คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ผิดนัด

เช่านา แล้วน้ำท่วม ทำนาไม่ได้ทำให้ผู้เช่าหลุดพ้นจากหน้าที่จะต้องชำระค่าเช่า
ผู้เช่านาผิดสัญญาไม่ชำระค่าเช่า และถูกเตือนแล้ว ก็ไม่ชำระ ผู้ให้เช่าบอกเลิกสัญญาเอานาคืนได้ ในกรณีเช่นนี้ผู้เช่าไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหาย
การตั้งตัวแทนไปทวงค่าเช่าหรือบอกเลิกสัญญาเช่านั้น ไม่ต้องทำเป็นหนังสือหรือต้องทำมีหลักฐานเป็นหนังสือ

การที่คู่สัญญาตกลงกันกำหนดวันใดวันหนึ่งให้ไปทำการโอนขายที่ดิน ก็เป็นข้อตกลงที่ใช้ได้ เมื่อฝ่ายใดบิดพลิ้วได้ชื่อว่าผิดนัด ไม่จำต้องรอไปจนสิ้นกำหนดตามข้อสัญญาเดิม
ในสัญญาจะขายที่ดิน การที่โจทก์สืบว่าจำเลยจะเอาที่ไปขายให้ผู้อื่น ไม่เป็นเรื่องนอกฟ้องนอกประเด็น เป็นการสืบถึงเหตุประกอบข้อเจตนาบิดพลิ้วของจำเลย
ในข้อสัญญากำหนดเบี้ยปรับไว้เมื่ออีกฝ่ายผิดสัญญา ยังไม่เพียงพอให้สันนิษฐานว่า ผู้ซื้อจะเรียกได้แต่เพียงเบี้ยปรับในเมื่อผู้ขายผิดสัญญา ป.ม.แพ่ง ฯ ม.380 ได้ให้สิทธิ์เจ้าหนี้เลือกเรียกเบี้ยปรับ หรือเลือกเรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้แต่อย่างใดอย่างหนึ่งได้

การที่คู่สัญญาตกลงกันกำหนดวันใดวันหนึ่งให้ไปทำการโอนขายที่ดิน ก็เป็นข้อตกลงที่ใช้ได้ เมื่อฝ่ายใดบิดพลิ้วได้ชื่อว่าผิดนัด ไม่จำต้องรอไปจนสิ้นกำหนดตามข้อสัญญาเดิม
ในสัญญาจะขายที่ดิน การที่โจทก์สืบว่าจำเลยจะเอาที่ไปขายให้ผู้อื่นไม่เป็นเรื่องนอกฟ้องนอกประเด็น เป็นการสืบถึงเหตุประกอบข้อเจตนาบิดพลิ้วของจำเลย
ในข้อสัญญากำหนดเบี้ยปรับไว้เมื่ออีกฝ่ายผิดสัญญา ยังไม่เพียงพอให้สันนิษฐานว่า ผู้ซื้อจะเรียกได้แต่เพียงเบี้ยปรับในเมื่อผู้ขายผิดสัญญาประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 380 ได้ให้สิทธิเจ้าหนี้เลือกเรียกเบี้ยปรับ หรือเลือกเรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้แต่อย่างใดอย่างหนึ่งได้

ผู้รับโอนสิทธิการเช่าผิดนัดไม่+ปติบัติตามสัญญาโดยไม่ชำระเงิน++มีสิทธิบอกเบิกสัญญาได้ตาม ป.พ.พ.ม. 387.

สัญญากู้มีอัตราดอกเบี้ยเป็นนิติกรรมเดียว มิใช่นิติกรรมกู้ และนิติกรรมดอกเบี้ยสัญญามีว่าเมื่อไม่ส่งดอกเบี้ยตามกำหนดให้ถือว่าผิดสัญญาดังนี้อายุความเริ่มนับแต่วันนี้ไม่ใช่เริ่มนับแต่วันครบกำหนดสัญญา

ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงชายตกลงเรื่องกองทุนกันในเวลาทำการสมรส เมื่อทำการสมรสแล้วฝ่าย 1 ผิดสัญญาอีกฝ่าย 1 จะยกเป็นเหตุฟ้องขออย่าไม่ได้ เป็นเรื่องจะต้องเรียกร้องเอาจากผู้ใหญ่ของฝ่ายผิดสัญญาผัวเป็นโจร ผัวต้องหาว่าฆ่าคนตาย แต่ศาลตัดสินยกฟ้องนั้นไม่นับว่าเป็นโจรอันเป็นเหตุอย่าตามกฎหมาย

