คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
การกระทำผิด

จำเลยขนน้ำสุรา 16 ขวดมีน้ำสุรา 10 ลิตรไปจากเขตต์ท้องที่จังหวัดพระนคร มายังตำบลบางปลาสร้อย อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี ขณะกล่าวหามีกฎกระทรวงการคลังลงวันที่ 17 กรกฎาคม 2487 ห้ามขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขตต์ท้องที่ ๆ ระบุไว้ท้ายกฎ แต่ไม่มีระบุถึงจังหวัดพระนคร จำเลยจึงยังไม่มีผิดตามกฏนี้ ต่อมาเมื่อวันที่ 14 กันยายน 2491 อันเป็นวันหลังจากที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิด ได้มีกฎกระทรวงการคลังยกเลิกกฎกระทรวงการคลังซึ่งออกมาแล้วทุกฉะบับ และระบุห้ามขนสุราจากท้องที่ตามที่ระบุไว้ท้ายกฏอันมีจังหวัดพระนครอยู่ด้วย ต่อมาวันที่ 12 ตุลาคม 2491 จึงได้มีกฎกระทรวงการคลังให้ถือเขตต์จังหวัดแต่ละจังหวัดตาม พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ เป็นเขตต์ซึ่งอยู่ในอำนาจและหน้าที่ของเจ้าพนักงานผู้ทำการเก็บภาษีสุรา ซึ่งกฎกระทรวงการคลังที่ออกภายหลังวันที่กล่าวหาว่าจำเลยกระทำผิดในคดีนี้ จะใช้บังคับแก่การกระทำของจำเลยในคดีนี้ไม่ได้ จำเลยจึงไม่มีผิด.

จำเลยเสพสุราเมาขึ้นไปก่อให้เกิดการวุ่นวายบนที่เลือกตั้งในเวลาหลัง 17.00 น. ซึ่งปิดการลงคะแนนเสียงเลือกตั้งแล้วแต่เป็นเวลาในขณะที่กรรมการตรวจนับคะแนนเสียงอยู่ จำเลยก็ย่อมมีความผิด

จำเลยได้จ้างรถยนต์บรรทุกข้าวสารออกนอกเขตห้ามขนย้ายข้าวโดยไม่ได้รับอนุญาต เมื่อปรากฏว่าเจ้าของรถยนต์ไม่มีส่วนรู้เห็นในการกระทำผิดแล้ว ก็ต้องคืนรถยนต์ให้แก่เจ้าของรถยนต์ไป
จำเลยจ้างรถยนต์บรรทุกข้าวสารออกนอกเขตห้ามขนย้ายข้าว โดยเจ้าของรถได้ถามจำเลยว่ามีใบอนุญาตไหม จำเลยว่ามีแล้วเจ้าของรถจึงรับจ้างบรรทุกไป ดังนี้ ฟังได้ว่าเจ้าของรถมิได้กระทำผิดร่วมกับจำเลย

พะยานหลักฐานอื่นแสดงว่าจำเลยได้กระทำผิดในวันที่โจทก์หา แต่พะยานโจทก์เบิกความถึงวันเกิดเหตุผิดไป 1 วันเพราะความหลงลืม เนื่องจากพะยานเบิกความภายหลังวันเกิดเหตุหลายสิบวัน ดังนี้ ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง.

มาตรา 27 ข้อ 1 กฎหมายลักษณะอาญานั้น ต้องรู้เห็นเป็นใจในการกระทำผิดที่โจทก์กล่าวหา
เจ้าของปืนยินยอมให้จำเลยทดลองยิงปืน แล้วจำเลยยิงปืนไปถูกคนตายโดยประมาท ดังนี้ หาใช่เป็นเรื่องเจ้าของปืนรู้เห็นยินยอมในการกระทำผิดไม่ ปืนของกลางจึงต้องคืนเจ้าของไป

จำเลยนั่งถือมีดตัดเล็บอยู่ ผู้ตายตรงเข้าไปที่จำเลยกล่าวหาว่าจำเลยลักเสื้อของสามีผู้ตาย จำเลยปฏิเสธ ผู้ตายยังกล่าวหาว่าจำเลยลัก ผู้ตายกล่าวหาซ้ำ ๆ ด้วยเสียงดัง จำเลยจึงลงเรือนตรงเข้าเอามีดตัดเล็บแทงเข้าที่ท้องผู้ตาย ๆ ถึงแก่ความตายในเวลาต่อมา ดังนี้ ย่อมฟังได้ว่าจำเลยกระทำผิดเพราะถูกยั่วโทษะ.

โจทก์ฟ้องที่เกิดเหตุรวม 2 ตำบล ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยได้กระทำผิดในตำบลหนึ่งนั้น ไม่เรียกว่า ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง ลงโทษจำเลยได้
การรับของโจร ไม่จำต้องรับไว้จากคนร้ายที่ลักมาโดยตรง เพียงแต่รับไว้โดยรู้ว่าทรัพย์นั้นได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมาย ก็มีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา 321 ได้.

ฟ้องหาว่าจำเลยสมคบกันเป็นตัวการลงมือฆ่าเขาตายแต่ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยได้คบคิดกันแล้วมอบปืนให้อีกคนหนึ่งไปยิงเขา โดยตนเองไม่ได้ไปด้วย ดังนี้จะลงโทษจำเลยฐานเป็นผู้ใช้ไม่ได้ เพราะข้อเท็จจริงในข้อที่ว่าได้ลงมือทำเองหรือเป็นแต่ผู้ใช้นั้นเป็นข้อสำคัญที่ต่างกันมาก โดยวันเวลาและสถานที่ล้วนต่างกันทั้งนั้น
แต่การที่มอบปืนให้คนอื่นไปยิงเขาตายนั้น เป็นการอุปการะแก่การกระทำผิดถือว่าสมรู้ตามมาตรา 65 และศาลลงโทษฐานสมรู้ได้
ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 9/2491

จำเลยลักทรัพย์ไป เจ้าทรัพย์จับข้อมือจำเลย ๆ ชักมีดออกขู่จะแทง และรีบวิ่งหนีไปนั้น คดีเข้าลักษณะชิงทรัพย์

จำเลยแจวเรือไปส่งคนร้าย ขึ้นลักตัดสายโทรเลขโทรศัพท์ แล้วไปจอดเรือรอคอยห่างที่เกิดเหตุ 20 เส้น เพื่อจะบรรทุกสายโทรเลขโทรศัพท์ที่จะลักตัดมาได้นั้น เป็นการกระทำอุปการะแก่การกระทำผิดของคนร้ายมีผิดฐานสมรู้ตาม ก.ม.อาญา มาตรา 65.