คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ฎีกา

ประเด็นที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวในชั้นอุทธรณ์จะยกขึ้นฎีกาไม่ได้
ใบมอบอำนาจฟ้องความนั้น จะต้องให้กงสุลไทยรับรองต่อเมื่อมีเหตุอันควรสงสัย ถ้าศาลเห็นว่าไม่มีเหตุอันควรสงสัย แม้อีกฝ่าย 1 คัดค้าน ศาลก็ยอมรับฟังได้โดยไม่ต้องให้กงสุลรับรอง
โจทก์จำเลยเคยพิพาทกันเรื่องเครื่องหมายการค้าในคดีก่อนจำเลยยอมให้โจทก์จดทะเบียนเครื่องหมายการค้าได้แล้วจำเลยจะมาฟ้องแย้งขอให้ศาลถอนคำขอจดทะเบียนของโจทก์ไม่ได้

ปัญหาที่อ้างว่าเป็นข้อกฎหมายซึ่งกล่าวมาในฎีกานั้น มิได้ยกข้อกฎหมายขึ้นอ้างอิงหรืออธิบายให้แจ้งชัดว่าเป็นข้อกฎหมายที่ผู้ฎีกาควรจะชนะคดีโดยประการใดเป็นแต่ยกเป็นปัญหาขึ้นถาม แต่มิได้อธิบายปัญหาที่ยกขึ้นถามนั้นอย่างไร ดังนี้เป็นฎีกาที่ไม่ถูกต้องตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.249 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 2 กะทง ๆ ละ 3 ปีเพิ่มโทษตามมาตรา 72 เป็น 8 ปี จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.329,338(3) จำเลยไม่อุทธรณ์ โจทก์อุทธรณ์ฝ่ายเดียว ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตาม ม.299,60 จำเลยฎีกาฉะเพาะความผิดตาม ม.329 และ 338(3) ไม่ได้
ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.329,338(3) จำคุก 2 เดือน 20 วันศาลอุทธรณ์แก้ลงโทษตาม ม.299,60 จำคุก 2 ปี + เดือน เป็นแก้มาก

ศาลชั้นต้นปรับจำเลย 400 บาท ตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในศาลอุทธรณ์แก้ให้ปรับ 40 บาทโจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้ต้องห้ามตามกฎหมายข้างต้น

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้รวมกะทงลงโทษจำเลยจำคุก 6 ปี ลดกึ่งหนึ่งเหลือ 3 ปีดังนี้ฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลยหลายกะทงยืนต้องกันมานั้น จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงได้ฉะเพาะกะทงที่ศาลลงโทษเกิน 5 ปี เท่านั้น จะฎีกาข้อเท็จจริงในกะทงที่ศาลลงโทษไม่เกิน 5 ปีด้วยไม่ได้

โจทก์เรียกค่าเสียหาย 3665 บาท ศาลเดิมให้ใช้ 765 บาท ศาลอุทธรณ์แก้ให้ใช้ 100 บาทและแก้เหตุในการกำหนดค่าเสียหายด้วยเป็นแก้มาก
กล่าวในฎีกาแต่ว่า มีสิทธิ์ฎีกาได้โดยไม่ได้กล่าวอ้างข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายที่ว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาไม่ชอบนั้น ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาแพ่ง ม.249 ศาลฎีการับพิจารณาไม่ได้.

ประเด็นข้อตัดฟ้องซึ่งถึงที่สุดแล้วจะหยิบยกขึ้นฎีกาอีกไม่ได้
ได้รับโอนที่ดินโดยทางทะเบียนโดยสุจริต ย่อมมีสิทธิดีกว่าผู้ครอบครองถ้าผู้ครอบครองโต้แย้งก็เป็นหน้าที่ผู้ครอบครองต้องสืบหักล้าง

คดีเกี่ยวด้วยสิทธิในครอบครัวอนุญาตให้ฎีกาในข้อเท็จจริงได้ตามประมวลวิธีพิจารณาแพ่งมาตรา 248 วรรค 2 นั้น หมายถึงต้องเป็นคดีพิพาทเกี่ยวด้วยสิทธิในครอบครัวแท้ ๆ ปัญหาที่ว่าจะได้ส่วนแบ่งมากหรือน้อยและทรัพย์มีอยู่ที่จำเลยเท่าใดจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้
โจทก์ฟ้องเรียกมฤดกจากจำเลย ๆ ต่อสู้ว่าเป็นสามีผู้ตายดังนี้ ไม่ถือว่าเป็นคดีเกี่ยวด้วยสิทธิในครอบครัวหญิงชายอยู่กินด้วยกันมาก่อนจนมีครรภ์ขึ้นแล้ว เมื่อบิดาหญิงตาย หญิงชายจึงทำพิธีอยู่กินด้วยกันโดยเปิดเผยในเวลาก่อนประมวลแพ่งฯ บรรพ 6 ถือว่าเป็นผัวเมียกันถูกต้องตามกฎหมายได้.