คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
จำกัดสิทธิ

คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันลงโทษจำคุกจำเลย 4 +ให้เพิ่มโทษกักกันอีก 3 + จำเลยฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงมิได้
(หมายเหตุ คดีนี้ในตัวฎีกาจำเลยคัดค้านฉะเพาะ+ลักทรัพย์ ฉะนั้นในคดี+ถือเอาว่าตัดสินฉะเพาะ+ลักทรัพย์)

ประกาศห้ามมิให้ทรงเจ้าในทีต่าง ๆ ร.ศ.109 และแก้ไขเพิ่มเติม ร.ศ. 110 กับ 114 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักร์สยาม มาตรา 13
ประกาศเรื่องทรงเจ้าเข้าผีไม่เปนบทกฎหมายที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญ ม.13 เพราะเปนกฎหมายที่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชน
ผู้ใดทรงเจ้าเข้าผีแม้ภายในเขตต์บ้านและภายในวงครอบครัวของตนเองก็ตามก็ต้องมีความผิด+

คดีที่ศาลล่างพิพากษาต้องกันให้ส่งจำเลยไปไว้ยังโรงเรียนดัดสันดานหรือเรียกประกันทานบนตามม.57 ข้อ 2-3 นั้นจำเลยจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ อ้างฎีกาที่ 581/2477

ในคดีที่ศาลล่างทั้ง 2 พิพากษาต้องกันให้ส่งตัวจำเลยไปไว้ยังโรงเรียนดัดสันดานตาม ม.58 นั้น จำเลยจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลพิจารณา อาญา ม.218

ถึงแม้จะเดิรมาตั้ง 20 ปี
เจ้าของที่ปิดได้ ถ้ามีทางอื่นสะดวกพอ

ศาลเดิมตัดสินปรับ 60 บาทฐานมีสุราเถื่อนศาลอุทธรณ์แก้ปรับ 320 บาท ฐานขายสุราเถื่อน ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้

ผัวเมีย หย่า เมียไม่มีสินเดิมมาอยู่กับผัว เวลาหย่าไม่ได้ส่วนสินสมรส ลักษณพะยาน ไม่สืบพะยานในชั้นศาลล่าง จะมาขอสืบในชั้นฎีกาไม่ได้

การวินิจฉัยข้อกฎหมายศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาฟ้องว่าต่างฝ่ายต่างวิวาททำร้ายกันจนเป็นเหตุให้คนตายศาลตัดสินยกฟ้องไปครั้งหนึ่งแล้วกลับมาฟ้องว่าฆ่าคนตายโดยเจาะจงอีกได้ พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ข้อกฎหมายที่ศาลฎีกาจะรับวินิจฉัยนั้นคู่ความจะต้องได้ยกขึ้นโต้เถียงกันมาแต่ในชั้นศาลล่าง ศาลเดิมลงโทษ 7 ปี ศาลอุทธรณ์แก้เปน 3 ปีในบทมาตราเดียวกันจะฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้

แม้ผู้ร้องได้รับโอนสิทธิเรียกร้องที่มีต่อจำเลยทั้งสามมาจากบรรษัทบริหารสินทรัพย์ไทย ผู้เข้าสวมสิทธิเป็นคู่ความแทนโจทก์ อันทำให้ผู้ร้องเป็นผู้มีสิทธิขอเข้าสวมสิทธิเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาแทนโจทก์ได้ตาม พ.ร.ก.บริษัทบริหารสินทรัพย์ พ.ศ.2541 มาตรา 7 แต่ปรากฏว่าภายหลังที่ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาให้จำเลยทั้งสามชำระหนี้แก่โจทก์ ศาลล้มละลายกลางได้มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยทั้งสามเด็ดขาด โจทก์ซึ่งเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาคดีนี้จึงมีสิทธิที่จะได้รับชำระหนี้ได้ก็แต่โดยการยื่นคำขอรับชำระหนี้ในคดีล้มละลายตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 27 และมาตรา 91 โจทก์จะดำเนินการเพื่อให้ได้รับชำระหนี้โดยการขอบังคับคดีในคดีนี้ไม่ได้ สำหรับจำเลยที่ 1 และที่ 3 บรรษัทบริหารสินทรัพย์ไทยได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ไว้ และต่อมาผู้ร้องก็ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ให้เข้าสวมสิทธิเป็นเจ้าหนี้ผู้ขอรับชำระหนี้แทนบรรษัทบริหารสินทรัพย์ไทยแล้ว ดังนั้นโจทก์จะมาขอให้บังคับคดีจำเลยที่ 1 และที่ 3 ในคดีนี้ไม่ได้ กรณีจึงไม่มีเหตุสมควรอนุญาตให้ผู้ร้องเข้าสวมสิทธิเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาแทนโจทก์ ส่วนจำเลยที่ 2 ไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ตามคำพิพากษาคดีนี้ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ในคดีล้มละลาย เมื่อจำเลยที่ 2 ได้รับการปลดจากล้มละลายย่อมหลุดพ้นจากหนี้ทั้งปวงอันพึงขอรับชำระหนี้ได้ตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 81/1 วรรคท้าย ประกอบด้วยมาตรา 77 ทั้งหนี้ตามคำพิพากษาของโจทก์ไม่ต้องด้วยข้อยกเว้นตามมาตรา 77 (1) หรือ (2) โจทก์ย่อมหมดสิทธิที่จะเรียกร้องหนี้ตามคำพิพากษาคดีนี้ในส่วนของจำเลยที่ 2 อีกต่อไป ดังนั้น โจทก์จึงไม่มีสิทธิขอให้บังคับคดีแก่จำเลยที่ 2 กรณีจึงไม่มีเหตุสมควรอนุญาตให้ผู้ร้องเข้าสวมสิทธิเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาแทนโจทก์ในกรณีของจำเลยที่ 2 เช่นเดียวกัน

คดีนี้ฎีกาได้แต่เฉพาะปัญหาข้อกฎหมาย การวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายดังกล่าว ศาลฎีกาจำต้องถือตามข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยจากพยานหลักฐานในสำนวน ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 238 ประกอบมาตรา 247 โดยฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์ที่ 2 นำรถจักรยานยนต์ไปประกันภัยกับจำเลยตามหนังสือรับรองการประกันภัย โจทก์ที่ 2 มอบให้โจทก์ที่ 1 ครอบครองใช้รถจักรยานยนต์คันดังกล่าวขับไปโรงเรียน ต่อมาโจทก์ที่ 1 ขับรถจักรยานยนต์ประสบอุบัติเหตุทำให้ได้รับบาดเจ็บและทุพพลภาพ ตามหนังสือรับรองการประกันภัยระบุคุ้มครองถึงการสูญเสียชีวิต การสูญเสียสายตาและทุพพลภาพถาวร... ตามรายชื่อผู้ครอบครอง/ผู้เอาประกันภัยที่ระบุด้านล่าง... แสดงว่า หนังสือรับรองการประกันภัยดังกล่าวคุ้มครองเฉพาะบุคคลที่ระบุชื่อไว้ในช่องผู้ครอบครอง/ผู้เอาประกันภัยเท่านั้น เมื่อช่องผู้ครอบครอง/ผู้เอาประกันภัย ระบุชื่อโจทก์ที่ 2 เท่านั้น มิได้ระบุชื่อโจทก์ที่ 1 ด้วย แม้โจทก์ที่ 1 จะเป็นผู้ครอบครองใช้รถจักรยานยนต์ก็ไม่ได้รับความคุ้มครอง