คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ผู้ซื้อสุจริต

ที่ดินที่มีใบไต่สวนนั้นย่อมจดทะเบียนโอนสิทธิได้
ผู้ที่ถือกรรมสิทธิที่ดินตามใบไต่สวนจะใช้สิทธิยันแก่ผู้ซื้อที่ดินจากผู้ถือกรรมสิทธิ์ร่วมอีกคนหนึ่งโดยสุจริตและเสียค่าตอบแทนหาได้ไม่

โจทเปนผู้ซื้อที่ดินรายพิพาทโดยโอนทเบียนซื้อขายกันที่หอทเบียน ได้เสียค่าตอบแทนและโดยสุจริต แม้จำเลยจะอ้างว่าาได้ครอบครองมากว่า 10 ปี ก็หาไช้ยันต่อโจทได้ไม่.

ซื้อขายเรือนเพื่อรื้อถอนไปไม่จำต้องจดทเบียน อ้างดีกาที่ 169/2478 แม้จะได้ความว่าเรือนรายพิพาทเปนของจำเลย แต่จำเลยยอมไห้ผู้อื่นขายโดยจำเลยรู้หยู่ด้วยความเต็มไจและผู้ซื้อก็ซื้อโดยความสุจริต ผู้ซื้อย่อมได้กัมสิทธิ์ไนทรัพย์นั้น

ได้ความเพียงว่าผู้ซื้อได้ซื้อของกลางไว้จากจำเลยซึ่งไปลักมาจากเจ้าทรัพย์นั้น ยังไม่พอชี้ขาดให้คืนของกลางแก่เจ้าทรัพย์เพราะคดีอาจเข้าบทมาตรา 1332 แห่งประมวลแพ่ง ฯ การที่โจทก์ขอให้สั่งของกลางให้แก่เจ้าทรัพย์นั้นเป็นการฟ้องคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา

ผู้ซื้อที่ดินซึ่งศาลสั่งขายทอดตลาดไว้โดยสุจริตแม้จะยังไม่ได้โอนโฉนดกันก็ได้ กรรมสิทธิ ที่ดิน โฉนดแผนที่ ซื้อขาย ซื้อที่ดินโฉนดแผนที่ซึ่งศาลสั่งขายทอดตลาดนั้นแม้ยังไม่ได้รับการโอนโฉนดผู้ซื้อก็ยังมีสิทธิในที่รายนั้นดีกว่าผู้อื่นอ้างฎีกาที่ 271/2470แล331/76 วิธีพิจารณาความแพ่ง ยึดทรัพย์ ขัดทรัพย์ เจ้าหนี้ไม่มีสิทธิยึดทรัพย์ของลูกหนี้ที่ศาลได้ขายทอดตลาดแล้ว

ที่ดิน ญาติยอมให้ มีชื่อในโฉนดฝ่ายเดียว ป.พ.พ.ม. 456
ซื้อขาย ผู้มีชื่อในโฉนดเอาที่ไปขาย ผู้ซื้อ ๆ โดยสุจริต ย่อมได้กรรมสิทธิ ญาติผู้อื่นค้านไม่ขึ้น

เจ้าหนี้ทราบถึงเหตุแห่งการเพิกถอนการโอนเมื่อวันที่ 3 ตุลาคม 2544 และการร้องขอให้เพิกถอนการโอนต้องนับถึงวันที่ยื่นคำร้องตาม ป.พ.พ. มาตรา 240 เมื่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้เพิกถอนการโอนต่อศาลชั้นต้นวันที่ 3 ตุลาคม 2545 ภายใน 1 ปี นับตั้งแต่วันที่เจ้าหนี้ทราบถึงเหตุแห่งการเพิกถอนแล้วจึงไม่ขาดอายุความ
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 2545 ว่า เนื่องจากผู้ร้องไม่ได้ใช้แบบพิมพ์ตามที่กำหนดจึงให้คืนเพื่อทำมาใหม่ภายใน 30 วัน นับแต่วันนี้ถือว่าได้มีการยื่นคำร้องต่อศาลแล้ว เพียงแต่ศาลชั้นต้นใช้อำนาจในการตรวจคำคู่ความและมีคำสั่งไปตาม ป.วิ.พ. มาตรา 18 ประกอบ พ.ร.บ.จัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 14 เท่านั้น โดยคำร้องดังกล่าวยังอยู่ที่ศาลและผู้ร้องได้ทำคำร้องมายื่นใหม่เมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน 2545 ภายในกำหนดที่ศาลสั่ง ศาลชั้นต้นจึงมีคำสั่งรับคำร้องของผู้ร้องแล้ว ย่อมถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของคำร้องที่ยื่นมาแต่แรกนั้นเอง มิใช่เป็นการยื่นคำร้องเป็นคดีใหม่ที่ต้องนับอายุความถึงวันดังกล่าว คำร้องของผู้ร้องจึงยังไม่ขาดอายุความ
นิติกรรมการโอนขายรถยนต์พิพาทระหว่างลูกหนี้กับผู้คัดค้านได้กระทำลงโดยลูกหนี้และผู้คัดค้านได้รู้เท่าถึงข้อความจริงอันเป็นทางให้เจ้าหนี้ต้องเสียเปรียบ และผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้เพิกถอนการโอนภายในกำหนด ศาลจึงชอบที่จะเพิกถอนซึ่งนิติกรรมนั้นเสียได้ตามคำร้องของผู้ร้องตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 113, 114 แต่ผู้คัดค้านได้โอนขายให้แก่บุคคลภายนอกซึ่งรับโอนไว้โดยสุจริตแล้วและการเพิกถอนดังกล่าวนั้นไม่อาจกระทบกระทั่งถึงสิทธิของบุคคลภายนอกอันได้มาโดยสุจริตก่อนเริ่มฟ้องคดีขอเพิกถอนตาม ป.พ.พ. มาตรา 238 สิทธิในรถยนต์พิพาทของบุคคลภายนอกจึงได้รับความคุ้มครอง ดังนั้น แม้ศาลจะมีคำสั่งให้เพิกถอนนิติกรรมซื้อขายระหว่างลูกหนี้กับผู้คัดค้านได้ แต่เมื่อไม่อาจเพิกถอนนิติกรรมซื้อขายระหว่างผู้คัดค้านกับบุคคลภายนอก ผู้ร้องย่อมไม่สามารถติดตามเอารถยนต์พิพาทกลับมาเป็นกองทรัพย์สินของลูกหนี้เพื่อประโยชน์แก่เจ้าหนี้ทั้งหลาย ศาลฎีกาจึงยกคำขอของผู้ร้องในส่วนที่ให้เพิกถอนการโอนรถยนต์พิพาทและบังคับให้ผู้คัดค้านชดใช้ราคาแทนให้แก่ผู้ร้องตามที่ผู้ร้องมีคำขอมาในท้ายคำร้องแต่เพียงอย่างเดียวได้