คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ค้าของเก่า

พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า พ.ศ. 2474 มุ่งประสงค์ควบคุมการค้าของเก่าอันมีที่ทำการค้า มิได้มุ่งหมายถึงหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่า

พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า พ.ศ.2474มุ่งประสงค์ควบคุมการค้าของเก่าอันมีที่ทำการค้า มิได้มุ่งหมายถึงหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่า

พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า ฯ มุ่งประสงค์ควบคุมการขายของเก่าเป็นการค้าอันมีที่ทำการค้า มิได้มุ่งหมายถึงการหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่า

พระราชบัญญัติควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่าฯ มุ่งประสงค์ควบคุมการขายของเก่าเป็นการค้าอันมีที่ทำการค้า มิได้มุ่งหมายถึงการหาบเร่ซื้อของเก่าไปขายแก่ร้านค้าของเก่า

ความผิดฐานประกอบอาชีพค้าของเก่าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานนั้น ฟ้องของโจทก์ต้องบรรยายด้วยว่า จำเลยประกอบอาชีพค้าชะนิดใด, ประเภทใด เป็นประเภทที่รัฐมนตรีประกาศในราชกิจจาฯยกเว้นไว้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะลงโทษจำเลยไม่ได้.

ความผิดฐานประกอบอาชีพค้าของเก่าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานนั้น ฟ้องของโจทก์ต้องบรรยายด้วยว่า จำเลยประกอบอาชีพค้าชนิดใด ประเภทใด เป็นประเภทที่รัฐมนตรีประกาศในราชกิจจาฯ ยกเว้นไว้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะลงโทษจำเลยไม่ได้

ตัวแทนผู้ที่ได้รับอนุญาตให้ค้าของเก่ารับซื้อของไว้แล้วไม่ลงรายการในสมุดบัญชีการกฎหมาย แม้ผู้ที่ได้รับอนุญาตค้าของเก่าจะไม่อยู่รู้เห็นด้วยผู้รับอนุญาตก็ตากก็ต้องมีความผิด

โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยบังอาจประกอบอาชีพค้าของเก่า โดยการรับซื้อและขายของเก่าจำพวกเศษเหล็ก อันเป็นของเก่าตามกฎหมายโดยไม่มีใบอนุญาตอันเป็นการฝ่าฝืนต่อกฎหมายตามมาตรา 4 (2) แห่ง พ.ร.บ.ควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า พ.ศ.2474 แก้ไขเพิ่มเติมโดยมาตรา 3 แห่ง พ.ร.บ.ควบคุมการขายทอดตลาดและค้าของเก่า (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2481 ที่ได้ระบุประเภทหรือชนิดของเก่าซึ่งรัฐมนตรีมิได้ประกาศยกเว้นในราชกิจจานุเบกษาให้เป็นของเก่าที่ห้ามบุคคลประกอบอาชีพโดยมิได้รับอนุญาตไว้ เมื่อโจทก์มิได้บรรยายฟ้องให้เห็นได้ว่าของเก่าจำพวกเศษเหล็กเป็นของเก่าซึ่งรัฐมนตรีมิได้ประกาศยกเว้นหรืออ้างถึงประกาศของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ที่ประกาศกำหนดประเภทหรือชนิดของเก่าตามบทบัญญัติดังกล่าวไว้ในฟ้อง จึงเป็นฟ้องที่ไม่สมบูรณ์ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 158 (5) แม้จำเลยให้การรับสารภาพก็ไม่สามารถลงโทษจำเลยในข้อหาดังกล่าวได้ ปัญหานี้เป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อย แม้ไม่มีคู่ความฝ่ายใดยกขึ้นฎีกา ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยได้เองตาม ป.วิ.อ. มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบมาตรา 225