คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
พฤติการณ์

ไนคดีทำไห้คนตายโดยประมาทนั้น การกะทำของจำเลยได่กะทำอย่างไร เปนปัญหาข้อเท็ดจิง แต่การกะทำนั้นจะเปนการกะทำโดยประมาทหรือไม่เปนปัญหาข้อกดหมาย
จำเลยทำไร่ไว้ไนป่าล้อมรั้วด้วยเอาหนามและกิ่งไผ่ละไว้ 3 ด้าน เว้นช่องว่างเปนรูกว้าง 1 สอก สูง 1 สอกคืบ พอสุกรป่าลอดได้ อีกด้านไม่มีรั้วเพราะมีลำห้วย จำเลยทำจั่นห้าวดักสัตว์ป่าทิ้งไว้ที่ช่องดังกล่าว ผู้ตายไปถางไช่ติดต่อกับไร่ของจำเลยตอนเรกเมื่อถางแล้วกลับที่ทักโดยทางที่มา แต่วันเกิดเหตุไม่กลับทางเดิม ได้ลอดคลานไปทางช่องที่จำเลยทำจั่นดักไว้ เลยถูกจั่นห้าวตาย ดังนี้ไม่ผิดถานค่าคนตายโดยประมาท
แม้จำเลยไห้การรับสารภาพตามฟ้องดจท แต่หากปรากตว่า จำเลยมิได้กะทำผิดดังฟ้อง สาลก็พิพากสาไม่ลงโทสจำเลยได้.

ในเรื่องหมิ่นประมาทเขาซึ่งหน้าอันเป็นผิดฐานลหุโทษนั้นถือว่าเป็นการทำละเมิดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา420 ซึ่งศาลคำนวณค่าเสียหายให้ตามควรแก่พฤติการณ์ตามมาตรา 438
คำว่าสิทธิหมายถึงประโยชน์อันบุคคลมีอยู่และบุคคลอื่นต้องเคารพหรือได้รับการรับรองและคุ้มครองของกฎหมาย

กรณีที่ไม่ได้กำหนดค่าจ้างว่าความไว้ แล้วคู่ความขอให้ศาลเป็นผู้กะนั้นศาลอาจดูสำนวนเดิมและยกพฤติการณ์ต่างๆ ขึ้นประกอบการกำหนดค่าจ้างได้และกรณีเช่นนี้ไม่ถือว่าตั้งศาลเป็นอนุญาโตตุลาการ

โจทฟ้องว่ากะบือถูกคนร้ายลักไป ต่อมาจับกะบือได้จากจำเลยโดยจำเลยเปนผู้ร้ายลักหรือรับไว้โดยรู้ว่าเปนของร้าย ขอไห้ลงโทสตาม ม. 293,321. ดังนี้ไม่เปนฟ้องเคลือบคลุม.

พรึติการน์ที่ถือว่าข้อเท็ดที่ปรากตไนการพิจารนาต่างกับฟ้อง
ฟ้องว่าพยายามลักทรัพย์ซึ่งหยู่ไนรถตู้ ทางพิจารนาได้ความว่า จำเลยพยายามจะลักกุนแจที่ไส่รถตู้ ต้องยกฟ้อง.

โจทฟ้องขอให้ลงโทสจำเลยตามมาตรา 300 แม้ทางพิจารณาจะได้ความว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา 254 เมื่อโจทบันยายฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บก็ลงโทษได้
เคยต้องโทสถานวิ่งราวทรัพย์แล้วมาทำผิดถานทำร้ายร่างกายภายไน 3 ปี เพิ่มโทสตามมาตรา 73 ไม่ได้

บุตรที่บิดามารดามิได้ทำการสมรสกันตามกฎหมาย ถ้าเป็นพฤติการณ์ที่รู้กันทั่วไปตลอดมาว่าเป็นบุตรชอบด้วยกฎหมาย ย่อมมีสิทธิได้รับมรดกของบิดา. ถ้าพฤติการณ์ปรากฏชัดว่าบุตรที่เกิดจากการสมรสที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายเมื่อเกิดมาแล้วได้อยู่ร่วมกับบิดาและบิดาก็มิได้คัดค้านในการจดทะเบียนการเกิดว่าเป็นบุตรของตน กรณีเช่นนี้ต้องถือว่าเป็นบุตรที่ชอบด้วยกฎหมายและมีสิทธิ์ได้รับมรดกของบิดา

จำเลยทราบมาก่อนแล้วว่า ผู้ตายซึ่งเป็นพี่เขยจำเลยเป็นชู้กับภริยาจำเลยในวันเกิดเหตุจำเลยใช้มีดโต้ฟันผู้ตายถูกกระดูกคอขาดตายในทันที แล้วจำเลยพูดว่าเสีย 4-5ชั่งไม่เสียใจที่เขาเอาเมีย. พฤติการณ์จึงถือว่าเป็นการกระทำด้วยความพยาบาทแต่ในชั้นพิจารณาไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ใช้ความพยายามอย่างใด.การกระทำของจำเลยจึงเป็นเพียงผิดฐานฆ่าคนโดยเจตนาไม่ใช่โดยพยายามด้วยความพยาบาท.

เมื่อพฤติการณ์แสดงว่า ผู้ต้องหาว่าลักทรัพย์จะไม่หลบหนีแล้วถ้าผู้จับจะใช้วิธีล่ามโซ่ ก็ย่อมมีผิดตามมาตรา 270

สินค้าของจำเลยมีใช้อินวอยล์และจำเลยยังอยู่นอกเขตต์ด่านภาษีศุลกากร แม้จำเลยจะนำเรือหนีเรือเจ้าพนักงานก็ยังไม่เป็นการพยายามหลึกเลี่ยงไม่เสียภาษี เพราะจำเลยยังมิได้จัดการอย่างไรกับสินค้านั้น