คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
คำขอ

บรรยายฟ้องว่า จำเลยทำผิด พ.ร.บ.ชั่วตวงวัด มาตรา 32 แต่ไม่กล่าวถึงเรื่องเงินสินบน และไม่มีคำขอบังคับให้จ่ายเงินสินบนด้วย แม้จะระบุ มาตรา 3 พ.ร.บ.ชั่งตวงวัด2466 มาท้ายฟ้องด้วย ก็ต้องถือว่าฟ้องไม่มีคำขอให้จ่ายเงินสินบน ศาลไม่บังคับให้

โจทก์ฟ้องว่านาพิพาทเป็นของโจทก์ทั้งแปลง แต่เมื่อทางพิจารณาได้ความว่าโจทก์เป็นเจ้าของเพียงบางส่วน ศาลย่อมพิพากษาแบ่งให้ได้ ไม่เป็นการเกินคำขอ
โจทก์ฟ้องอ้างว่าโจทก์ครอบครองที่พิพาทโดยการยกให้ แต่ทางพิจารณาได้ความว่าโจทก์ได้ครอบครองที่พิพาทโดยทางมฤดก ดังนี้ ไม่ถือว่าผิดคำฟ้อง
โจทก์และจำเลยที่ 1 ต่างมีส่วนเป็นเจ้าของกรรมสิทธิที่นาแปลงเดียวกัน แล้วจำเลยที่ 1 เอาที่ทั้งแปลงไปขายให้แก่จำเลยที่ 2 โจทก์จะขอให้เพิกถอนสัญญาซื้อขายทั้งหมดไม่ได้ เพราะจำเลยย่อมมีสิทธิขายส่วนของตนได้ แต่ไม่มีสิทธิขายส่วนของโจทก์ สัญญาซื้อขายระหว่างจำเลยไม่ผูกพันโจทก์

โจทย์ฟ้องจำเลยหลายคนว่าสมัคร์ใจเข้าทำร้ายกันบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษฐานวิวาทตาม ม.253 ซึ่งเดิมอ้าง ม.254 ด้วย แต่ฆ่าออก ทางพิจารณาได้ความว่ามีผู้ถูกทำร้ายเพียงบาดเจ็บดังนี้ จะลงโทษตาม ม.254 ไม่ได้ เพราะแสดงชัดว่าโจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษตามมาตรานี้

ฟ้องโจทก์ว่า จำเลยใช้เครื่องมือผิดกฎหมายกระทำผิดมิได้ระบุเจาะจงไปเป็นสิ่วของกลางในคดีและไม่มีคำขอให้ริบทรัพย์ดังนี้ศาลสั่งริบสิ่วนั้นไม่ได้ เกินคำขอ
ริบของกลางเป็นโทษทางอาญาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน แม้ไม่มีฝ่ายใดคัดค้าน ศาลฎีกาก็ยกขึ้นวินิจฉัยเองได้

ให้การต่อสู้ว่าผู้ตายยกที่ให้ จะนำสืบว่าตนได้ปกครองปรปักษ์มา 10 ปี โดยผู้ตายรู้เห็นแต่ไม่ว่ากระไรนั้น สืบไม่ได้
ฟ้องว่าที่ดินที่พิพาทเป็นของตนทั้งหมด ทางพิจารณาได้ความว่าเป็นมรดก ศาลย่อมพิพากษาให้แบ่งกันได้ไม่เกินคำขอ

โจทก์บรรยายฟ้องเป็นความผิดตาม ม.296-60 แต่อ้างมาตรา 293-60 ดังนั้น ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.296-60 ไม่ได้ เป็นการเกินคำขอต้องลงโทษตาม ม.293-60

ฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยให้โจทก์ไถ่ทรัพย์สินขายฝากคืนและรับเงิน 2,600 บาท ดังนี้เป็นคำขอให้ปลดเปลื้องทุกข์กำหนดลงเป็นราคาเงินมิได้ เพราะจำนวนเงินมิใช่วัตถุประสงค์ของโจทก์ทั้งเป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์ผู้พิพากษาศาลชั้นต้นนายเดียวนั่งพิจารณาได้

คำขอไห้ไช้เงินบำเหน็ดนำจับเปนคำขอทางแพ่ง ซึ่งต้องมีคำขอบังคับ เมื่อโจทไม่มีคำขอบังคับไห้จำเลยไช้เงินบำเหน็ดนำจับ สาลก็ไม่ตัดสินไห้
อ้างดีกาที่ 375/2486

ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันค่าโคกะบือโดยมิได้รับอนุญาตและว่ามีสัญญาจ่ายเงินรางวันผู้นำจับโดยจ้างประกาส ส่วนคำขอท้ายฟ้องขอไห้ลงโทสและริบของท้ายฟ้องขอไห้ลงโทสและริบของกลางแต่ไม่มีคำขอบังคับไนเรื่องค่าบำเหน็ดนำจับ ศาลไม่บังคับไห้
การบังคับไห้จำเลยไช้ค่าทดแทนตาม ป.ว.อ.ม.249 ต้องบังคับตามประมวนวิธีพิจารนาแพ่ง ฉะนั้นคำขอไห้ไช้เงินบำเหน็ดจึงเปนคำขอทางแพ่ง ซึ่งต้องมีคำขอบังคับตาม ม.172 ประมวนวิธีพิจารนาความแพ่ง

ฟ้องขอไห้จำเลยไช้ราคากล้องที่ลักไปเปนเงิน 229 บ. 86 ส.ต. ปรากตว่าจำเลยจำนำกล้องไว้เปนเงิน 76 บ. โจทได้ไถ่คืนมาแล้ว จำเลยรับ สาลพิพากสาไห้จำเลยรับ สาลพิพากสาไห้จำเลยไช้เงินค่าไถ่กล้องคืนได้ ไม่เปนการเกินคำขอ