คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ลงโทษจำคุก

กฎหมายฝิ่นไม่ได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษว่าต้องลงโทษทั้งจำทั้งปรับ ฉะนั้นศาลย่อมลงโทษจำคุกจำเลยสถานเดียวได้ตาม ก.ม. ลักษณะอาญามาตรา 11, 23.
พ.ร.บ.ฝิ่น 2472 แก้ไขเพิ่มเติม 2472 มาตรา 9 บัญญัติให้เรียงกะทงลงโทษตามรายตัวผู้กระทำผิด ฉะนั้นจำนะ ก.ม.-ลักษณะอาญามาตรา 71 มาใช้ไม่ได้./

กฎหมายฝิ่นไม่ได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษว่าต้องลงโทษทั้งจำทั้งปรับฉะนั้นศาลย่อมลงโทษจำคุกจำเลยสถานเดียวได้ตาม กฎหมายลักษณะอาญามาตรา 11,23
พระราชบัญญัติฝิ่น 2472 แก้ไขเพิ่มเติม 2476 มาตรา 9 บัญญัติให้เรียงกระทงลงโทษตามรายตัวผู้กระทำผิดฉะนั้นจะนำกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 71 มาใช้ไม่ได้

พระราชบัญญัติการพะนันไม่มีบทมาตราใดที่บัญญัติ ไม่ให้ศาลใช้ดุลยพินิจที่จะวางโทษจำคุกสถานเดียว ศาลก็ย่อมอาศัยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 23 ประกอบด้วยมาตรา 11 ใช้ในการดุลยพินิจลงโทษจำคุกจำเลยแต่สถานเดียวได้.
(อ้างฎีกา 931/2497)

พระราชบัญญัติการพนันไม่มีบทมาตราใดที่บัญญัติ ไม่ให้ศาลใช้ดุลพินิจที่จะวางโทษจำคุกสถานเดียวศาลก็ย่อมอาศัยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 23 ประกอบด้วยมาตรา 11 ใช้ในการดุลพินิจลงโทษจำคุกจำเลยแต่สถานเดียวได้ (อ้างฎีกา831/2479)

+แผลสาหัสหรือไม่+ปัญหาข้อกฎหมาย+กำหนดโทษเป็นดุลยพินิจของศาลเป็นปัญหาข้อเท็จจริง

ถูกพิพากษาลงโทษจำคุก 20 ปีแล้ว เอาโทษอาญาที่รอไว้มาลงโทษต่อจากกำหนด 20 ปีได้

พระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ.2478 ไม่มีบทบังคับโดยตรงให้ศาลลงโทษจำเลยทั้งจำคุกแลปรับศาลเห็นสมควรจะลงแต่โทษจำคุกอย่างเดียวโดยยกโทษปรับเสียก็ได้ แลกรณีเช่นนี้จำเลยจึงไม่ต้องเสียค่าสินบนนำจับเพราะไม่มีค่าปรับจะถือเป็นหลักในการคำณวนค่าสินบนได้ พิจารณาอาญา +ในลักษณคดี ในคดีที่ส่งสำเนาฎีกาของโจทก์ให้จำเลยไม่ได้ ถ้าเป็นกรณีอยู่ในเหตุลักษณคดี ซึ่งเป็นคุณแก่จำเลย ศาลย่อมพิพากษาให้เป็นประโยชน์แก่จำเลยคนนั้นได้

อย่างไรเรียกว่าป้องกัน
คดีที่จำเลยทำผิดหลายกระทงศาลลงโทษจำคุก 20 ปี กับให้ปรับอีกด้วยนั้น ถ้าจะต้องจำแทนค่าปรับแล้วให้นับรวมอยู่ในโทษ 20 ปี

ลงโทษจำเลยหลายกะทงเกิน 20 ปีได้ ถ้าไม่ใช่คำพิพากษาฉะบับเดียวกัน
คำบังคับไม่ปรากฏว่าให้จำคุกจำเลยตั้งแต่วันต้องขังในคดีนี้หรือให้จำคุกต่อจากคำพิพากษา ฎีกาคดีคำที่ 998/72 ม.32 บังคับให้นับโทษตั้งแต่วันคุมขังเว้นแต่จะปรากฏเปนอย่างอื่นในคำพิพากษา

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษปรับจำเลยด้วยและศาลชั้นต้นสั่งรับอุทธรณ์ของโจทก์กับส่งให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาโดยชอบแล้ว ดังนี้ เมื่อศาลอุทธรณ์วินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยและฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยกระทำความผิดตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นแล้ว ศาลอุทธรณ์จึงต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ว่ามีเหตุที่จะลงโทษปรับจำเลยตามที่โจทก์อุทธรณ์หรือไม่ด้วย การที่ศาลอุทธรณ์ไม่วินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ดังกล่าวถือว่าศาลอุทธรณ์มิได้ปฏิบัติตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาว่าด้วยการพิจารณาและพิพากษา คำพิพากษาศาลอุทธรณ์จึงไม่ชอบด้วย ป.วิ.อ. มาตรา 185 วรรคสอง, 186 (6) (8) ประกอบ พ.ร.บ.วิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ.2550 มาตรา 3 แต่เมื่อคดีขึ้นสู่ศาลฎีกาแล้ว เพื่อมิให้คดีล่าช้า ศาลฎีกาเห็นควรวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์โดยไม่ย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่ เมื่อความผิดของจำเลยต้องด้วยบทกำหนดโทษตาม พ.ร.บ.ยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.2522 มาตรา 66 วรรคสอง ซึ่งมีระวางโทษจำคุกตั้งแต่สี่ปีถึงจำคุกตลอดชีวิต และปรับตั้งแต่สี่แสนบาทถึงห้าล้านบาท ซึ่งตาม พ.ร.บ.ยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.2522 มาตรา 100/1 วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า "ความผิดตามพระราชบัญญัตินี้ที่มีโทษจำคุกและปรับให้ศาลลงโทษจำคุกและปรับด้วยเสมอ..." ที่ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกเพียงสถานเดียว โดยมิได้ลงโทษปรับจำเลยด้วย จึงเป็นการไม่ชอบ