คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ค้ำประกัน

สัญญาค้ำประกันไม่จำเปนต้องมีข้อความอะไรก็ได้ เมื่อผู้ค้ำประกันลงลายมือชื่อในฐานะเปนผู้ค้ำประกันในสัญญาที่ลูกหนี้ทำให้เจ้ายึดไว้เท่านั้นก็ใช้ได้

การที่เจ้าหนี้รับเงินจากลูกหนี้น้อยกว่าที่กำหนดในสัญญานั้น ไม่เรียกว่าเปนการผ่อนเวลาให้ลูกหนี้ซึ่งจะถือเปนเหตุให้ผู้ค้ำประกันพ้นความรับผิดไปได้ และพฤติการเช่นนี้ก็ไม่ใช่เปนการแปลงหนี้ใหม่

อย่างไรเรียกว่าผ่อนเวลาให้ลูกหนี้ (เทียบฎีกาที่ 667/72,แลที่ 1148/73)

สัญญา ค้ำประกัน ผู้ค้ำประกันจะหมดความรับผิดเพียงไรหน้าที่ของเจ้าหนี้จะต้องบอกให้ผู้ค้ำประกันทราบเพียงใด พรบ ฎีกาอุทธรณ์ ปัญหากฎหมาย

ผู้รับประกันความซื่อสัตย์สุจริต
ค้ำประกันโดยมีข้อจำกัดการตีความในเอกสาร วิธีพิจารณาแพ่ง ตัวการขยายอำนาจให้ตัวแทนออกไปมากกว่าตกลงกันไว้แต่เดิม ผู้ค้ำประกันไม่ต้องรับผิดถึงหน้าที่ใหม่ของตัวแทน พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ คดีที่คู่ความฝ่ายหนึ่งเปนคนบังคับอเมริกัน คู่ความฎีกาได้แต่ในปัญหากฎหมายเท่านั้น

สัญญาค้ำประกันโดยจำกัดเวลาผู้ค้ำประกันหลุดพ้น เมื่อกำหนดเวลาได้ล่วงพ้นไปแล้ว ความรับผิดของผู้ค้ำประกันที่กล่าวไว้กว้าง ๆ ควรตีความจำกัดความรับผิดของผู้ค้ำประกันเพียงเท่าที่คู่กรณีมีความประสงค์เข้าทำนิติกรรมกันเท่านั้น

สัญญา ค้ำประกัน ผ่อนเวลา ถึงกำหนดชำระหนี้เจ้าหนี้เพิกเฉยไม่ฟ้องร้อง ไม่เรียกว่าผ่อนเวลา เทียบฎีกาที่ 1717/55 ป.พ.พ.700

ฟ้องผู้ค้ำประกันโดยไม่ต้องบอกให้ผู้กู้ทราบก็ได้ปัญหาทำก่อนประมวลแพ่งต้องบังคับตามกฎหมายเก่า

ผัวเมียสินสมรศ หนี้สิน สัญญาค้ำประกัน ผัวไม่ต้องรับผิดในหนี้สินของเมียที่เกิดจาการค้ำประกัน ค่าธรรมเนียมในเรื่องย้อนสำนวนไปศาลล่างตัดสินใหม่ พ.ร.บ. ฎีกาอุทธรณ์ ม. 8 ศาลอุทธรณ์ไม่ได้ วินิจฉัยข้อเท็จจริง

