คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ชันสูตรพลิกศพ

รายงานการชัณสูตร์พลิกศพเป็นเอกสารที่เจ้าพนักงานทำขึ้นเพื่อเป็นหลักฐานในการตรวจบาดแผลของผู้ตายเท่านั้น ไม่ใช่หลักฐานที่จะแสดงถึงตัวคนร้าย

ใช้มีดยาวสอกเศษทำร้ายเขาถึง 12 แผล บาดแผลอาจถึงตายได้ และผู้ถูกทำร้ายตายโดยพิษบาดแผล ย่อมผิดฐานฆ่าคนโดยเจตนา. เมื่อปรากฏว่าญาติผู้ถูกทำร้ายได้เผาศพผู้ถูกทำร้ายเสียก่อนการชันสูตรพลิกศพก็ย่อมมีไม่ได้

อัยยการโจทก์จะฟ้องคดีเรื่องฆ่าคนตายโดยไม่ได้ทำการชันสูตร์พลิกศพผู้ตายเลยก็ได้ ไม่ผิดประมวลวิธีพิจารณา

ในกรณีเรื่องฆ่ากันตายนั้น หากมิได้มีประเด็นข้อโต้เถียงในชั้นศาลว่าได้มีการชันสูตร์พลิกศพหรือไม่แล้ว ศาลจะหยิบยก ม.12แห่ง พรบ ชันสูตร์พลิกศพขึ้นเป็นข้อยกฟ้องของโจทก์ไม่ได้
ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.148

ใช้เท้าเตะถูกซี่โครง 1 ที ผู้ถูกทำร้ายตายในวันนั้น จำเลยมีผิดตามกฎหมายข้างบน พรบ ชันสูตร์พลิกศพ พ.ศ.2457 ม.12 ตาม พ.ร.บ. นี้มิได้ห้ามว่าถ้าทำคำชั้นสูตร์พลิกศพไม่ถูกต้องแล้ว ห้ามมิให้ฟ้องคดี
พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ปัญหากฎหมาย โจทก์มีอำนาจฟ้องคดีนี้หรือไม่ เปนปัญหาข้อกฎหมาย วิธีพิจารณาอาญาเจ้าพนักงานทำชันสูตร์พลิกศพไม่ถูก

ศาลชั้นต้นเห็นว่า การชันสูตรพลิกศพตาม ป.วิ.อ. มาตรา 150 แพทย์ต้องตรวจดูศพด้วยตนเอง การที่แพทย์ยืนยันตัวผู้ตายกับพนักงานสอบสวนและตรวจดูภาพถ่ายและเอกสารต่าง ๆ แทนการตรวจชันสูตรพลิกศพ จึงมิใช่การชันสูตรพลิกศพตามกฎหมาย ผู้ร้องจึงไม่มีอำนาจยื่นคำร้อง ผู้ร้องอุทธรณ์ว่า ศาลชั้นต้นจะต้องทำคำสั่งแสดงว่าผู้ตายคือใคร ตายที่ไหน เมื่อใด รวมถึงเหตุและพฤติการณ์ที่ตายว่าเกิดจากการกระทำของเจ้าพนักงานซึ่งปฏิบัติราชการตามหน้าที่หรือไม่ อย่างไร และหากข้อเท็จจริงปรากฏว่ารู้ว่าใครเป็นผู้ทำให้ตายก็ให้ระบุถึงบุคคลดังกล่าวด้วย ศาลชั้นต้นไม่อาจมีคำสั่งเป็นอย่างอื่นไปได้ เท่ากับผู้ร้องอุทธรณ์ว่าคำสั่งศาลชั้นต้นไม่ชอบด้วยบทบัญญัติดังกล่าว กรณีไม่ใช่เป็นการอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่มีคำสั่งตาม ป.วิ.อ. มาตรา 150 วรรคห้า ซึ่งจะถึงที่สุดตามมาตรา 150 วรรคสิบ

ศาลชั้นต้นตามพระธรรมนูญศาลยุติธรรมมีอำนาจทำการไต่สวนและมีคำสั่งในการชันสูตรพลิกศพต่อเมื่อคดีนั้นอยู่ในอำนาจของศาลนั้น และการไต่สวนและมีคำสั่งนั้นเป็นไปตามบทบัญญัติแห่ง ป.วิ.อ. กรณีไม่อาจนำ ป.วิ.อ. ใช้บังคับโดยอนุโลมตาม พ.ร.บ.ธรรมนูญศาลทหาร พ.ศ.2498 มาตรา 45 ได้ เพราะตามคำร้องผู้กระทำความผิดต่อผู้ตายเป็นพลทหารกองประจำการ ซึ่งต้องถูกฟ้องยังศาลทหารตาม พ.ร.บ.ธรรมนูญศาลทหาร พ.ศ.2498 มาตรา 13 และมาตรา 16 (3) คดีของผู้กระทำความผิดดังกล่าวจึงไม่อยู่ในอำนาจของศาลชั้นต้นซึ่งเป็นศาลพลเรือน แม้การไต่สวนและทำคำสั่งในการชันสูตรพลิกศพของศาลชั้นต้นไม่ใช่การฟ้องคดีต่อผู้กระทำให้ตายดังที่ผู้ร้องกล่าวอ้างในฎีกา แต่ก็เป็นวิธีการพิเศษที่บัญญัติให้ศาลต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยตาม ป.วิ.อ. มาตรา 150 วรรคห้า และวรรคสิบเอ็ด ดังนี้ ศาลพลเรือนจะรับไต่สวนและทำคำสั่งในการชันสูตรพลิกศพได้ก็เฉพาะแต่คดีที่อยู่ในอำนาจของศาลพลเรือน มิใช่ว่าเมื่ออัยการจังหวัดทหารบกเพชรบูรณ์เห็นว่าไม่อยู่ในอำนาจศาลทหารและต้องดำเนินคดีในศาลพลเรือน แล้วอัยการจังหวัดทหารบกเพชรบูรณ์ส่งสำนวนการสอบสวนให้ผู้ร้องเพื่อดำเนินการตาม ป.วิ.อ. ซึ่งผู้ร้องจะส่งสำนวนกลับคืนไปยังอัยการจังหวัดทหารบกเพชรบูรณ์ไม่ได้ จะทำให้ศาลชั้นต้นซึ่งเป็นศาลพลเรือนต้องไต่สวนและมีคำสั่งในการชันสูตรพลิกศพคดีนี้