คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
วันเกิดเหตุ

การชี้ขาดข้อเท็จจริงเรื่องวันเกิดเหตุว่าจะตรงกับคำฟ้องหรือไม่ จะฟังคำเจ้าทรัพย์ปากเดียวไม่ได้ เพราะคำเจ้าทรัพย์อาจคลาดเคลื่อนผิดหลงโดยเหตุใดเหตุหนึ่งได้
โจทก์ฟ้องว่าเกิดเหตุ 13 ตุล์ 87 (แรม 12 ค่ำเดือน 10) เจ้าทรัพย์เบิกความเกิดเหตุขึ้น 11 ค่ำเดือน 10 จะพิพากษายกฟ้องเลยไม่ได้ต้องสืบพะยานโจทก์ต่อไป

โจทก์ขอแก้วันเกิดเหตุในฟ้องโดยอ้างว่าเนื่องจากวันเกิดเหตุในฟ้องยังผิดพลาดจากความจริงนั้นถือว่าไม่ได้แสดงเหตุอันควรที่จะอนุญาตให้แก้ฟ้อง
เมื่อโจทก์ฟ้องผิดวันแล้ว ศาลต้องยกฟ้อง โดยไม่ต้องคำนึงถึงว่าจำเลยจะหลงต่อสู้คดีหรือไม่.

โจทก์ขอแก้วันเกิดเหตุในฟ้องโดยอ้างว่าเนื่องจากวันเกิดเหตุในฟ้องยังผิดพลาดจากความจริงนั้น ถือว่าไม่ได้แสดงเหตุอันควรที่จะอนุญาตให้แก้ฟ้อง
เมื่อโจทก์ฟ้องผิดวันแล้ว ศาลต้องยกฟ้องโดยไม่ต้องคำนึงถึงว่าจำเลยจะหลงต่อสู้คดีหรือไม่

ในคดีฟ้องว่าจำเลยวิวาทต่อสู้กัน โจทก์อ้างจำเลยคนหนึ่งเป็นพะยานโจทก์เพื่อยันแก่จำเลยอีกคนหนึ่งเช่นนี้ เป็นการฝ่าฝืนกฎหมายรับฟังไม่ได้ ฟ้องโจทก์อ้างว่าวันที่ทางสุริยคติแต่เทียบวันทางจันทรคติไว้ด้วย ปรากฎว่าวันเกิดเหตุผิดจากวันที่ทางจันทรคติที่เทียบไว้ ไม่ถือว่าฟ้องผิดวันเพราะวันทางสุริยคติถูกต้องแล้ว

พะยานหลักฐาน,
คดีอาญาซึ่งจำเลยคัดค้านว่าฟ้องผิดวันนั้น แม้จะปรากฎว่าคำพะยานโจทก์กล่าววันเกิดเหตุคลาดจากวันฟ้องไปวันหนึ่งก็ดี ถ้าพะยานหลักฐานอื่นยังมีสนับสนุนพอให้ฟังได้ว่า ความจริงไม่ใช่ฟ้องผิดวันแล้วก็ไม่จำต้องวินิจฉัยว่า พะยานให้การถูกหรือผิดวันเพราะไม่สำคัญ ลงโทษจำเลยได้.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดในระหว่างกลางคืนวันที่ 19-30 ซึ่งตรงกับวันขึ้น 1-2 ค่ำ ทางพิจารณาปรากฏว่าจำเลยกระทำผิดในระหว่างคืนวันขึ้น 1-2 ค่ำ ซึ่งตรงกับวันที่ 30-31 ดังนี้ เมื่อโจทก์จำเลยรวมทั้งพะยานทั้งหลายต่างเข้าใจและให้การเป็นวันขึ้นแรมทั้งสิ้นไม่เรียกว่าโจทก์ฟ้องผิดวัน

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดในขึ้น 2 ค่ำทางพิจารณาโจทก์นำพะยานมาสืบว่าจำเลยกระทำผิดในวันแรม 2 ค่ำดังนี้ศาลต้องยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำผิดในเดือน 9 ปีพะยานโจทก์ 2 ปากให้การว่าความผิดเกิดในเดือน 8 ปรากฎว่าปีนั้นมีเดือน 8 สอง 8 และมีพะยานหลักฐานอื่น ๆ ชัดเจนว่าจำเลยทำผิดในเดือน 9 ตรงตามฟ้องของโจทก์ เหตุเท่านี้ไม่ทำให้คดีของโจทย์เสียไป

แม้โจทก์จะฟ้องขอค่าเสียหายจากจำเลยทั้งสองโดยมีมูลเหตุจากการที่ จ. ขับรถบรรทุกชน ศ. บุตรโจทก์ เป็นเหตุให้บุตรโจทก์ถึงแก่ความตาย สิทธิเรียกร้องตามคำฟ้องของโจทก์เป็นการใช้สิทธิในฐานะผู้เอาประกันภัย เรียกให้จำเลยทั้งสองในฐานะผู้รับประกันภัยชดใช้ค่าสินไหมทดแทนตามกรมธรรม์คุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ มีอายุความ 2 ปี นับแต่วันเกิดวินาศภัย ตาม ป.พ.พ. มาตรา 882 มิใช่นับแต่ศาลในคดีส่วนอาญามีคำพิพากษา

เมื่ออนุญาโตตุลาการมีคำชี้ขาดว่า การกระทำความผิดของ บ. เป็นความผิดฐานลักทรัพย์โดยใช้กลอุบาย ดังนั้น ในวันที่ 8 พฤศจิกายน 2557 ที่ผู้ร้องส่งมอบรถยนต์ให้แก่ บ. กับพวก ในนามห้างหุ้นส่วนจำกัด ส. แม้จะเป็นส่วนหนึ่งของอุบายที่ บ. กับพวก วางแผนไว้เพื่อประสงค์จะลักทรัพย์ตามที่อนุญาโตตุลาการมีคำชี้ขาด แต่ในการนี้ บ. กับพวก ยังมิได้ลงมือแย่งการครอบครองหรือเอารถยนต์ไปจากผู้ร้อง ไม่อาจถือได้ว่าวันดังกล่าวเป็นวันที่ลักทรัพย์สำเร็จ แต่ถือได้ว่าวันที่ร้องทุกข์เป็นวันที่ผู้ร้องถูก บ. กับพวกลักรถยนต์ไปอันเป็นวันวินาศภัยตาม ป.พ.พ. มาตรา 882 วรรคหนึ่ง เมื่อผู้ร้องยื่นคำเสนอข้อพิพาทในวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2560 จึงไม่เป็นการยื่นคำเสนอข้อพิพาทเมื่อพ้นกำหนด 2 ปี นับแต่วันวินาศภัย คดีของผู้ร้องจึงไม่ขาดอายุความ คำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการดังกล่าวเป็นการวินิจฉัยโดยปรับบทกฎหมายไม่ถูกต้องและปรากฏต่อศาลว่าการยอมรับหรือการบังคับตามคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการเป็นการขัดต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน กรณีจึงมีเหตุเพิกถอนคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการตาม พ.ร.บ.อนุญาโตตุลาการ พ.ศ.2545 มาตรา 40 วรรคสาม (2) (ข)