คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
สำเนาฎีกา

คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพาาษาให้ยกฟ้องโจทก์เสียโดยอาศัยข้อเท็จจริง โจทก์ฎีกาได้ฉะเพาะแต่ปัญหาข้อกฎหมาย เหตุในลักษณคดี ในคดีที่โจทก์ส่งสำเนาฎีกาให้จำเลยคนหนึ่งมิได้ แต่เมื่อฎีกาของโจทก์ต้องห้ามมีให้ฎีกาเราะเป็นปัญหาข้อเท็จจริง และถ้าเป็นเหตุในลักษณคดีก็ยกฟ้องตลอดถึงจำเลยที่ส่งสำเนาฏีกาไม่ได้ด้วย

ส่งสำเนาฎีกาให้จำเลยไม่ได้ จำหน่ายคดี

เมื่อปรากฎว่าโจทก์ฎีกาขึ้นมาโดยศาลชั้นต้นยังไม่ได้จัดการส่งสำเนาฎีกาของโจทก์ไปยังจำเลยดังนี้ ศาลฎีกายังไม่รับวินิจฉัยฎีกาของโจทก์โดยสั่งให้ส่งสำนวนคืนไปยังศาลชั้นต้นเพื่อจัการสั่งสำเนาฎีกาไปยังจำเลยก่อน

ส่งสำเนาฎีาาให้จำเลยไม่ได้ ต้องจำหน่ายคดี
ประมววิธีพิจารณาความอาญา ม. 220

ส่งสำเนาฎีกาไม่ได้ จำหน่ายคดี

ในคดีที่โจทก์ฎีกา แต่ส่งสำเนาฎีกาให้จำเลยมิได้ศาลฎีกาจำหน่ายคดีจากสารบบและส่งสำนวนคืนศาลชั้นต้น

ในกรณีที่ส่งสำเนาฎีกาให้แก่จำเลยบางคนไม่ได้ ถ้าหากข้อวินิจฉัยเป็นเหตุในลักษณคดีคำพิพากษาย่อมมีผลบังคับถึงจำเลยที่ส่งสำเนาฎีกาให้ไม่ได้ด้วย

ส่งสำเนาฎีกาให้จำเลยแก้ไม่ได้ต้องจำหน่ายคดีชั่วคราว เมื่อได้ตัวมาในกำหนดอายุความจึงพิจารณาต่อไป

ทนายผู้ร้องทำใบมอบฉันทะให้เสมียนทนายมายื่นฎีกา นำหมายและรับทราบคำสั่ง ปรากฏว่า เสมียนทนายผู้ร้องได้นำฎีกาของผู้ร้องมายื่นต่อศาลชั้นต้นในวันที่ 13 มิถุนายน 2551 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ผู้ร้องนำส่งสำเนาฎีกาให้ผู้คัดค้านภายใน 15 วัน มิฉะนั้นจะถือว่าทิ้งฎีกา และในฎีกาดังกล่าวมีข้อความประทับไว้ว่า "ข้าพเจ้าจะมาฟังคำสั่งภายใน 7 วัน นับแต่วันนี้ หากไม่มาให้ถือว่าทราบคำสั่งแล้ว" เมื่อเสมียนทนายผู้ร้องลงลายมือชื่อไว้ใต้ข้อความดังกล่าว จึงต้องถือว่าทนายผู้ร้องได้ทราบคำสั่งศาลชั้นต้นที่สั่งในฎีกาของผู้ร้องแล้วตั้งแต่วันที่ 20 มิถุนายน 2551 และถือว่าผู้ร้องได้ทราบคำสั่งศาลชั้นต้นนั้นด้วย เมื่อผู้ร้องเพิกเฉยไม่นำส่งสำเนาฎีกาภายในเวลาที่ศาลชั้นต้นกำหนดไว้ จึงเป็นการทิ้งฟ้องฎีกาตาม ป.วิ.พ. มาตรา 174 (2) ประกอบด้วยมาตรา 246 และ 247