คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
กำหนดโทษ

เพื่อไม่มีการขายมูลฝิ่นในท้องที่ที่จับมูลฝิ่นได้ ก็ได้แต่ปรับในอัตราขั้นต่ำ 50 บาท จะใช้ราคาฝิ่นที่รัฐบาลขายในท้องที่นั้นมาคำนวณวางค่าปรับไม่ได้ อ้างฎีกาที่ 1037/2482

โจทฟ้องจำเลยไนความผิดหลาย+ ต่อสาลทหาน สาลทหานพิพากสาลงโทสจำเลยไนความผิด+ แต่ยังมิได้พิพากสาไนความผิดถานอื่นเพียงแต่วินิฉัยว่าโจทไม่มีสิทธิฟ้องต่อสาลนั้นเช่นนี้ไม่ไช่กรนีที่สาลพิพากสาเส็ดเด็ดขาดไนความผิดซึ่งได้ฟ้อง โจทมีสิทธิฟ้องคดีไนความผิดนั้นยังสาลพลเรือนได้
ไนการที่จะไห้นับกำหนดโทสจำเลยนั้น ถ้าสาลเห็นว่าการไห้นับโทสจำเลยต่อจากโทสไนคดีอื่นจะทำไห้จำเลยต้องรับโทสหนักเกินสมควนแก่ความผิดเช่นนี้ สาลมีอำนาดไห้นับโทสจำเลยพร้อมกันไปได้.

คดีฟ้องขอไห้ลงโทษถานหลบหนีที่คุมขังไนคดีเรื่องก่อนนั้น โจทจะขอไนคดีนี้ไห้หักวันหลบหนีออกจากกำหนด+ไนคดีเรื่องก่อนไม่ได้ เพราะการที่จำเลยจะต้องจำคุกตามคำพิพากสาไนคดีเรื่องก่อนครบถ้วนหรือไม่ไม่ไช่เรื่องที่จะมาว่ากล่าวกันไนคดีนี้

คดีฟ้องขอให้ลงโทษฐานหลบหนีที่คุมขังในคดีเรื่องก่อนนั้นโจทก์จะขอในคดีนี้ให้หักวันหลบหนีออกจากกำหนดโทษในคดีเรื่องก่อนไม่ได้ เพราะการที่จำเลยจะต้องจำคุกตามคำพิพากษาในคดีเรื่องก่อนครบถ้วนหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่จะมาว่ากล่าวกันในคดีนี้

คดีที่ต้องห้ามดีกาไนข้อเท็ดจิงนั้น พิพากสาอนุญาตไห้ดีกาโดยเห็นว่าเปน+สำคันไนเรื่องดุลพินิจกำหนดโทสได้

โจทฟ้องขอไห้ลงโทสจำเลยตาม พ.ร.บ. 2 ฉบับ ไนการที่จะวินิฉัยว่าควนลงอาญาที่หนักตามกดหมายฉบับไดนั้นต้องถือตามโทสจำคุกเพราะเปนโทสที่ร้ายแรงกว่าโทสปรับ

ฟ้องว่าพยายามชิงทรัพย์ ได้ความพยายามลักทรัพย์ ไม่เรียกว่าข้อเท็ดจิงต่างฟ้อง
สาลขั้นต้นลงโทสถานพยายามลักทรัพย์ตามมาตรา 293-60 กับถานทำร้ายสาหัสตามมาตรา 256 รวมกะทงลงโทสจำคุก 2 ปี 6 เดือน โจทอุธรน์ขอไห้ลงโทสถานพยายามชิงทรัพย์สาลอุธรน์พิพากสาแก้ลงโทสตามมาตรา 294-60 จำคุก 1 ปี 6 เดือนได้

ผู้ได้จัดการโรงพิมพ์และเป็นผู้ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้เป็นผู้พิมพ์โฆษณานั้น เมื่อพิมพ์หนังสือของผู้อื่นและใส่ชื่อผู้อื่นเป็นผู้พิมพ์โฆษณานั้นเป็นผิดกฎหมายอาญามาตรา 235 พรบ การพิมพ์มาตรา 15, 35, จะอ้างว่าเจ้าของโรงพิมพ์โดยคิดว่าความขอบธรรมที่จะทำได้มาเป็นข้อแก้ตัวไม่ได้ คดีที่ จำเลยไม่ได้ขอสืบพะยานเพื่อการใช้ดุลยพินิจกำหนดโทษ และคดีพอใช้ดุลยพินิจกำหนดโทษได้ แล้ว ศาลอุทธรณ์ไม่ควรให้สืบพะยานเพื่อการใช้ดุลยพินิจกำหนดโทษ

ดุลยพินิจกำหนดโทษ

พระราชบัญญัติการพะนัน พ.ศ. 2476 ไม่มีบทบังคับศาลให้กำหนดโทษผู้กระทำผิดทั้งจำเลยปรับไว้ ศาลมีอำนาจใช้ดุลยพินิจวางโทษแต่สถานใดสถานหนึ่งได้