คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
เอกสาร

คดีหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ ฟ้องตอนท้ายกล่าวว่า "ซึ่งความจริงจำเลยซื้อม้าดังกล่าวมาจากนายพานราคาเพียง 200 บาทเท่านั้น หาใช่ราคา 600 บาทดังจำเลยเบิกความไม่" เมื่อโจทก์นำสืบไม่ได้ว่า ความจริงจำเลยซื้อม้าราคา 200 บาทดังฟ้อง แต่โจทก์นำสืบเพียงว่าในต้นขั้วตั๋วพิมพ์รูปพรรณม้า ลงไว้ว่า ซื้อขายกันราคา 200 บาท เพียงเท่านี้ ยังลงโทษจำเลยไม่ได้.

จำเลยได้ทำหนังสือสัญญาจะขายที่ดินให้แก่โจทก์และได้มีการวางมัดจำด้วย แต่ความประสงค์ของทั้งสองฝ่ายมุ่งจะผูกมัดกันโดยหนังสือสัญญานี้ส่วนการวางมัดจำเป็นแต่ข้อสัญญากันข้อหนึ่ง หาใช่ตกลงกันทำสัญญาด้วยการวางมัดจำไม่ กรณีเข้า ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 94 คู่ความจะสืบว่าตกลงเป็นพิเศษว่า จำเลยต้องให้ผู้เช่าออกไปจากที่ก่อนโอน โดยไม่ปรากฎในหนังสือสัญญาเช่นนี้ ศาลรับฟังไม่ได้โดยขัดกับมาตรา 94.
ประชุมใหญ่ครั้งที่ 21/2492

ประกาศคณะกรมการจังหวัดออกตามความใน พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภค ฯ ควบคุมมิให้มีการลอบซื้อลอบขายโคกระบือโดยมิได้รับอนุญาต แม้แต่เพียงย้ายหรือเปลี่ยนสภาพก็ยังควบคุมและบังคับว่าต้องรับอนุญาตก่อนดังนี้ เมื่อจำเลยได้ขายโคไปโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จำเลยจะยกเหตุว่ายังไม่ได้ทำตั๋วพิมพ์รูปพรรณและแก้ทะเบียนมาเป็นข้อแก้ตัว ย่อมไม่ได้.

ประกาศคณะกรมการจังหวัดออกตามความใน พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคฯ ควบคุมมิให้มีการลอบซื้อลอบขายโคกระบือโดยมิได้รับอนุญาต แม้แต่เพียงย้ายหรือเปลี่ยนสภาพก็ยังควบคุมและบังคับว่าต้องรับอนุญาตก่อน ดังนี้ เมื่อจำเลยได้ขายโคไปโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จำเลยจะยกเหตุว่ายังไม่ได้ทำตั๋วพิมพ์รูปพรรณและแก้ทะเบียนมาเป็นข้อแก้ตัวย่อมไม่ได้

ผู้รับมฤดกได้ทำเอกสารเป็นการปราณีประนอมยอมความในการสละมฤดกถูกต้องตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 1612, 850 และผู้รับมฤดกผู้รับผิดได้ลงชื่อไว้ให้แล้ว ผู้รับมฤดกคนอื่นที่มิได้สละสิทธิไม่จำต้องลงชื่อด้วย ก็ย่อมใช้ได้และผูกพันผู้รับมฤดกที่สละมฤดกนั้น.

ในคดียักยอกทรัพย์ต้องอายัด โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายทรัพย์ที่อายัดจากเจ้าพนักงานป่าไม้ผู้จับกุมในวันที่ 11 มกราคม 2488 แล้ว จำเลยอ้างเอกสารซึ่งพนักงานสอบสวนทำไว้ว่ายึดไม้ในวันที่ 10 มกราคม 2488 และอายัดไว้กับนายปั่น ดังนี้ยังไม่พอฟังได้เด็ดขาดว่า ในวันที่ 11 มกราคม 2488 ซึ่งโจทก์หานั้น เจ้าพนักงานจะไม่ได้มอบหมายไม้ให้จำเลยรักษา โจทก์ย่อมมีสิทธิจะนำสืบให้สมฟ้องได้

ฟ้องหาว่าจำเลยแจ้งความเท็จโดยปลอมลายมือชื่อโจทก์ในใบแจ้งย้ายว่า จำเลยย้ายเข้ามาอยู่ในห้องเลขที่ 91 โดยเป็นความเท็จ เมื่อปรากฏว่า จำเลยได้เข้ามาอยู่ในห้องนั้นจริง และชี้ไม่ได้ว่าลายเซ็นของโจทก์ปลอม จำเลยก็ไม่มีผิดฐานแจ้งความเท็จ
จำเลยเข้าไปอยู่ในห้องพิพาทโดยเชื่อโดยสุจริตว่าจำเลยมีสิทธิครอบครองห้องพิพาท จำเลยไม่มีผิดฐานบุกรุก

จำเลยทำหนังสือสัญญาให้ผู้เสียหายหนึ่งฉะบับ มีข้อความว่า ผู้เสียหายเช่าเรือนายประเสริฐ จ่ายค่าเช่าให้นายประเสริฐแล้วครึ่งหนึ่งหกพันบาท อีกครึ่งหนึ่งจะจ่ายทีหลัง ท้ายหนังสือสัญญาช่องผู้ให้เช่า จำเลยลงชื่อ แต่ลงชื่อว่า ประเสริฐ สุวรรณรังษี ไม่ใช่ชื่อที่แท้จริงของจำเลย แล้วมอบสัญญาให้ผู้เสียหายไป ทั้งนี้เพื่อให้เป็นไปตามความประสงค์ของผู้เสียหายในการที่จะเอาสัญญานี้ไปแสดงต่อสามี ขอเงินมาทำทุนการค้า ดังนี้ เป็นเพียงจำเลยแต่งหนังสือขึ้นฉะบับหนึ่ง อาศัยเนื้อเรื่องที่ผู้เสียหายนึกสมมุติขึ้น มิใช่เป็นการปลอมหนังสือจึงหามีความผิดฐานปลอมหนังสือไม่

ทำสัญญาปราณีประนอมกันว่าจะโอนที่ดินบ้านเรือนให้เขา ครั้นเขาฟ้องขอให้บังคับตามสัญญาปราณีประนอมนั้น กลับต่อสู้ว่า สัญญาปราณีประนอมนั้นมีเงื่อนไข และจะขอสืบพยานว่าสัญญานั้นมีเงื่อนไข ซึ่งตัวสัญญาปราณีประนอมยอมความนั้น หามีปรากฏว่ามีเงื่อนไขไว้ไม่ ดังนี้เป็นการนำสืบแก้ไขเพิ่มเติมข้อความในเอกสารต้องห้ามไม่ให้สืบตาม ป.ม.วิ.แพ่ง ม.94

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยปลอมหนังสือรวม 43 ฉบับ แต่มิได้ส่งสำเนาให้จำเลย และมิได้ระบุรายละเอียดว่าฉบับไหนใครทำ และทำเมื่อใดแม้โจทก์จะได้ระบุไว้ในฟ้องว่า จะส่งเอกสารในวันพิจารณาก็ดี แต่เมื่อจำเลยคัดค้านโจทก์ก็ยังยืนยันตามฟ้องเดิมไม่ส่งเอกสารเพิ่มเติมดังนี้ ต้องถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม