คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ถ้อยคำ

ป.ม.แพ่งฯ มาตรา132 ที่ว่าในการตีความแสดงเจตนานั้นให้เพ่งเล็งถึง เจตนาอันแท้จริงยิ่งกว่าถ้อยคำสำนวนตามตัวอักษรนั้น หมายความว่า ถ้าข้อความในเอกสารมีทางแปลไปได้แล้ว ก็พึงแปลให้เข้ากับเจตนาในที่นี้ ก็คือเจตนาอันเห็นได้จากหนังสือนั้นเอง มิได้หมายความว่าคู่สัญญาจะทำสัญญาไว้อย่างไรก็ช่าง แต่ย่อมสืบเจตนาได้เสมอการสืบเจตนานอกไปจากที่จะคำนวณได้จากตัวหนังสือนี้ มีห้ามไว้ในประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94.

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 132 ที่ว่าในการตีความแสดงเจตนานั้นท่านให้เพ่งเล็งถึง เจตนาอันแท้จริงยิ่งกว่าถ้อยคำสำนวนตามตัวอักษรนั้น หมายความว่า ถ้าข้อความในเอกสารมีทางแปลไปได้แล้วก็พึงแปลให้เข้ากับเจตนาอันแท้จริงของคู่สัญญา และเจตนาในที่นี้ ก็คือเจตนาอันเห็นได้จากหนังสือนั้นเอง มิได้หมายความว่าคู่สัญญาจะทำสัญญาไว้อย่างไรก็ช่าง แต่ย่อมสืบเจตนาได้เสมอการสืบเจตนานอกไปจากที่จะคำนวณได้จากตัวหนังสือนี้ มีห้ามไว้ในประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94

การแสดงความอาฆาตมาดร้าย ตาม ม. 31 นั้น ต้องเป็นเรื่องแสดงความอาฆาตว่าจะทำร้ายภายใน 2 ปี
พฤติการณ์ที่แสดงว่า แสดงอาฆาตจะทำร้ายในระยะเวลาภายใน 2 ปี
ฟ้องโจทก์หาว่า จำเลยกล่าวอาฆาตว่า "ถึงเป็นพะยานให้โจทก์เรื่องโจรสลัด ไม่ถึง 10 ปีต้องตาย โดยจะให้นายแช่มทำร้ายเสีย" แต่ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยกล่าวว่า "มึงเป็นพะยานผัวกูติดไม่เกิน 10 ปี ออกมาพวกมึงต้องตาย" ดังนี้ ไม่ถือว่า ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง

การแสดงความอาฆาตมาดร้ายตาม มาตรา 30 นั้น ต้องเป็นเรื่องแสดงความอาฆาตว่าจะทำร้ายภายใน 2 ปี
พฤติการณ์ที่แสดงว่า แสดงอาฆาตจะทำร้ายในระยะเวลาภายใน 2ปี
ฟ้องโจทก์หาว่า จำเลยกล่าวอาฆาตว่า มึงเป็นพยานให้โจทก์เรื่องโจรสลัด ไม่ถึง 10 ปีต้องตาย โดยจะให้นายแช่มทำร้ายเสีย แต่ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยกล่าวว่า 'มึงเป็นพยานผัวกูติดไม่เกิน 10 ปีออกมาพวกมึงต้องตาย' ดังนี้ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณาต่างกับฟ้อง

ทำสัญญายอมความต่อศาล ๆ จดว่าโจทก์ยอมให้ที่พิพาทหมายเลข 3 กับที่หมายเลข 1 กับหมายเลข 2 โจทก์จำเลยตกลงกันแบ่งคนละครึ่งนั้นหมายความว่าที่หมายเลข 3-1 โจทก์ยอมยกให้จำเลยทั้งแปลง ส่วนหมายเลข 2 โจทก์จำเลยแบ่งกันคนละครึ่ง.

ในกรณีที่ผู้รับมรดกคน หนึ่ง อ้างว่าทรัพย์มรดกเป็นทรัพย์ส่วนตัวของตน ผู้จัดการย่อมมีอำนาจฟ้องขอให้แสดงว่าเป็นทรัพย์มรดกได้ โดยถือว่ามีข้อโต้แย้งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 55 ศาลตัดสินว่า ถ้าโจทก์ซึ่งเป็นผู้จัดการมรดกยังไม่ได้ขายหรือแบ่งปันมรดกก็ให้จำเลยซึ่งเป็นทายาทอยู่ในที่มรดกไปก่อน ถ้าโจทก์ขายหรือแบ่งปันก็ให้จำเลยออกจากที่พิพาท ดังนี้ย่อมตัดสินได้ไม่ขัดต่อกฎหมาย โจทก์ซึ่งเป็นผู้จัดการมรดกเคยให้ถ้อยคำไว้ในบันทึกที่อำเภอว่าทรัพย์รายพิพาทเป็นของส่วนตัวจำเลย เมื่อมีคดีก็นำสืบได้ว่าทรัพย์นั้นเป็นของผู้ตายได้ ไม่เป็นการฝ่าฝืนประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 94 และไม่ผูกมัดศาลที่จะต้องฟังตามบันทึกที่อำเภอ

การที่จะไห้ผู้ไห้ถ้อยคำสาบานหรือปติญานตนเสียก่อนหรือไม่ไนการสอบสวนนั้น เปนอำนาดของพนักงานสอบสวน ฉนั้นแม้จะไม่ไห้สาบานหรือปติญานตนก็ไม่ทำไห้การสอบสวนเสียไป
การที่พนักงานสอบสวนเรียกผู้ไห้ถ้อยคำมาแล้วอ่านถ้อยคำที่นายตำหรวดผู้อื่นได้ถามและจดไว้ไห้ฟังและสอบถามผู้ไห้ถ้อยคำเพื่อไห้รับรอง และสอบถามเพิ่มเติมนั้น ถือได้ว่าเปนการสอบสวนที่ถูกต้อง

ในคดีเรื่องเบิกความเท็จปัญหาว่าถ้อยคำที่จำเลยเบิกความนั้นเป็นข้อสำคัญ แพ่งคดีหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง อ้างฎีกาที่ 783/2476 ที่ 664/2477 ที่ 246/2476 ที่ 423/2478 ที่ 837/2478