คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ข้อเท็จจริง

ศาลเดิมพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยคนละ 3 ปี ฐานลักโค 4 ตัว ตามกฎหมายอาญามาตรา 296 ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยลักโคไปเพียง 2 ตัวเท่านั้น จึงลงโทษจำคุกจำเลยคนละ 1 ปี ตามกฎหมายอาญามาตรา 294 ดังนี้ ถือว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นแต่เพียงเล็กน้อยโจทก์ ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงมิได้ ต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 218

เมื่อ มีฎีกาในปัญหาข้อ กฎหมาย ศาลล่างวินิจฉัยข้อเท็จจริงต้องกันมาอย่างไรศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามนั้น

โจทก์ อุทธรณ์ในเรื่องเพิ่มเติมฟ้องศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าฟ้องเดิมสมบูรณ์แล้ว จึงไม่วินิจฉัยถึงเรื่องเพิ่มเติมฟ้อง จำเลยฝ่ายเดี่ยวฎีกาศาลฎีกาถือว่า ไม่มีประเด็นเรื่องเพิ่มเติมฟ้องที่จะต้องวินิจฉัยถึง ประกาศสมหเทศาภิบาลว่าป่าที่ได้เป็นเขตต์หวงห้ามตัดไม้เป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์จะต้องกล่าวในฟ้องเมื่อโจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้อง ก็ไม่มีประเด็นที่โจทก์จะนำสืบในข้อนี้ คดีเช่นนี้ศาลต้องยกฟ้อง

ฟ้องอุทธรณ์ทุกฉะบับต้องรุบุข้อเท็จจริงโดยย่อ++ข้อกฎหมายที่ยกขึ้นอ้างอิงยื่นฟ้องอุทธรณ์โดยให้ถือเอาข้อความตามคำแถลงปิดสำนวนเป็นข้ออุทธรณ์นั้นเป็นฟ้องอุทธรณ์ที่ไม่+ด้วยประมวลวิธีพิจารณาความ ม. 225,193, ฟ้องอุทธรณ์เช่นนี้ ศาลไม่รับพิจารณา อ้างฎีกาที่ 529/2479

กล่าวในฟ้องว่าได้ที่พิพาทมาโดยทางก่อสร้างแต่นำสืบว่าพ่อตายกให้เช่นนี้เมื่อความจริงปรากฏว่าโจทก์ได้ครอบครองที่มาโดยเจตนาถือสิทธิเป็นเจ้าของเป็นเวลาติดต่อกันกว่าสิบปีแล้วโจทก์ย่อมได้กรรมสิทธิ์ตาม ม. 1382 ไม่เรียกว่าโจทก์สืบไม่สมฟ้องหรือสืบ++ยกฟ้อง

ข้อที่ว่าการกระทำเป็นการเกินสมควรหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อศาลล่างทั้งสองพิพากษาฟ้องโจทก์แล้ว โจทก์จะฎีกาในข้อนี้ไม่ได้

ศาลชั้นต้น พิพากษาให้ริบยางของกลางทั้งหมด ศาลอุทธรณ์แก้ให้คืนยางบางส่วนให้ จำเลยดังนี้ โจทก์จะ ฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้ การจะให้ริบทรัพย์หรือไม่เป็นดุลยพินิจของศาลซึ่งถือว่าเป็นข้อเท็จจริง อ้าง ฎีกาที่ 448/2480 +++

ขัดที่ว่า ศาลอุทธรณ์ฟังในห้องสำนวนนั้นหรือไม่นั้น เป็นปัญหากฎหมาย

กฎข้อบังคับวางระเบียบจัดการรักษาป่า พ.ศ. 2456 ข้อ 2 17
ประกาศสมุทเทศาภิบาลว่าป่าที่ใดเป็นเขตต์หวงห้ามตัดไม้เป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์จะต้องกล่าวในฟ้อง เมื่อ โจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้องก็ไม่มีประเด็นที่ โจทก์จะนำสืบในข้อนี้ คดีเช่นนี้ ศาลต้องยกฟ้อง กล่าวในฟ้องว่า จำเลยตัดไม้ประเทภหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาตและสียค่าภาคหลวงเท่านั้นยังไม่พอที่จะทำให้เข้าใจได้ว่าป่าที่ตัดไปนั้นเป็นเขตต์หวงห้าม อ้างฎีกา 1525/2482

ประกาศสมุหเกศาภิบาลว่าป่าที่ใดเป็นเขตต์หวงห้ามตัดไม้ เป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์จะต้องกล่าวในฟ้อง+เมื่อ โจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้องก็ไม่มีประเด็นที่โจทก์จะนำสืบในข้อนี้ คดีเช่นนี้ศาลต้องยกฟ้อง กล่าวในฟ้องว่า จำเลยตัดไม้ประเภทหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาตและเสียค่าภาคทบวงเท่านั้น ยังไม่พอจะทำให้เข้าใจได้ว่าป่าที่ตัดไม้นั้นเป็นเขตต์หวงห้าม อ้างฎีกา ที่ 1525/2482