คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
พ.ร.บ.ยาสูบ

ฟ้องคดีอาญาที่หาว่าจำเลยจำหน่ายยาสูบเกินราคาควบคุมนั้น หากในฟ้องไม่กล่าวให้ชัดแจ้งว่า จำเลยเป็นผู้ทำกิจการจำหน่ายยาสูบให้แก่ผู้บริโภค ทั่ว ๆ ไปแล้ว ศาลพิพากษายกฟ้องเพราะอาจเป็นการขายแต่ครั้งคราวเดียวซึ่งยังไม่ถือว่าเป็นผู้ทำการจำหน่ายยาสูบตาม พ.ร.บ.ยาสูบ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายบุหรี่ตราฆ้อง ซึ่งผลิตจากโรงงานยาสูบกรมสรรพสามิตต์ จากผู้อื่นให้ไปจำหน่ายแทน จำเลยได้จำหน่ายให้แก่ผู้ซื้อไปราคาสูงกว่าราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตต์กำหนดไว้ ดังนี้ย่อมพอให้ถือได้แล้วว่า จำเลยเป็น "ผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ" ตามความในมาตรา 19 พ.ร.บ.ยาสูบ 2486 แล้ว.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายบุหรี่ตราฆ้อง ซึ่งผลิตจากโรงงานยาสูบกรมสรรพสามิตจากผู้อื่นให้ไปจำหน่ายแทน จำเลยได้จำหน่ายให้แก่ผู้ซื้อไปราคาสูงกว่าราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตกำหนดไว้ ดังนี้ ย่อมพอให้ถือได้แล้วว่า จำเลยเป็น 'ผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ' ตามความในมาตรา 19 พระราชบัญญัติยาสูบ 2486 แล้ว

มียาสูบตั้งแต่สองกิโลกรัมไว้ในครอบครองโดยไม่ปิดแสตมป์ยาสูบเป็นผิดตามพระราชบัญญัติยาสูบ มาตรา 36 และ40
โจทก์ฟ้องบรรยายความผิดอันต้องด้วยบทห้ามตามกฎหมายแม้มิได้อ้างบทห้ามมาในฟ้องเป็นแต่อ้างบทกำหนดโทษมาศาลก็ลงโทษได้
โจทก์กล่าวหาจำเลยรับบางข้อปฏิเสธบางข้อ ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานโจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษในความผิด ซึ่งจำเลยให้การปฏิเสธแต่มีได้ข้อสืบพยานดังนี้ ศาลฎีกาย่อมพิจารณาเฉพาะตามฟ้องและคำให้การ

พระราชบัญญัติยาสูบ มาตรา19 ซึ่งลงโทษผู้จำหน่ายยาสูบเกินราคาที่อธิบดีสรรพสามิตกำหนดนั้น ใช้บังคับเฉพาะผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจำหน่ายยาสูบเกินราคาแต่ไม่ได้ระบุว่าจำเลยเป็นผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ ดังนี้ ย่อมไม่มีทางลงโทษจำเลยได้

กักยาสูบอันเปนความผิดนั้นจะริบบุหรี่ของกลางไม่ได้เพระาบุหรี่เปนเพียงอุปกรน์ไห้เกิดความผิด
อ้างดีกาที่ 1028/2485.

จุ้นจู๊เรือผู้รับขนส่งยาเส้นของผู้ซึ่งนำมาบรรทุกเรือ(โดยไม่ได้รับอนุญาตให้นำยานั้นออกนอกเขต). ไม่ใช่เป็นผู้นำยาเส้นออกนอกเขตตาม มาตรา 9 พระราชบัญญัติยาสูบพ.ศ.2481.(ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 23/2485).

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยข้อหามียาสูบที่มิได้ปิดแสตมป์ยาสูบไว้ในครอบครองเกินกว่าห้าร้อยกรัมฯ และเพื่อจำหน่าย ตาม พ.ร.บ.ยาสูบฯ มาตรา 19 วรรคหนึ่ง, 24 วรรคหนึ่ง, 49, 50 จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นรับฟังว่าจำเลยกระทำความผิดตามฟ้องโดยไม่สืบพยาน เนื่องจากคดีมีโทษปรับสถานเดียวตาม ป.วิ.อ. มาตรา 176 วรรคหนึ่ง และพิพากษาลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ยาสูบฯ ดังกล่าว ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน เมื่อโจทก์มิได้ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ศุลกากรฯ มาตรา 27 ทวิ ศาลอุทธรณ์ย่อมไม่อาจแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นลงโทษจำเลยตามบทกฎหมายดังกล่าวได้ เพราะจะเป็นการพิพากษาหรือสั่งเกินคำขอ หรือที่มิได้กล่าวมาในฟ้องตาม ป.วิ.อ. มาตรา 192 วรรคหนึ่ง ประกอบมาตรา 215
ข้อเท็จจริงที่รับฟังได้ตามฟ้องมิใช่เรื่องอันเกี่ยวแก่ศุลกากร จึงมิอาจปรับบทมาตรา 120 ของ พ.ร.บ.ศุลกากรฯ ได้