คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ยินยอม

พาเด็กอายุ 13 ปีเสสไปจากมารดาเด็ก โดยเด็กเต็มไจไปกับจำเลยแม้จะเปนโดยถูกหลอกลวงก็เปนผิดตามมาตรา 275 แต่ไม่เปนผิดตามมาตรา 274.

พาเด็กอายุ 13 ปีเศษไปจากมารดาเด็กโดยเด็กเต็มใจไปกับจำเลยแม้จะเป็นโดยถูกหลอกลวงก็เป็นผิดตามมาตรา275 แต่ไม่เป็นผิดตามมาตรา 274
ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 2/2487

ทายาทตกลงแบ่งมรดกบางหย่างจะได้ปกครองมาเปนส่วนสัดถึง 5 แล้ว แม้จะมีทายาทบางคนไม่หยู่ + เวลานั้นและไม่บันลุนิติภาวะ แต่+ ที่ไม่หยู่ก็มิได้คัดค้านการแบ่งนั้นหย่างไรดังนี้ ทายาทที่ได้รับส่วนแบ่งจะบอกเลิกการแบ่งนั้นไม่ได้

หนังสือหย่าที่หย่ากันโดยความยินยอมนั้นหย่าไม่จำเป็นต้องลงชื่อต่อหน้าพยานก็สมบูรณ์
ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 19/2487

ไนสัญญาเช่าห้ามไม่ไห้เช่าช่วง ผู้เช่าฟ้องขับไล่คนที่เช่าหยู่ก่อนแล้วทำความยุอุดมกันไห้ผู้เช่าคนก่อนหยู่ต่อไปอีก 3 เดือนดังนี้ ไม่ถือว่าหลีกเลี่ยงสัญญาเช่า และไม่เปนการผิดสัญญา.

ฟ้องว่าจำเลยบังอาจเกลี้ยกล่อมพาเด็กอายุ 14 ขวบและ 12 ขวบไปจากผู้ปกครองโดยไม่ระบุว่าเด็กมิได้เต็มใจไปกับจำเลย ถือว่าฟ้องไม่เป็นความผิดตาม ม.274
เกลี้ยกล่อมพี่สาวเด็กให้ลักเงินจากผู้ปกครองแล้วพาพี่สาวเด็กและเด็กไปจากผู้ปกครอง ไม่ถือว่าเป็นการจะหากำไรโดยตรงจากการลักพาเด็ก ตามเจตนาของ ม.275

ใช้อุบายยั่วกามารมณ์หญิงจนหญิงยินยอมให้ชำเรา ไม่เรียกว่าใช้อุบายหลอกลวงชำเราขืนใจหญิง ไม่มีความผิด

การที่โจทขอถอนคำร้องและฟ้องในกรนีที่ขอเปนผู้พิทักส์ภรรยานั้นยังถือไม่ได้ว่าเปนการอนุญาตหรือไห้สัตยาบันไห้ภรรยาทำนิติกัมขายที่ดินรายพิพาท

อายุความ 1 ปีตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา1522 ใช้บังคับสำหรับในกรณีที่ฝ่ายชายผู้เป็นสามีจะฟ้องความตามมาตรา 1520
ฟ้องขอให้รับรองบุตร โจทก์ไม่จำต้องกล่าวในฟ้องว่ามีหนังสือเป็นหลักฐานตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 1529(2) และโจทก์นำสืบถึงหนังสือนั้นได้
หนังสือที่จำเลยทำให้โจทก์รับจะเลี้ยงดูโจทก์ย่อมเป็นหลักฐานโดยปริยายแล้วว่า จำเลยทราบแน่ว่าบุตรในครรภ์นั้นเป็นบุตรอันเกิดแต่จำเลย จำเลย จึงยินยอมทำหนังสือรับเลี้ยงดู

ผู้ทำสัญญายินยอมไห้จำเลยโอนกัมสิทธิไนที่ดินแต่ไนสัญญานั้นมิได้มีเงื่อนไขระบุไห้โจทมีสิทธิ์เก็บกินไนที่ดินนั้นย่อมถือได้ว่าโจทไม่มีการได้มาซึ่งทรัพย์สิทธินั้นโดยบริบูรน์ ,สิทธิเก็บกินย่อมเปนทรัพย์สิทธิอันจะต้องจดทเบียนตามกดหมาย