คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
พินัยกรรม

ภรรยาที่ฟ้องแบ่งสินสมรสนั้น ถ้าสมรสมีหยู่ไม่พอไช้หนี้และไม่พอไช้เดิมของอีกฝ่ายหนึ่งที่สูนย์สิ้นไป ก็+ไม่มีสิทธิได้แบ่งสมรส.
ฝ่ายหนึ่งร้องเรียกทรัพย์ของผู้ตายพบพินัยกัม แม้ปรากตว่าผู้ตายทำพินัยกัมยกทรัพย์บางหย่างไห้คนพาย + แต่อีฝ่ายหนึ่งมิได้ต่อสู้ว่าเปน+ตามพินัยกัมฉบับหลัง เมื่อปรากตว่าทรัพย์นั้นตกหยู่ที่ตน สาลก็พิพากสาไห้ส่งทรัพย์ไหฝ่ายที่ฟ้องเรียก ทนายความเบิกความอันเปนความของลูกความของตน โดยลูกความยินยอมไห้เปิดเผยและสาลไม่ได้รับนั้น เปนการผิดมารยาททนายความ.
คำเบิกความของทนายที่เปิดเผยความสองลูกความอันเปนการผิดมารยาททนายความนั้น รับฟังเปนพยานหลักถานได้จะมีน้ำหนักเพียงไรเปนอีกเรื่องหนึ่ง.

ภรรยาที่ฟ้องแบ่งสินสมรสนั้น ถ้าสินสมรสมีอยู่ไม่พอใช้หนี้และไม่พอใช้สินเดิมของอีกฝ่ายหนึ่งที่สูญสิ้นไปก็ย่อมไม่มีสิทธิได้แบ่งสินสมรส
ฝ่ายหนึ่งฟ้องเรียกทรัพย์ของผู้ตายตามพินัยกรรม แม้ปรากฏว่าผู้ตายทำพินัยกรรมยกทรัพย์บางอย่างให้คนภายนอกแต่อีกฝ่ายหนึ่งมิได้ต่อสู้ว่าเป็นทรัพย์ตามพินัยกรรมฉบับหลัง เมื่อปรากฏว่าทรัพย์นั้นตกอยู่ที่ตนศาลก็พิพากษาให้ส่งทรัพย์ให้ฝ่ายที่ฟ้องเรียก
ทนายความเบิกความอันเป็นความลับของลูกความของตน โดยลูกความมิได้ยอมให้เปิดเผยและศาลไม่ได้บังคับนั้น เป็นการผิดมารยาททนายความ
คำเบิกความของทนายที่เปิดเผยความลับของลูกความอันเป็นการผิดมารยาททนายความนั้น รับฟังเป็นพยานหลักฐานได้ส่วนจะมีน้ำหนักเพียงไรเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ฟ้องระบุว่าผู้ตายไม่ได้ทำพินัยกัม + ถ้าทำก็เปนไปโดยสติไม่ดีหรือถูกหลอก + ดังนี้ เปนฟ้องเคลือบคลุม.

ฟ้องระบุว่าผู้ตายไม่ได้ทำพินัยกรรมหรือถ้าทำก็เป็นไปโดยสติไม่ดีหรือถูกหลอกลวงดังนี้ เป็นฟ้องเคลือบคลุม

ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งตั้งผู้ร้องเป็นผู้จัดการมรดก มีผู้คัดค้านขึ้นมาโดยอ้างว่าพินัยกรรมที่ผู้ร้องอ้างนั้นไม่สมบูรณ์ ศาลชั้นต้นสั่งให้ผู้ร้องเป็นผู้ฟ้องคดี คำสั่งศาลเช่นนี้เป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาต้องห้ามมิให้อุทธรณ์

ไนคดีที่มีผู้จัดการมรดก ทายาทไม่จำต้องฟ้องร้องพายไนอายุความมรดก 1 ปี เพราะอายุความย่อมสดุดหยุดลงตาม ม.173 ผู้วายชนม์ทำพินัยกัมยกทรัพย์ไห้โจท ต่อมาผู้วายชนม์ได้ขายไห้จำเลยที่ 1 และจำเลยก็ได้ต่อสู้ว่าเอาสินส่วนตัวไปซื้อที่รายพิพาทนี้ สาลดีกาฟังว่าคดียังไม่มีเหตุผลที่จะไห้เห็นว่าได้มีการแยกทรัพย์กัน ทรัพย์นั้นจึงเปนสมรส และโจทมีสิทธิที่จะได้รับทรัพย์ตามพินัยกัม

ในคดีที่มีผู้จัดการมรดก. ทายาทไม่จำต้องฟ้องร้องภายในอายุความมรดก 1 ปี เพราะอายุความย่อมสะดุดหยุดลงตามมาตรา173. ผู้วายชนม์ทำพินัยกรรมยกทรัพย์ให้โจทก์. ต่อมาผู้วายชนม์ได้ขายให้จำเลยที่ 1. และจำเลยก็ได้ต่อสู้ว่าเอาสินส่วนตัวไปซื้อที่รายพิพาทนี้. ศาลฎีกาฟังว่าคดียังไม่มีเหตุผลที่จะให้เห็นว่าได้มีการแยกทรัพย์กัน. ทรัพย์นั้นจึงเป็นสินสมรส และโจทก์มีสิทธิที่จะได้รับทรัพย์ตามพินัยกรรม. ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 25-26/2485.

พินัยกัมที่ทำขึ้นตาม พ.ร.บ.พินัยกัม 2475 นั้น เมื่อผู้วายชนม์ทำพินัยกัมด้วยตนเอง ลงลายพิมพ์นิ้วมือต่อหน้าพยานและพยานได้ลงลายมือชื่อรับรองเช่นนี้ ย่อมเปนพินัยกัมที่สมบูรน์แล้ว.

พินัยกรรมที่ทำขึ้นตาม พ.ร.บ.พินัยกรรม 2475 นั้น.เมื่อผู้วายชนม์ทำพินัยกรรมด้วยตนเอง ลงลายพิมพ์นิ้วมือต่อหน้าพยาน.และพยานได้ลงลายมือชื่อรับรองเช่นนี้. ย่อมเป็นพินัยกรรมที่สมบูรณ์แล้ว.

คดีก่อนเปนเรื่องขอไห้สแดงกัมสิทธิในพินัยกัม แต่ไนคดีนี้เป็นเรื่องขอไห้สาลจัดตั้งผู้จัดการมรดก จึงไม่เปนการร้องซ้ำ เพราะเปนคนละเรื่องคนละประเด็น กรณีไม่เข้ามาตรา 144 ประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง. ผู้ร้องขอไห้สาลตั้งผู้จัดการมรดก แต่มีผู้คัดค้าน เมื่อกรณีหยู่ไนระหว่างที่ผู้ร้องกับผู้คัดค้านยังโต้เถียงกันหยู่ดังนี้ สาลย่อมมีอำนาดสั่งตั้งผู้จัดการมรดกได้.