คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ศุลกากร

+ผ้าไหมเทียมเข้ามา+ที่ไม่มีด่านศุลกากร+ไม่ใช่ทางที่อนุมัติ โดยได้เสียภาษีนั้น แม้จะโดย+รัฐบาลต่างประเทศ บังคับให้นำออกจากประเทศโดยการฝ่าฝืนกฎหมายของประเทศก็ต้องมีผิดตาม พ.ร.บ.ศุลกากร +27 จะอ้างเหตุจำเป็นตามกฎหมายอาญา ม. ++ ไม่ได้ และของนั้นต้อง+ริบด้วยเสมอ
อ้างฎีกาที่ 118/2482
+ที่เคยเสียภาษีแล้วเมื่อนำ+ไปจากประเทศแล้วนำ เข้ามาอีกก็ต้องเสียภาษีใหม่ ศาลล่างพิพากษาต้องกันปรับพันบาทและริบทรัพย์+หมื่นบาทเศษนั้น ฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้ +ที่ไม่ถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม

จำเลยปลอมใบกำกับสินค้าและจดข้อความเท็จลงในใบขนสินค้าเพื่อหลีกเลี่ยงค่าภาษี ต้องมีความผิดฐานปลอมหนังสือด้วย
กฎหมายอาญา ม.222,224 ไม่แตกต่างกับ พ.ร.บ.ศุลกากร ม.99 ตามความหมายของ ม.120 แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร

รถยนต์ที่ใช้บันทุกของหนีภาษีเป็นของที่ต้องริบ

การริบสิ่งของซึ่งหลีกเลี่ยงศุลกากรนั้น ถึงแม้ผู้กระทำจะมิใช่เจ้าของก็ดี ก็เป็นของพึงริบทั้งสิ้น กรณีเช่นนี้จะนำ ม. 27 แห่งกฎหมายอาญามาบังคับมิได้ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.158,161 โจทก์ฟ้องว่าจำเลยซึ่งเป็นผู้ส่งสินค้าเข้ามากระทำผิดฐานหลีกเลี่ยงค่าภาษีศุลกากรถึงทางพิจารณาปรากฎว่าบิดาจำเลยเป็นผู้ส่งก็ไม่เรียกว่าโจทก์ฟ้องเคลือบคลุมทำให้จำเลยเสียเปรียบ

ความผิดต่อพระราชบัญญัติศุลกากรนั้น โจทก์ต้องนำสืบว่า จำเลยมีเจตนาทุจจริตจึงจะลงโทษจำเลยได้
อ้างฎีกาที่ 87/2480

หน้าที่นำสืบจะตกอยู่แก่จำเลยตาม ม.100 แห่ง พ.ร.บ.ข้างต้นจะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวด้วยผู้ลอบลักหนี้ภาษีขาเข้าและขาออกหรือเป็นผู้สมรู้ในการนี้+เท่านั้นผู้รับซื้อของไว้จากพ่อค้าโดยเปิดเผยถึงแม้ของนั้นจะยังไม่เสียภาษีก็ตามก็หาตกอยู่ในบังคับมาตราข้างต้นนั้นไม่ ซื้อของไว้โดยชื่อไม่ทราบว่าเป็นของยังไม่ได้เสียภาษีไม่มีผิดตาม ม.27 + การที่จะริบของตามม.34 ต้องปรากฎว่าเป็นของที่ได้หลีกเลี่ยงไม่เสียภาษีหรือเป็นของต้องห้ามอย่างใด เมื่อโจทก์สืบไม่สมจะริบของนั้นมิได้ อุทธรณ์ฎีกา โจทก์ยื่นฎีกาครั้งแรกศาลชั้นต้นสั่งไม่รับเพราะฎีกาโจทก์ไม่ได้ระบุข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายโดยแจ้งชัด+โจทก์จึงไปทำฎีกามายื่น+ภายในอายุความเช่นนี้ศาลรับไว้พิจารณาได้ โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิด พ.ร.บ.ศุลกากร และ+ ม.100 มาด้วย ศาลชั้นต้นเชื่อฟังพะยานโจทก์ ศาลอุทธรณ์ไม่ชื่อโจทก์จึงฎีกาว่าเป็นหน้าที่ของจำเลยต้องพิศูจน์ไม่เรียกว่าเป็นข้อกฎหมายที่มิได้ร้องอ้างอิงมาแต่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาวินิจฉัยได้

ผู้ที่รับซื้อของไว้จากบุคคลอื่นโดยรู้อยู่ว่าเป็นของที่ลอบหนีภาษีมาแลยังมิได้ผ่านด่านศุลกากรแล้วนำเอาไปจำหน่ายนั้นต้องมีผิดตามกฎหมายข้างต้น

ความผิดในเรื่องพาของที่ยังไม่เสียภาษีเข้ามาในพระราชอาณาจักร์นั้นต้องประกอบด้วยเจตนาหลีกเลี่ยงค่าภาษีจึงจะเป็นผิด ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.219 ในคดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกข้อหาของโจทก์เสียโดยอาศัยข้อเท็จจริงฎีกาได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย

การซ่อนสิ่งของจากต่างประเทศเข้ามาในพระราชอาณาเขตต์โดยมิได้ผ่านศุลกากรโดยถูกต้องของมีผิดตามมาตรา 27 แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร พ.ศ.2469 ไม่จำเป็นว่าของนั้นจะยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีหรือไม่ก็ตาม จากลอตเตอรี่ที่นำเข้ามาตามพระราชอาณาเขตต์โดยเป็นของส่วนตัวนั้น ได้รับร่วมยกเว้นมิต้องเสียภาษีตาม พ.ร.บ.พิกัดอัตราภาษีศุลกากรแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2475 ฉบับ 7 หมวด 8

ข้างบนนี้บังคับให้ริบแต่ฉะเพาะของในเรือซึ่งบรรทุกสินค้าลงหรือถ่ายสินค้าออกณที่แห่งใด ๆ อันมิได้อนุมัติเท่านั้น สินค้าที่อยู่ในเรือซึ่งจอดอยู่นอกเขตต์ศุลกากรแลยังไม่ได้ถ่ายลงออกณที่ทอดเรือจึงไม่ใช่ของที่ต้องริบ