ประกาศกระทรวงแรงงาน เรื่องหลักเกณฑ์และวิธีเรียกหรือรับหลักประกันการทำงานหรือหลักประกันความเสียหายในการทำงานจากลูกจ้าง พ.ศ.2551 (ประกาศฉบับปัจจุบัน) ที่ออกโดยอาศัย พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 6 และมาตรา 10 ข้อ 2 กำหนดว่า ประกาศนี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันที่ประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็นต้นไป ข้อ 3 กำหนดว่า ให้ยกเลิกประกาศกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม เรื่อง หลักเกณฑ์และวิธีการเรียกหรือรับเงินประกันการทำงานหรือเงินประกันความเสียหายในการทำงานจากลูกจ้าง ลงวันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ.2541 ซึ่งประกาศฉบับเดิมปี 2541 ที่ถูกยกเลิก ไม่ได้จำกัดวงเงินค้ำประกันที่นายจ้างจะเรียกให้ผู้ค้ำประกันรับผิดไว้ ขณะที่ประกาศฉบับปัจจุบันนี้ ข้อ 10 กำหนดว่า ในกรณีที่นายจ้างเรียกหรือรับหลักประกัน โดยการค้ำประกันด้วยบุคคล วงเงินค้ำประกันที่นายจ้างเรียกให้ผู้ค้ำประกันรับผิดต้องไม่เกินหกสิบเท่าของอัตราค่าจ้างรายวันโดยเฉลี่ยที่ลูกจ้างได้รับ เช่นนี้ เป็นการจำกัดขอบเขตความรับผิดของผู้ค้ำประกันในความเสียหายจากการทำงานให้แตกต่างไปจากหลักทั่วไปในเรื่องเสรีภาพในการทำสัญญาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ประกอบกับ ข้อ 12 กรณีที่มีการเรียกหรือรับหลักประกันเกินที่กำหนดไว้มาก่อนวันที่ประกาศฉบับปัจจุบันมีผลใช้บังคับนั้น ให้เป็นหน้าที่ของนายจ้างดำเนินการให้มีหลักประกันไม่เกินมูลค่าของหลักประกันตามที่กำหนดไว้ในประกาศฉบับปัจจุบันด้วย นายจ้างที่เรียกหรือรับหลักประกันที่ฝ่าฝืนหลักเกณฑ์และเงื่อนไขที่กำหนด ต้องรับผิดทางอาญาตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 144 บทบัญญัติดังกล่าวจึงเป็นกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน นายจ้างและลูกจ้างไม่อาจตกลงนอกเหนือจากหลักเกณฑ์และเงื่อนไขที่กฎหมายและประกาศดังกล่าวกำหนด
เมื่อประกาศฉบับปัจจุบันลงราชกิจจานุเบกษาในวันที่ 4 กรกฎาคม 2551 ย่อมมีผลใช้บังคับนับแต่วันดังกล่าว โดยในส่วนความรับผิดของผู้ค้ำประกันจะต้องพิจารณาว่าหนี้ที่ผู้ค้ำประกันต้องร่วมรับผิดต่อนายจ้างเกิดมีขึ้นในวันใด หากหนี้ที่ผู้ค้ำประกันต้องร่วมรับผิดเกิดมีขึ้นก่อนวันที่ 4 กรกฎาคม 2551อันเป็นวันที่ประกาศฉบับปัจจุบันมีผลใช้บังคับ ผู้ค้ำประกันต้องร่วมรับผิดเต็มตามสัญญาค้ำประกัน ส่วนกรณีหนี้ที่ผู้ค้ำประกันต้องร่วมรับผิดเกิดขึ้นตั้งแต่หรือหลังจากวันดังกล่าว ความรับผิดของผู้ค้ำประกันจะถูกจำกัดไว้ไม่เกินหกสิบเท่าของอัตราค่าจ้างรายวันโดยเฉลี่ยของลูกจ้างที่ได้รับ อย่างไรก็ตามหากข้อเท็จจริงไม่ชัดแจ้งว่าหนี้ที่ผู้ค้ำประกันต้องร่วมรับผิดเกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเป็นการแน่นอน กรณีนี้จำต้องตีความไปในทางที่เป็นคุณแก่ผู้ค้ำประกันซึ่งเป็นผู้ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายพิเศษนี้ โดยให้ผู้ค้ำประกันรับผิดไม่เกินหกสิบเท่าของอัตราค่าจ้างรายวันโดยเฉลี่ยที่ลูกจ้างได้รับเท่านั้น
แม้ว่าจำเลยที่ 2 และที่ 3 ทำสัญญาค้ำประกันความรับผิดในการทำงานของจำเลยที่ 1 โดยยอมรับผิดอย่างลูกหนี้ร่วมต่อโจทก์ไว้ก่อนวันที่ประกาศฉบับปัจจุบันมีผลใช้บังคับ แต่เมื่อไม่สามารถระบุได้ว่าการที่จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นลูกจ้างของโจทก์ไม่ปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งพนักงานขายทำให้สินค้าแต่ละรายการสูญหายไปเกิดขึ้นในช่วงก่อนหรือขณะที่ประกาศฉบับปัจจุบันมีผลบังคับใช้ อันเป็นผลให้ไม่ทราบว่าหนี้ที่จำเลยที่ 2 และที่ 3 ซึ่งเป็นผู้ค้ำประกันต้องรับผิดอย่างลูกหนี้ร่วมนั้น เกิดมีขึ้นในช่วงขณะประกาศฉบับใดมีผลบังคับใช้ การตีความใช้กฎหมายจำต้องกระทำไปในทางที่เป็นคุณแก่ผู้ค้ำประกัน จำเลยที่ 2 และที่ 3 จึงไม่ต้องรับผิดเต็มตามสัญญาค้ำประกัน โดยต้องร่วมรับผิดต่อโจทก์ไม่เกินหกสิบเท่าของอัตราค่าจ้างรายวันโดยเฉลี่ยที่จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นลูกจ้างได้รับ ตามประกาศกระทรวงแรงงาน เรื่องหลักเกณฑ์และวิธีเรียกหรือรับหลักประกันการทำงานหรือหลักประกันความเสียหายในการทำงานจากลูกจ้าง พ.ศ.2551 อันเป็นประกาศฉบับปัจจุบันที่มีผลใช้บังคับ