คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ประเด็นสำคัญ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเช่านาโจทก์แล้วไม่ชำระค่าเช่า จึงขอให้บังคับจำเลยชำระค่าเช่า ให้เลิกการเช่าและให้จำเลยออกจากที่ จำเลยต่อสู้ว่าเป็นที่ของจำเลย ศาลพิพากษายกฟ้องโดยวินิจฉัยการเช่าไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ จะฟ้องเรียกค่าเช่าไม่ได้ ส่วนคำขอข้ออื่น โจทก์ไม่ได้ขอให้ศาลแสดงว่าที่รายนี้เป็นของโจทก์ ปัญหาว่า นารายนี้เป็นของใคร จึงไม่มีประเด็นถึง
โจทก์จึงมาฟ้องเป็นคดีใหม่ขอให้ศาลแสดงว่า ที่รายนี้เป็นของโจทก์และให้ขับไล่จำเลย ๆคงต่อสู้เช่นคดีเดิม ดังนี้ตามมูลคดีมีประเด็นว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์หรือมิใช่ ซึ่งประเด็นข้อนี้ตามสำนวนคดีก่อน ศาลยังมิได้วินิจฉัยเลย โจทก์ย่อมฟ้องคดีใหม่ดังกล่าวได้ ไม่เป็นฟ้องซ้ำ

โจทก์ฟ้องว่าที่วิวาทเป็นของโจทก์ จำเลยบุกรุกขอให้ศาลแสดงว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ จำเลยต่อสู้ว่าที่พิพาทเป็นของผู้ร้องสอดและจำเลยมิได้บุกรุก ผู้ร้องสอดร้องสอดเข้ามา ก็ให้การยืนยันว่าผู้ร้องสอดเป็นเจ้าของที่พิพาท ดังนี้ ประเด็นข้อพิพาทแห่งคดีจึงมีเป็นประการแรกว่า ที่พิพาทเป็นของใคร ถ้าฟังว่าเป็นของโจทก์จึงจะมีประเด็นต่อไปว่า จำเลยบุกรุกหรือเปล่า ถ้าฟังว่าที่เป็นของผู้ร้องสอดข้อบุกรุกก็ตกไป ฉะนั้นศาลจะชี้ขาดแต่เพียงว่าจำเลยไม่ได้บุกรุกแล้วพิพากษายกฟ้องโจทก์เสียโดยไม่ชี้ขาดว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์หรือมิใช่ซึ่งเป็นข้ออ้างสำคัญที่โจทก์อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาในคดีนี้นั้นจึงมิได้เป็นการตัดสินคดีตามข้อหาในฟ้องของโจทก์ทุกข้อเป็นการปฏิบัติไม่ถูกต้องตามบทบัญญัติประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142,246

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยเปิดทาง โดยอ้างว่า โจทก์ได้ใช้มาไม่น้อยกว่า10 ปี เกิดภาระจำยอม จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ใช้ทางไม่ถึง 10 ปี และการที่โจทก์ใช้ทางก็โดยอาศัย ดังนี้ ศาลจำต้องวินิจฉัยประเด็นว่า โจทก์ขออาศัยเดินหรือไม่ เพราะโจทก์อาศัยเดินจริง ภาระจำยอมก็ไม่เกิด

คดีเรื่องก่อนจำเลยฟ้องโจทก์อ้างว่าที่ดินเป็นของจำเลย โจทก์ต่อสู้ว่าที่ดินเป็นของโจทก์ ศาลฎีกาตัดสินว่าที่ดินเป็นของจำเลย คดีเสร็จเด็ดขาดแล้ว โจทก์มาฟ้องคดีใหม่อ้างว่าที่ดินเป็นของโจทก์มอบให้จำเลยทำกินต่างดอกเบี้ยเป็นการฟ้องตั้งประเด็นว่า ที่ดินเป็นของโจทก์ อันเป็นประเด็นข้อสำคัญอย่างเดียวกับคดีก่อนนั่นเอง จึงเป็นฟ้องซ้ำต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148

โจทก์ฟ้องขับไล่อ้างว่าเป็นที่ของตน จำเลยให้การว่า ที่พิพาทเป็นที่ของตน โดยตนได้โก่นสร้างมา แต่นำสืบว่าตนโก่นสร้างมา 18 ไร่ ซื้อมา 1 ไร่ ดังนี้แม้จะไม่ตรงกับคำให้การ ก็ไม่เป็นข้อสำคัญ

ระหว่างพิจารณาโจทก์ยื่นคำร้องว่าจำเลยเคยต้องโทษเรื่องฝิ่น พ้นโทษยังไม่เกิน 5 ปี ขอให้เพิ่มโทษศาลสอบถามจำเลยๆรับว่าเคยต้องโทษจริง ต้องถือว่าจำเลยรับเต็มตามคำร้องคือรับตลอดถึงเรื่องพ้นโทษยังไม่เกิน 5 ปีด้วย

ข้อเท็จจริงในทางพิจารณาได้ความต่างกับฟ้องนั้นต้องเป็นข้อเท็จจริงอันเป็นประเด็นสำคัญในคดีถ้าไม่สำคัญแล้วศาลก็คงลงโทษจำเลยได้
อ้างฎีกาที่ 1176,1177/2482
ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์จำเลยปฏิเสธและว่าจำเลยกับเจ้าทรัพย์แต่งงานกันแต่ยังมิได้จดทะเบียนสมรส เจ้าทรัพย์รับว่าแต่งงานกับจำเลยจริงและทรัพย์ที่ถูกลักนั้นเป็นของบิดาเจ้าทรัพย์ เมื่อเช่นนี้ปัญหาว่าทรัพย์เป็นของใครถือว่าเป็นสาระสำคัญของคดี ศาลต้องพิพากษายกฟ้อง

ความผิดฐานเบิกความเท็จ+ข้อที่เบิกความไม่ใช่ข้อสำคัญแห่งประเด็นในคดียังไม่มีผิด พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.3 ปัญหาข้อเท็จจริง ว่าเบิกความเป็นข้อสำคัญแห่งคดีหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง อ้างฎีกา 664/2477 สัญญาทางพระราชไมตรีคู่ความเป็นคนในบังคับอังกฤษ+ได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย

วิธีพิจารณาอาชญาตัดสินนอกประเด็นฟ้องว่าขับรถประมาท โดยให้คนนั่งหน้ารถ 2 คนและขับเร็วเกินขนาด ศาลจะยกข้อขับรถกินทางเป็นข้อประมาทมาลงโทษจำเลยไม่ได้

ข้อเท็จจริง ในเรื่องหาว่าเบิกความเท็จ+คำที่เบิกความจะเป็นข้อสำคัญในคดีหรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง