คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
โทษทางอาญา

ในคดีอาญาที่ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 3 ปีตามกฎหมายอาญา ม.256 ศาลอุทธรณ์แก้ว่าจำเลยมีผิดตาม ม.254 จำคุก 2 ปีฉะนี้เป็นการแก้น้อยคู่ความฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้

ศาลเดิมลงโทษตาม ม.297 ให้จำคุก 1 ปี ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ลงโทษตามมาตรา 300 ตอนต้นให้จำคุก+ ปีเป็นแก้มาก

ศาลทหารบกกลางแก้คำพิพากษาให้เบาลงโจทก์ฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตาม ม. 50
วิธีพิจารณาอาชญา ข้อหาว่าจำเลยเลมิดข้อบังคับแลกฎยุทธวินัยทหารถ้าไม่ได้เสนอขึ้นมาศาลไม่วินิจฉัยให้ ดุลยพินิจของศาลในการให้นับกำหนดโทษเบาลง ฎีกาไม่ได้

ควรลดโทษให้ จำเลยตาม ม.59 หรือไม่นั้นอยู่ในดุลยพินิจของศาล
ศาลเดิมวางบท ม.228-229 จำคุกจำเลย 3 ปี 4 เดือน ศาลอุทธรณ์แก้วางบท ม.121 จำคุกจำเลย 2 ปีดังนี้ เรียกว่าศษลอุทธรณ์ตัดสินแก้ไขเล็กน้อย

เงินรางวัลเปนคดีแพ่ง

ตัดลวดหนามที่เขาขึงไว้ในที่ดินของผู้อื่นโดยเข้าใจว่าเป็นที่ดินของตนมีผิดฐานทำให้เสียทรัพย์ วิธีพิจารณาอาญา สำคัญผิดในข้อเท็จจริงไม่เป็นข้อแก้ตัวในทางกฎหมายอาญา

วิธีเพิ่มโทษแลลดโทษ

ผู้ใหญ่บ้านไปทำกิจธุระส่วนตัวไม่เรียกว่าเจ้าพนักงานทำการตามหน้าที่

พ.ร.บ.ล้างมลทินในวโรกาสที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชมีพระชนมพรรษา 80 พรรษา พ.ศ.2550 มีผลให้ล้างมลทินแก่บรรดาผู้ต้องโทษในกรณีความผิดต่างๆ ที่ได้กระทำก่อนหรือในวันที่ 5 ธันวาคม 2550 และได้พ้นโทษไปแล้วก่อนหรือในวันที่พระราชบัญญัติดังกล่าวใช้บังคับเท่านั้น จำเลยที่ 1 ได้รับการรอการลงโทษ ย่อมไม่มีวันพ้นโทษ ดังนั้นจำเลยที่ 1 จึงไม่ได้รับประโยชน์จาก พ.ร.บ.ล้างมลทินในวโรกาสที่พระบาลสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชมีพระชนมพรรษา 80 พรรษา พ.ศ.2550
แม้โจทก์ไม่อุทธรณ์ขอให้บวกโทษและไม่ฎีกา ก็เป็นกรณีที่ความปรากฏแก่ศาลเองตาม ป.อ. มาตรา 58 วรรคแรก ศาลย่อมบวกโทษจำคุกของจำเลยที่ 1 ที่ได้รับการรอการลงโทษไว้ในคดีก่อนได้

กรณีที่จะถือว่าเป็นการแก้ไขมากตาม ป.วิ.อ. มาตรา 218 วรรคหนึ่ง นั้นต้องเป็นการแก้ทั้งบทลงโทษและจำนวนโทษที่ลง ซึ่งการแก้บทลงโทษนั้นมีความหมายถึงการเปลี่ยนบทลงโทษจากบทหนึ่งไปเป็นอีกบทหนึ่ง หรือเป็นการแก้วรรคในบทเดิมซึ่งความผิดแต่ละวรรคมีโทษขั้นต่ำและขั้นสูงแตกต่างกันมาก และลักษณะความผิดในแต่ละวรรคนั้นแตกต่างกัน เช่น ความผิดในวรรคหนึ่งเป็นความผิดอันยอมความได้และอีกวรรคหนึ่งเป็นความผิดอาญาแผ่นดิน เป็นต้น และ ป.อ. มาตรา 336 ทวิ เป็นบทบัญญัติถึงเหตุที่จะทำให้ผู้กระทำความผิดตามมาตรา 335 ต้องระวางโทษหนักกว่าที่บัญญัติไว้ในมาตรานั้นๆ กึ่งหนึ่ง หาใช่เป็นความผิดอีกบทหนึ่งต่างหากไม่ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 8 แก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตาม ป.อ. มาตรา 335 (2) (7) วรรคสอง โดยไม่ได้ใช้อัตราโทษตามที่มาตรา 336 ทวิ กำหนดไว้นั้น ลักษณะความผิดตาม ป.อ. มาตรา 335 วรรคแรกและวรรคสองไม่แตกต่างกัน และมีระวางโทษขั้นต่ำจำคุกตั้งแต่ 1 ปี เหมือนกัน ต่างกันเฉพาะระวางโทษขั้นสูงซึ่งมาตรา 335 วรรคแรกระวางโทษขั้นสูงจำคุก 5 ปี ส่วนวรรคสองระวางโทษขั้นสูงจำคุก 7 ปี จึงไม่เป็นกรณีที่ศาลอุทธรณ์ภาค 8 แก้บทลงโทษเมื่อศาลอุทธรณ์ภาค 8 เพียงแต่แก้จำนวนโทษ มิได้แก้บทลงโทษจึงเป็นกรณีที่ศาลอุทธรณ์ภาค 8 พิพากษาแก้ไขเล็กน้อยและให้ลงโทษจำคุกจำเลยทั้งสองไม่เกินห้าปีจำเลยทั้งสองจึงต้องห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตาม ป.วิ.อ. มาตรา 218 วรรคหนึ่ง