คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
เอกสารสัญญา

การที่สัญญากู้เงิน 400 บาท สูญหายไปเพราะความประมาทเลินเล่อศาลรับฟังพยานบุคคลแทนเอกสารนั้นได้ พยานที่ได้ให้การไว้โดยไม่ได้สาบานหรือปฏิญาณตนแต่ได้มาสาบานตนรับรองว่าข้อความที่ตนได้เบิกความไปแล้วเป็นความจริงในภายหลัง ดังนี้ถ้อยคำของพยานที่ได้ให้การไว้นั้นย่อมรับฟังได้

พระราชบัญญัติอากรแสตมป์ฉบับที่4 มิได้ลบล้างหรือ+แย้งกับ ม.21 แห่ง+พ.ศ.2475 แต่ประการ++สารซึ่งมิได้ปิดอากรแสตมป์ตามกฎหมายใน+ที่ทำ แต่ได้ปิดครบถ้วนเวลาก่อนหน้าที่จะยื่น+พะยานหลักฐานต่อศาล+ศาลย่อมรับฟังเปนพะยานหลักฐานได้

เอกสารสัญญาจะซื้อขายในตอนต้นมีข้อความว่า โจทก์เป็นผู้มีขื่อคนอื่นลงดังนี้ โจทก์ขอสืบว่าผู้ลงชื่อในฐานะเป็นพะยานเท่านั้นได้ เพราะไม่ใช่เป็นการสืบหักล้างหรือแก้ไขเอกสารอย่างใด

ดุลพินิจพะยานบุคคล พะยานเอกสาร จะนำพะยานบุคคลมาสืบว่า เอกสารไม่แสดงถึงเจตนาอันแท้จริงของคู่กรณีไม่ได้ การสืบพะยานบุคคลเพื่ออธิบายความในเอกสารนั้น คู่ความย่อมขอนำสืบได้ ฎีกาอุทธรณ์ปัญหาข้อกฎหมาย ข้อกฎหมายที่มิได้โต้เถียงกันขึ้นมาแต่ชั้นศาลล่างศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้ศาลล่างฟังพะยานหลักฐานผิดจากท้องสำนวนหรือไม่ เป็นปัญหาข้อกฎหมายคดีที่คนในบังคับอังกฤษเป็นคู่ความ ฎีกาได้แต่ปัญหาข้อกฎหมาย

เมื่อข้อความในเอกสารกล่าวถึงอย่างหนึ่ง จะให้ตีความเป็นอีกอย่างหนึ่งนั้นไม่ได้ เพราะเป็นการตีความเพิ่มข้อความในเอกสารหลักฐานที่บ่งถึงเรื่องดอกเบี้ยเท่านั้นจะฟังว่าเป็นหลักฐานแห่งการใช้ต้นเงินไม่ได้

อ้างเอกสารเป็นพะยาน ถ้าผู้เขียนปฏิเสธ ผู้อ้างต้องนำสืบลายมือ สัญญาใหม่ล้างสัญญาเก่า พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.4 ศาลเดิมให้ใช้เงิน 1575 บาท ศาลอุทธรณ์ให้ใช้ 575 บาท แก้มาก+

ตาม ป.พ.พ. มาตรา 491 บัญญัติว่า สัญญาขายฝากคือสัญญาซื้อขายซึ่งกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินตกไปยังผู้ซื้อโดยมีข้อความตกลงว่าผู้ขายอาจไถ่ทรัพย์คืนได้ซึ่งตามมาตรา 456 วรรคหนึ่ง ได้บัญญัติไว้ว่า การซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ ถ้ามิได้ทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่เป็นโมฆะ การขายฝากที่ดินจึงเป็นกรณีที่กฎหมายบังคับให้ต้องมีพยานเอกสารมาแสดง การฟังพยานหลักฐานต้องอยู่ในบังคับของ ป.วิ.พ. มาตรา 94 วรรคหนึ่ง (ข) คือ ห้ามมิให้ศาลรับฟังพยานบุคคลในกรณีขอสืบพยานบุคคลเปลี่ยนแปลงแก้ไขข้อความในเอกสารนั้น เมื่อตามหนังสือสัญญาขายฝากที่ดินระบุว่าผู้ขายฝากได้รับเงินจากผู้ซื้อฝากครบถ้วนแล้ว การนำพยานบุคคลมาสืบว่ายังได้รับเงินไม่ครบ ย่อมเป็นการต้องห้ามตามบทบัญญัติดังกล่าวซึ่งเป็นปัญหาข้อกฎหมายอันเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลฎีกามีอำนาจหยิบยกขึ้นวินิจฉัยได้ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 142 (5)

การที่จำเลยนำพยานบุคคลมาสืบว่าจำเลยไม่ได้เป็นผู้กู้เงินและรับเงินไปจากโจทก์ แต่บริษัท ส. และ พ. ผู้ถือหุ้นในบริษัทดังกล่าวเป็นผู้รับเงิน เป็นการนำสืบแตกต่างจากข้อความที่ระบุในสัญญา อันเป็นการนำพยานบุคคลมาสืบแก้ไขเปลี่ยนแปลงข้อความในเอกสารในกรณีที่ต้องมีหลักฐานเป็นหนังสือ จึงต้องห้ามตาม ป.วิ.พ. มาตรา 94 (ข)