คำสนองอันมีข้อจำกัดถือว่าเป็นคำบอกปัดไม่รับทั้งเป็นคำเสนอขึ้นใหม่ เมื่อผู้เสนอเดิมยอมรับตามนั้นสัญญาก็เกิดขึ้นแต่นั้นไป การชำระหนี้ที่มิได้กำหนดเวลาชำระกันไว้ อาจ+อนุมานได้จากพฤตติการณ์ว่าต้องชำระภายในเวลาอันสมควร ถ้าการชำระหนี้มิได้กระทำลงโดยพิศูจน์ไม่ได้ว่าเป็นเพราะพฤตติการณ์อย่างใดซึ่งลูกหนี้จะไม่ต้องรับผิดชอบลูกหนี้ได้ชื่อว่าเป็นฝ่ายผิดนัด

เงินมัดจำที่ผู้ซื้อให้ไว้เมื่อผู้ซื้อผิดนัดผู้ขายริบได้และยังมีอำนาจเรียกให้ผู้ซื้อชำระราคาหรือเรียกให้ใช้ค่าเสียหายก็ได้ ผู้ซื้อผิดนัดผู้ขายได้ค่าเสียหายแล้วจะเรียกค่าเสียหายซ้ำอีกไม่ได้

การซื้อขายโดยมีเงื่อนไขเมื่อผู้ชายส่งของให้ไม่ถูกตามสัญญา ผู้ซื้อไม่ยอมรับซื้อ แล้วจะเรียกเอาค่าเสียหายอันเปนผลกำไรซึ่งจะได้จากการใช้ของนั้นไม่ได้สัญญาซื้อขายไม่ได้กำหนดอัตราดอกเบี้ยไว้สำหรับการผิดสัญญา ต้องใช้อัตราร้อยละ 7 ครึ่งต่อปี

เมื่อสัญญาจะซื้อจะขายกลายเป็นสัญญาที่มิได้กำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันแห่งปฏิทินและจำเลยบอกกล่าวให้เวลาแก่โจทก์ชำระหนี้ภายในกำหนดเวลาใหม่โดยชอบ แต่โจทก์ไม่ปฏิบัติตาม โจทก์จึงเป็นฝ่ายผิดสัญญาละเลยไม่ชำระหนี้ จำเลยย่อมมีสิทธิริบมัดจำได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 378 (2) และมีสิทธินำที่ดินไปเสนอขายบุคคลอื่นได้ ไม่ถือเป็นการตกลงเลิกสัญญาจะซื้อจะขายกับโจทก์โดยปริยายแต่อย่างใด พ.ร.บ.ว่าด้วยข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรม พ.ศ.2540 มาตรา 7 บัญญัติว่า ในสัญญาที่มีการให้สิ่งใดไว้เป็นมัดจำหากมีกรณีที่จะต้องริบมัดจำ ถ้ามัดจำนั้นสูงเกินส่วน ศาลจะลดให้ริบได้เพียงเท่าความเสียหายที่แท้จริงก็ได้ ซึ่งโจทก์ทำสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินกับจำเลยในราคา 1,400,000 บาท วางมัดจำไว้ 500,000 บาท คิดเป็นร้อยละ 35.71 ของราคาที่ดิน เมื่อเทียบมัดจำกับราคาที่ซื้อขายกันแล้ว เห็นได้ว่าเป็นมัดจำที่สูงเกินส่วน เห็นควรลดมัดจำที่จะให้ริบลง โจทก์และจำเลยต่างมิได้นำสืบว่าความเสียหายแท้จริงที่จำเลยได้รับมีเพียงใด แต่เห็นว่าหากจำเลยขายและได้รับเงินค่าที่ดินจากโจทก์ย่อมนำเงินไปหาประโยชน์อย่างอื่นได้ เมื่อโจทก์ผิดสัญญาแล้ว จำเลยทำสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินกับผู้ซื้อรายใหม่ในราคา ที่ลดลง เห็นควรลดมัดจำที่จะให้ริบลงเหลือ 200,000 บาท ซึ่งเป็นจำนวนที่จำเลยน่าจะเสียหายจริงและจำเลยต้องคืนเงินมัดจำอีก 300,000 บาท แก่โจทก์ ปัญหาดังกล่าวเป็นไปตามบทบัญญัติของกฎหมายที่ให้อำนาจศาลในการพิจารณาคดีและเป็นปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยเองได้ สำหรับเงินมัดจำที่จำเลยต้องคืนแก่โจทก์นั้น มิใช่กรณีที่จำเลยผิดนัดอันจะต้องชำระดอกเบี้ยตาม ป.พ.พ. มาตรา 224 วรรคหนึ่ง ทั้งเป็นเหตุสืบเนื่องมาจากโจทก์เป็นฝ่ายผิดสัญญา จำเลยจึงไม่ต้องชำระดอกเบี้ยในเงิน 300,000 บาท ที่ต้องคืนแก่โจทก์