คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ราษฎร

ทางการอำเภอประสงค์ให้ราษฎรไปทำงานตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่แต่ใช้หมายเกณฑ์ตามแบบหมายชลประทานบ้างแบบหมายควบคุมการเหมืองฝายและพนังบ้าง จะถือว่าราษฎรได้รู้ความประสงค์ของทางอำเภอไม่ได้ถ้าราษฎรขัดขืนย่อมไม่มีความผิด

กรณีที่โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานตัดฟันชักลากไม้ผิด พ.ร.บ.รักษาป่าและกฎข้อบังคับวางระเบียบวิธีจัดการรักษาป่า พ.ศ.2456 ข้อ 16 นั้น ถ้าโจทก์มิได้กล่าวในฟ้องว่าได้มีการออกประกาศโฆษณาว่าได้ใช้กฎข้อบังคับที่โจทก์อ้างนี้ในเขตต์ที่เกิดเหตุให้ราษฎรในท้องที่นั้นทราบล่วงหน้าเสียก่อน 3 เดือนตามกฎข้อ 2 และในท้องสำนวนก็ไม่ได้ความดั่งนี้ด้วยแล้ว ก็ลงโทษจำเลยมิได้เพราะผลใช้บังคับตามกฎนั้นยังไม่มี

คำสั่งของกรมการอำเภอเกณฑ์ราษฎรตาม มาตรา 117,118 นั้นจะต้องปรากฎความจำเป็นที่จะต้องซ่อมแซมตกแต่งแก้ไขความขัดข้อง มิฉะนั้นไม่เป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย

ปลัดอำเภอสั่งให้ราษฎรหาไม้มาซ่อมแซมสะพานสาธารณ แต่ราษฎรไม่ยอมนำมาดังนี้ ไม่ถือว่าราษฎรขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ ม.118 มิได้ให้อำนาจกรมการอำเภอเกณฑ์วัตถุสิ่งของจากราษฎรมาใช้ในการซ่อมแซมทางสาธารณ

ราษฎรไม่มีอำนาจฟ้องคดี+ผิดฐานขัดขวางแก่ทางน้ำไหลอันเป็นของสำหรับสาธารณประโยชน์เว้นแต่จะนำสืบได้ว่าตนได้รับความเสียหายเป็นพิเศา

อำเภอสั่งให้จำเลยไปทำการซ่อมแซมพะนังซึ่งพังลงซึ่งเป็นการสาธารณประโยชน์เมื่อจำเลยไม่ไปมีผิดฐานขัดคำสั่งตาม ม.334 ข้อ 2 (เทียบฎีกาที่ 1333/2462)

อย่างไรเรียกว่าเจ้าพนักงานตามกฎหมาย ความผิดตาม ม.154 ข้อ 4 นั้นต้องปรากฎว่าผู้ที่ทำผิดหรือต้องหาว่าทำผิดยังไม่อยู่ในระวางคุมขัง ถ้าอยู่ในระวางคุมขังแล้วไม่เข้าบทนี้จำเลยเป็นราษฎรถูกนายอำเภอใช้ให้คุมตัวผู้ต้องหาว่าทำผิดไปส่งจังหวัดจำเลยปล่อยให้ผู้นั้นหนีไปดังนี้ ไม่เรียกว่าจำเลยเป็นเจ้าพนักงานตามกฎหมาย แลจำเลยยังไม่มีผิดตาม ม.154 ข้อ 4 เพราะเรื่องนี้ผู้ที่จำเลยคุมไปอยู่ในระวางคุมขังแล้ว นายอำเภอไม่มีอำนาจตั้งใครเป็นเจ้าพนักงาน

อำนาจฟ้อง การแสดงกิริยาลามกอนาจารต่อหน้าธาระคำนัล ราษฎรไม่มีอำนาจฟ้อง

ทางสาธารณะ ให้ราษฎรเดิรไปมาตั้ง 20 ปี ทางนั้นเปนทางหลวงเทียบฎีกาที่ 285/2465

ที่ดินพิพาทเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน ทั้งโจทก์และจำเลยไม่อาจอ้างสิทธิใช้ยันต่อรัฐได้ แต่ในระหว่างราษฎรด้วยกันเอง หรือโจทก์กับจำเลย บุคคลใดครอบครองทำประโยชน์เป็นเจ้าของมาก่อนย่อมอ้างสิทธิใช้ยันต่อผู้ที่มารบกวนการครอบครองภายหลังได้ ดังนั้น โจทก์จึงมีอำนาจฟ้อง
เมื่อที่ดินพิพาทเป็นทรัพย์สินของแผ่นดิน กรณีจึงไม่ต้องด้วย ป.พ.พ. มาตรา 1375 จำเลยไม่มีสิทธิยกเอาระยะเวลาฟ้องเอาคืนซึ่งการครอบครองที่ดินพิพาทภายใน 1 ปี ตามบทบัญญัติดังกล่าวขึ้นเป็นข้อต่อสู้โจทก์ได้
ที่จำเลยฎีกาว่าจำเลยมิได้กระทำละเมิดจึงไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายนั้น ประเด็นนี้ศาลอุทธรณ์ภาค 2 ไม่รับวินิจฉัยให้เพราะต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ฎีกาข้อนี้ของจำเลยจึงมิได้ว่ากล่าวกันมาแล้วโดยชอบในศาลอุทธรณ์ภาค 2 เป็นฎีกาที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย