คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ศาลฎีกา

ฟ้องจำเลยว่าใช้ปืนยิงโดยเจตนาจะฆ่าให้ตายเมื่อปรากฎว่าปืนนั้นขาดประสิทธิภาพ ถึงจะอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้ถึงตายได้ดังนี้จำเลยก็ไม่ผิดตามมาตรา 249

โจทก์ฟ้องขอให้แสดงกรรมสิทธิ์ที่ดินโดยบรรยายฟ้องใจความว่า โจทก์เป็นทายาทโดยธรรมของเจ้ามรดกเจ้าของกรรมสิทธิที่ดินจำเลยไม่ใช่ทายาทไม่มีสิทธิรับมรดกแต่แม้จะฟังว่าจำเลยเป็นทายาทโจทก์ก็ได้ครอบครองเป็นเจ้าของเกิน 10 ปีแล้วฟ้องของโจทก์เช่นนี้เป็นการแสดงสิทธิโดยอ้างเหตุ 2 ประการซึ่งจำเลยเข้าใจและสามารถต่อสู้คดีได้ดี ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

จำเลยหมายแทงที่ท้อง อันเป็นที่สำคัญ บาดแผลทะลุใน ถูกกะเพาะอาหารยาว 3 ช.ม.กว้าง 2 ช.ม. อาวุธที่จำเลยใช้จึงต้องยาว แหลมคม ผู้ตายถึงแก่ความตายเพราะบาดแผลที่ถูกแทง การกระทำของจำเลยแสดงว่ามีเจตนาฆ่าให้ตาย

จำเลยหมายแทงที่ท้อง อันเป็นที่สำคัญ บาดแผลทะลุในถูกกะเพาะอาหารยาว 3 ซ.ม. กว้าง 2 ซ.ม. อาวุธที่จำเลยใช้จึงต้องยาว แหลมคม ผู้ตายถึงแก่ความตายเพราะบาดแผลที่ถูกแทงการกระทำของจำเลยแสดงว่ามีเจตนาฆ่าให้ตาย

จำเลยกับผู้ตายเคยโกรธเคืองกันมาก่อน เมื่อจำเลยใช้มีดปลายแหลมยาวประมาณ 1 คืบแทงผู้ตายที่ท้องเสยมีดขึ้นทำให้เป็นแผลยาว9ซม. กว้าง 4 ซม.จนลำไส้ทลัก ดังนี้แสดงว่าจำเลยมีเจตนาฆ่า

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา แต่ทั้งสองศาลฟังต้องกันว่ายังฟังไม่ได้ว่าผู้ตาย ตายเพราะบาดแผลที่ถูกทำร้าย จำเลยฝ่ายเดียวฎีกา ศาลฎีกาย่อมจะไม่วินิจฉัยไปถึงว่าจำเลยอาจจะมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ( ประชุมใหญ่ 7 - 8/97 )
จำเลยกับผู้ตายไม่เคยมีสาเหตุกันจำเลยใช้มีดขนาดเล็แทงเพียงครั้งเดียว แม้จะมีโอกาศทำร้ายซ้ำอีกก็มิได้ทำ บาดแผลที่ถูกทำร้ายไม่ถึงขนาดร้ายแรง จึงยังสันนิษฐานไม่ได้ว่า จำเลยพยายามจะฆ่าผู้ตาย

จำเลยฉุดหญิงที่เป็นภรรยาจำเลยโดยไม่จดทะเบียนตามกฎหมายให้กลับไปอยู่กินด้วยกัน ลุงของหญิงห้าม จำเลยไม่ฟังจึงตบหน้าจำเลย 1 ที ชก 1 ที จำเลยแทงด้วยตะไบที่ท้อง ตายในวันนั้นเองเป็นความผิดตาม มาตรา 249 และไม่มีเหตุลดโทษฐานยั่วโทสะ
รับว่าแทงเขาเพื่อต่อสู้ว่าป้องกันและยั่วโทสะซึ่งฟังไม่ได้ และเหตุเกิดต่อหน้าคนโดยเปิดเผย ถึงจะรับหรือไม่รับก็เท่ากัน ไม่ควรลดโทษตาม มาตรา 59

โจทก์เคยฟ้องขับไล่จำเลยและเรียกค่าเสียหายแล้ว ในคดีนั้นโจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายตั้งแต่วันผิดนัดถึงวันฟ้องเท่านั้น คดีถึงที่สุดชั้นศาลฎีกาพิพากษาให้ค่าเสียหายเพียงแค่วันฟ้อง ดังนี้ แม้ปรากฏว่าจำเลยเพิ่งจะส่งมอบห้องพิพาทแก่โจทก์ โจทก์จะกลับมาฟ้องขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหายนับตั้งแต่วันฟ้องในคดีก่อนจนถึงวันจำเลยส่งมอบห้องพิพาทใหม่อีกไม่ได้
ค่าเสียหายที่โจทก์ฟ้องใหม่นี้ โจทก์มีทางจะเรียกรวมไปในคดีก่อน และศาลก็อาจพิพากษาให้จำเลยชำระได้อยู่แล้วเป็นฟ้องในประเด็นที่ได้วินิจฉัยโดยอาศัยเหตุอย่างเดียวกับคดีก่อน ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148

บรรยายข้อความในฎีกาขอให้ถือเอาคำฟ้องอุทธรณ์เป็นฎีกาคัดค้านในข้อเท็จจริงนั้น ไม่เป็นการระบุข้อเท็จจริงโดยชัดแจ้ง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

เมื่อเหตุที่มีการโต้แย้ง+ที่จะขอให้ศาลบังคับได้หมดไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องวินิจฉัยคดีต่อไปศาลฎีกาย่อมยกฎีกาเสีย