คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
พิสูจน์

โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายฐานละเมิด หาว่าจำเลยนำข้อความอันเป็นการหมิ่นประมาทลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์แต่ก่อนฟ้องคดีแพ่ง โจทก์ได้ฟ้องจำเลยในคดีอาญา หาว่าจำเลยโฆษณาหมิ่นประมาทในข้อความอย่างเดียวกัน และขอให้จำเลยพิสูจน์ความจริงด้วย ดังนี้ เป็นคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 46 เมื่อคดีอาญาฟังเป็นยุติว่า จำเลยได้โฆษณาไปตามความเป็นจริง โดยสุจริตจำเลยก็ไม่ต้องรับผิดในทางแพ่ง

ผู้ที่ร่วมไปกับจำเลย พูดเป็นการทักท้วงการกระทำของจำเลยผู้ลงมือกระทำขึ้นในขณะนั้นว่า อ้าว ทำไมไปทำเขาอย่างนั้น อย่างนี้พากันฉิบหายหมด และเพื่อเกิดเหตุแล้ว ก็พลอยหนีไปด้วยและไปตามถนนอย่างธรรมดา เช่นนี้ แสดงว่าผู้ที่ไปด้วยกับจำเลยนั้น มิได้ร่วมมือกระทำผิดด้วย

โจทก์ฟ้องให้จำเลยทั้งสองรับผิดฐานหุ้นส่วนถ้าฟ้องของโจทก์มิได้บรรยายให้เห็นว่า จำเลยที่ 2 เป็นหุ้นส่วนกับโจทก์ ถึงแม้จำเลยที่ 2 จะเข้ามาเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 1 ในการขายสุกรของหุ้นส่วนก็ดี ศาลก็จะบังคับให้จำเลยที่ 2 รับผิดร่วมกับจำเลยที่ 1 ในฐานะเป็นหุ้นส่วนไม่ได้

การที่ผู้จัดการธนาคารอุตสาหกรรมยื่นคำร้องขอหรือคำฟ้องต่อศาลนั้น ไม่ใช่เป็นการทำนิติกรรมของธนาคารอุตสาหกรรมและทั้งไม่ใช่เป็นการตั้งตัวแทนของธนาคารอุตสาหกรรมด้วย หากเป็นแต่ข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งว่า คณะกรรมการธนาคารอุตสาหกรรมได้มอบหมายให้ผู้จัดการทำการยื่นคำร้องขอหรือคำฟ้องในคดีได้หรือไม่ เอกสารต่าง ๆ ที่ธนาคารอุตสาหกรรมซึ่งเป็นโจทก์ส่งต่อศาล จึงเป็นแต่เพียงพยานหลักฐาน เบื้องต้นแห่งการมอบหมายให้ดำเนินคดี ไม่ใช่หนังสือมอบอำนาจหรือการตั้งตัวแทนอันจะต้องทำตามแบบ ถ้าจำเลยต้องการโต้แย้งว่า ผู้จัดการธนาคารอุตสาหกรรมไม่ได้รับมอบหมายให้ยื่นคำร้องขอต่อศาล ก็เป็นหน้าที่ของผู้อ้างเอกสาร และผู้ปฏิเสธความถูกต้องแท้จริงแห่งเอกสารนั้น จะต้องนำพยานหลักฐานมาสืบประกอบให้เห็นประจักษ์

โจทก์ฟ้องเรียกเงินตามสัญญากู้ จำเลยให้การรับว่าได้กู้เงินไปจริง แต่ต่อสู้ว่าได้ชำระเงินกู้ให้โจทก์หมดแล้ว จำเลยทวงถามขอให้คืนสัญญากู้ โจทก์ว่าหาย การที่โจทก์นำสัญญากู้มาฟ้อง เป็นการฉ้อโกงและเป็นความเท็จ สัญญากู้จึงใช้ไม่ได้ ตกเป็นโมฆะ ดังนี้ จำเลยจะนำพยานบุคคลมาสืบถึงการใช้เงินกู้นอกเหนือไปจากที่บัญญัติไว้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 653 วรรค 2 หาได้ไม่ (ประชุมใหญ่)

ฟ้องว่าจำเลยปลอมหนังสือกู้ แต่พิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยปลอมเอง การที่หนังสือกู้อยู่ในครอบครองของจำเลยจะสันนิษฐานว่าจำเลยปลอมเองไม่ได้ จำเลยอาจให้ผู้อื่นปลอม ถ้าโจทก์ไม่กล่าวในฟ้องว่าจำเลยสมคบกับผู้อื่นปลอมหนังสือ ก็จะลงโทษจำเลยไม่ได้
ศาลชั้นต้นวางโทษจำเลยตามกฎหมายใหม่ ซึ่งเป็นคุณแก่จำเลย
ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตามกฎหมายเก่า เพราะกำหนดโทษที่ลงอยู่ในเกณฑ์ของกฎหมายเก่าดังนี้ เป็นการชอบแล้ว

ฟ้องว่าจำเลยรับโคที่ได้มาจากการทำผิดฐานลักทรัพย์แล้วจำเลยนำไปขาย ทางพิจารณาเพียงแต่ได้ความว่าเจ้าทรัพย์ปล่อยโคงเลี้ยงไว้ในทุ่งที่หมู่บ้านแล้วโคหายไป 2 วัน เจ้าทรัพย์ติดตามไปพบโคที่บ้านผู้รับซื้อไว้ซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ผู้รับซื้อโคไว้บอกว่าจำเลยเป็นผู้นำมาขายโดยไม่มีพยานรู้เห็นว่ามีคนจูงพาไปจากทุ่งทำเลเลี้ยงแต่อย่างใด ระยะทางจากที่ ๆ โคถูกปล่อยเลี้ยงกับที่ ๆ พบโคห่างไกลกันเท่าใด ดังนี้ ยังไม่พอจะรับฟังได้ว่าโคถูกคนร้ายลักไป อันเป็นมูลเหตุจะให้เกิดความผิดฐานรับของโจรได้

โจทก์เป็นมารดาภรรยาจำเลย ยกที่ดินให้ภรรยาจำเลยร่วมกับหลานซึ่งเป็นบุตรจำเลย ต่อมาผู้รับทั้งสองตาย เมื่อข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าโจทก์ยกที่ดินให้แก่ตัวจำเลยเอง ดั่งนี้ โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยขอถอนคืนการให้เพราะเหตุผู้รับประพฤติเนรคุณ

โจทก์เป็นมารดาภรรยาจำเลย ยกที่ดินให้ภรรยาจำเลยร่วมกับหลานซึ่งเป็นบุตรจำเลยต่อมาผู้รับทั้งสองตายเมื่อข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าโจทก์ยกที่ดินให้แก่ตัวจำเลยเองดั่งนี้ โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยขอถอนคืนการให้เพราะเหตุผู้รับประพฤติเนรคุณ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยฆ่าผู้ตายโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.250 ซึ่งต่างกับประมวลกฎหมายอาญา ม.289 ข้อ 4 ที่ว่า ฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองไว้ก่อน ตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.250 จึงเป็นกฎหมายที่เป็นคุณแก่จำเลย เพราะจะต้องให้ได้ความว่า เป็นการฆ่าคนโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายจึงจะมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญาม.250 ที่โจทก์อ้าง
(หมายเหตุ ตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.250 และตาม ประมวล ก.ม.อาญา ม.289 มีโทษสถานเดียวเท่ากันคือประหารชีวิต)