คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ความผิดเดิม

ศาลพิพากษายกฟ้องของโจทก์ เพราะฟ้องของโจทก์ขาดองค์สำคัญแห่งความผิดแม้จะพิจารณาได้ความตามฟ้องก็ลงโทษจำเลยไม่ได้ ดังนี้ได้ชื่อว่าศาลพิพากษายกฟ้อง เพราะการกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดตามมาตรา 185 สิทธินำคดีมาฟ้องใหม่ย่อมระงับไปตามมาตรา 39(4)

ขึ้นค่าเช่าเคหะอันเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติ 2486 นั้นแม้ใช้พระราชบัญญัติ 2489 แล้ว ก็ลงโทษได้ตามพระราชบัญญัติ 2486ซึ่งมีโทษเบากว่าได้ โดยกรณีต้องด้วยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 8

เดิมมีประกาศออกตามอำนาจในกฎหมาย ต่อมามีประกาศยกเลิกเรื่องตามประกาศนั้น ไม่ถือว่าเป็นเรื่องกฎหมายยกเลิกกฎหมาย
เดิมมีกฎหมายแล้วยกเลิก แต่ก่อนยกเลิกมีกฎหมายใหม่ออกใช้ก่อนแล้ว ซึ่งบัญญัติความอย่างเดียวกัน ดังนี้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องยกเลิกความผิด

ฟ้องกล่าวว่าจำเลยเคยต้องคำพิพากษาปรับ 22 บาท ฐานวิวาททำร้ายร่างกาย จำเลยพ้นโทษไม่เกิน 5 ปี มากระทำผิดในคดีนี้ไม่เข็ดหลาบ แม้จำเลยจะให้การรับสารภาพ ก็เพิ่มโทษตาม ม.72 ไม่ได้ เพราะอาจเป็นคดีลหุโทษก็ได้

ในเรื่องมีกระบือแสดงความบริสุทธิ์ไม่ได้ ฟ้องของโจทก์ไม่ได้ระบุว่าสัตว์นั้นมีขนาดหรือลักษณะต้องตามที่กฎหมายบัญญัติให้ทำตั๋วรูปพรรณ ศาลพิพากษายกฟ้องไปแล้วดังนี้ ถือว่ายกฟ้องในความผิดจะมาฟ้องใหม่ไม่ได้

การขอไห้เพิ่มโทสจำเลยตามม.72 นั้นโจทต้องบันยายไหฟ้องไห้ครบถ้วนตามหลักเกณท์ว่าโทสครั้งก่อนที่จำเลยพ้นไปนั้นเปนความผิดถานได เพราะถ้าหากเปนโทสถานลฟุโทสหรือประมาท สาลย่อมจะเพิ่มโทสไม่ได้

จำเลยเคยต้องโทษจำคุกมาแล้วพ้นโทษครั้งสุดท้ายซึ่งกำหนดโทษเกิน 6 เดือนมากระทำผิดอีกภายใน 3 ปี การเพิ่มโทษต้องเพิ่มกึ่งหนึ่งตามมาตรา 73 ไม่ใช่เพิ่ม 1 ใน 3 ตามมาตรา 72

คำสั่ง คำพิพากษาคดีเด็ดขาด แปลกฎหมายคำพิพากษาที่ให้รอการลงอาชญาจำเลยตาม ม.41 เป็นคำพิพากษาเด็ดขาด+ใช่เป็นแต่เพียงคำสั่งไม่ฉะนั้นถ้าภายหลังปรากฎว่าจำเลยเคยต้องโทษจำคุกมาแล้วจะร้องขอให้ศาลกลังเอาตัวจำเลยมาลงอาชญาตามที่รอไว้ไม่ได้

โจทก์เคยฟ้องจำเลยที่ 1 และที่ 2 มาแล้วอันเนื่องมาจากจำเลยที่ 1 และที่ 2 ร่วมกันจดทะเบียนโอนที่ดินซึ่งเป็นทรัพย์มรดกของ ย. ที่โจทก์และทายาทของ ย. เป็นเจ้าของรวมอยู่ โดยขอให้ลงโทษฐานโกงเจ้าหนี้ ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์ถอนฟ้องไปแล้ว โจทก์กลับมาฟ้องจำเลยที่ 1 และที่ 2 ในการกระทำเดียวกันอีก แม้คำฟ้องทั้งสองคดีจะบรรยายไม่ตรงกันทุกตอน และบทมาตราที่ขอให้ลงโทษแตกต่างกันบางมาตรา แต่ก็ต้องถือว่าเป็นการกระทำอันเดียวกันกับที่โจทก์ฟ้องคดีแรก มิใช่ถือเอาคำบรรยายฟ้องหรือฐานความผิดที่โจทก์ตั้งเอาแก่จำเลยเป็นเกณฑ์ มิฉะนั้นแล้วจำเลยกระทำผิดครั้งเดียว โจทก์มีสิทธิดำเนินคดีแก่จำเลยได้หลายครั้งโดยไม่จบสิ้น จึงต้องห้ามตาม ป.วิ.อ. มาตรา 36 ปัญหาเรื่องอำนาจฟ้องเป็นปัญหาที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัย

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตาม พ.ร.บ.ยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.2522 มาตรา 15 วรรคหนึ่ง วรรคสาม (2), 65 วรรคสอง, 66 วรรคสาม, 102 แต่ปรับบทลงโทษเฉพาะความผิดฐานนำยาเสพติดให้โทษในประเภท 1 เข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อจำหน่ายและฐานมียาเสพติดให้โทษในประเภท 1 ไว้ในครอบครองเพื่อจำหน่ายว่าเป็นการกระทำกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษฐานนำยาเสพติดให้โทษในประเภท 1 เข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อจำหน่าย ลดโทษให้กึ่งหนึ่งแล้วคงลงโทษจำคุกตลอดชีวิต โจทก์และจำเลยไม่อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นส่งสำนวนให้ศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิจารณาตาม ป.วิ.อ. มาตรา 245 วรรคสอง ศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษาแก้เพียงในส่วนของการปรับบทลงโทษว่า จำเลยมีความผิดฐานจำหน่ายยาเสพติดให้โทษในประเภท 1 ด้วยเป็นการกระทำกรรมเดียวกับความผิดฐานมียาเสพติดให้โทษในประเภท 1 ไว้ในครอบครองเพื่อจำหน่าย และลงโทษฐานนำยาเสพติดให้โทษในประเภท 1 เข้ามาในราชอาณาจักรเพื่อจำหน่าย จึงเป็นการที่ศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเฉพาะในส่วนของการปรับบทกำหนดโทษ แต่ยังคงวินิจฉัยว่าจำเลยมีความผิดและลงโทษตามที่ศาลชั้นต้นพิพากษามา ซึ่งมีผลเท่ากับศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษายืน คดีถึงที่สุดตาม ป.วิ.อ. มาตรา 245 วรรคสอง