คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ยกให้

โจทก์ฟ้องเรียกที่ดินพิพาทจากจำเลยหมดทั้งแปลง โดยอ้างว่า ย่ายกให้แก่บิดาโจทก์ แต่ทางพิจารณาได้ความว่าที่พิพาทยังเป็นของย่าจนกระทั่งตาย จึงเป็นมรดกควรได้แก่บิดาโจทก์และจำเลยคนละครึ่งศาลเห็นสมควรก็พิพากษาให้โจทก์ได้รับส่วนแบ่งนั้นได้ ไม่เป็นการเกินคำขอในฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่านาพิพาทเป็นของโจทก์ทั้งแปลง แต่เมื่อทางพิจารณาได้ความว่าโจทก์เป็นเจ้าของเพียงบางส่วน ศาลย่อมพิพากษาแบ่งให้ได้ ไม่เป็นการเกินคำขอ
โจทก์ฟ้องอ้างว่าโจทก์ครอบครองที่พิพาทโดยการยกให้ แต่ทางพิจารณาได้ความว่าโจทก์ได้ครอบครองที่พิพาทโดยทางมรดก ดังนี้ ไม่ถือว่าผิดคำฟ้อง
โจทก์และจำเลยที่ 1 ต่างมีส่วนเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่นาแปลงเดียวกันแล้วจำเลยที่ 1 เอาที่ทั้งแปลงไปขายให้แก่จำเลย ที่ 2. โจทก์จะขอให้เพิกถอนสัญญาซื้อขายทั้งหมดไม่ได้ เพราะจำเลยย่อมมีสิทธิขายส่วนของตนได้ แต่ไม่มีสิทธิขายส่วนของโจทก์ สัญญาซื้อขายระหว่างจำเลย ไม่ผูกพันโจทก์

ที่ดินเป็นที่ไร่ไม่มีหนังสือสำคัญให้แก่กันโดยไม่ได้จดทะเบียน ผู้รับปกครองมา 3-4 ปีแล้ว ผู้ให้จะฟ้องเรียกคืนไม่ได้
โจทก์ฟ้องว่าให้จำเลยอาศัย จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ์ ทางพิจารณาปรากฏว่าโจทก์ยกให้ดังนี้ ถือว่าโจทก์สืบไม่สมฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ที่ดินเป็นที่ไร่ไม่มีหนังสือสำคัญให้แก่กันโดยไม่ได้จดทะเบียนผู้รับปกครองมา 3-4 ปีแล้ว ผู้ให้จะฟ้องเรียกคืนไม่ได้
โจทก์ฟ้องว่าให้จำเลยอาศัย จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ์ทางพิจารณาปรากฏว่าโจทก์ยกให้ ดังนี้ ถือว่าโจทก์สืบไม่สมฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ผัวทำสัญญาอย่ากับเมียยกสินบริคณห์ให้เมียแล้ว จะมาฟ้องขอแบ่งอีกไม่ได้ วิธีพิจารณาแพ่ง ม.39 ตัดสินไม่เกินคำขอ

ที่ดินขอแบ่งบุตร์ต่างทำกินอยู่ในที่ดินของบิดาไม่เรียกว่าบิดายกให้

แม้จำเลยให้การว่าที่พิพาทเป็นของจำเลย โดยจำเลยได้ก่นสร้างแผ้วถางปรับสภาพที่ดินจนกลายเป็นที่นา ทางราชการจึงออกโฉนดที่ดินให้แก่จำเลย ส่วนที่ดินที่เป็นทรัพย์มรดกของ ช. กับ ป. ได้มีการแบ่งปันให้แก่ทายาททุกคนแล้ว แต่การที่จำเลยนำสืบว่าจำเลยได้ช่วย ช. บิดาจำเลยแผ้วถางที่ดินพิพาทจนบิดายกที่ดินดังกล่าวให้จำเลยโดยโจทก์และพี่น้องคนอื่น ๆ ไม่เคยคัดค้านว่าที่ดินพิพาทยังเป็นทรัพย์มรดก ทั้ง ด. กับ ล. พยานจำเลยเบิกความถึงเรื่องที่ ป. ยกที่ดินพิพาทให้จำเลย ดังนั้น ที่ ป. พูดกับบุตรทุกคนว่าที่ดินพิพาทเป็นของจำเลยก็เพื่อให้บุตรทุกคนรับรู้ว่า ช. ได้ยกที่ดินพาทให้จำเลยครอบครองทำกินแต่ผู้เดียว ทางนำสืบของจำเลยจึงไม่นอกเหนือคำให้การต่อสู้แต่อย่างใด