม่มีทางชนะ

บุตรผู้ถูกทำร้ายตาย+จะมีสามีแล้ว ก็มีสิทธิเป็นโจทก์ฟ้องคดีอาญาหรือเข้าร่วมเป็นโจทก์กับพนักงานอัยยการในคดีที่ฟ้องผู้ที่ทำให้ตายได้ ตาม ป.วิ.อาญามาตรา 3(2) และมาตรา 5(2) การที่ภรรยาผู้ถูกทำร้ายตายไม่ขอร่วมเป็นโจทก์กับอัยยการ ไม่ทำให้สิทธิของบุตรผู้ตายดังกล่าวแล้วเสียไป
โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยใช้ปืนยิงและใช้มีดแทงผู้ตายตาย แต่ทางพิจารณาได้ความชัดว่าจำเลยใช้มีดแทงผู้ตายอย่างเดียวนั้นไม่เป็นเหตุพอจะให้ยกฟ้องโจทก์เสียได้ และคดีก็ต้องลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 252, 259