คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
จำหน่ายสุรา

สุรากลั่นของกลางคดีนี้จะเป็นจำนวนเดียวกัน แต่ก็เห็นได้ว่าในความผิดแต่ละฐานต่างมีสภาพและลักษณะของการกระทำความผิดที่แตกต่างกัน และสามารถแยกเป็นคนละส่วนต่างหากจากกันได้ และ พ.ร.บ.สุราฯ มาตรา 5, 30, 32 บัญญัติความผิดและบทลงโทษฐานทำสุราโดยไม่ได้รับใบอนุญาต กับการมีไว้ในครอบครองซึ่งสุราที่รู้ว่าทำขึ้นโดยฝ่าฝืนกฎหมายไว้คนละมาตรากัน ดังนั้น การที่จำเลยทำสุรากลั่นโดยไม่ได้รับใบอนุญาตกับการมีไว้ในครอบครองซึ่งสุรากลั่นนั้น จึงเป็นความผิดต่างกรรมกัน ต้องลงโทษทุกกรรมเป็นกระทงความผิดตาม ป.อ. มาตรา 91
สำหรับความผิดฐานขายสุรานั้น ตาม พ.ร.บ.สุราฯ มาตรา 31 มีระวางโทษปรับไม่เกินห้าพันบาท สำหรับมาตรา 30 เป็นบทบัญญัติความผิดฐานฝ่าฝืนมาตรา 5 คือการทำสุรา หรือมีภาชนะหรือเครื่องกลั่นสำหรับทำสุราไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาตและถ้าได้ขายสุราที่ทำขึ้นนั้นด้วยต้องระวางโทษหนักขึ้น เป็นบทเพิ่มโทษจากการทำสุราเพียงอย่างเดียว ไม่ใช่บทบัญญัติให้การขายสุราที่ทำขึ้นเป็นความผิดตามมาตรานี้อีกบทหนึ่ง ดังนั้น ที่จำเลยขายสุรากลั่นที่จำเลยทำขึ้นโดยไม่ได้รับอนุญาตจึงไม่เป็นความผิดตามมาตรา 30 แต่เป็นความผิดตามมาตรา 31
ศาลล่างทั้งสองลงโทษเกินกว่าอัตราโทษที่กฎหมายกำหนด ปัญหานี้เป็นข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย แม้จำเลยไม่ฎีกา ศาลฎีกามีอำนาจยกขึ้นอ้างได้ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 195 วรรคสอง ประกอบมาตรา 225

การที่จำเลยได้จำหน่ายขายสุราของกลางโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานสรรพสามิตอันเป็นการฝ่าฝืน พ.ร.บ. สุรา พ.ศ. 2493มาตรา 17 นั้น มาตรา 45 ไม่ได้บัญญัติให้ริบสุราในกรณีเช่นนี้ไว้ ศาลไม่ริบสุราของกลาง

การที่จำเลยได้จำหน่ายขายสุราของกลางโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานสรรพสามิตอันเป็นการฝ่าฝืนพระราชบัญญัติสุราพ.ศ.2493มาตรา17นั้นมาตรา45ไม่ได้บัญญัติให้ริบสุราในกรณีเช่นนี้ไว้ศาลไม่ริบสุราของกลาง

โจทก์ฟ้องด้วยวาจาปรากฏตามบันทึกคำฟ้องประกอบกับหลักฐานการฟ้องคดีด้วยวาจาว่า เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2518 เวลา 01.30 นาฬิกา ซึ่งเป็นเวลาที่ห้ามมิให้ผู้ใดจำหน่ายสุราโดยไม่ได้รับอนุญาต จำเลยได้บังอาจจำหน่ายสุราแม่โขงและเบียร์ให้ ส.และว. โดยไม่ได้รับอนุญาต แม้ศาลชั้นต้นมิได้บันทึกความที่ว่าจำเลยเป็นผู้ได้รับอนุญาตขายสุราไว้ก็ตาม ก็ย่อมแสดงอยู่ในตัวว่าจำเลยต้องเป็นผู้ได้รับใบอนุญาตขายสุราประเภทใดประเภทหนึ่งระหว่างประเภทที่ 3 ถึงประเภทที่ 6 ตามพระราชบัญญัติสุรา พ.ศ.2493 จึงจะต้องห้ามมิให้ขายสุรานอกเหนือเวลาที่ประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 253 ลงวันที่ 16 พฤศจิกายน 2515 ข้อ 2 กำหนดไว้ หากจำเลยมิใช่ผู้ที่ได้รับใบอนุญาตขายสุราตามความในกฎหมายว่าด้วยสุรา จำเลยก็ขายสุราไม่ได้เลย ไม่ว่าภายในหรือนอกเวลาที่กำหนด ฟ้องโจทก์จึงสมบูรณ์

เมื่อข้อเท็จจริงฟังว่าจำเลยได้เอาน้ำเจือปนสุราแล้วนำออกวางขายในร้านโดยรู้ว่าต้องปิดแสตมป์สุราแค่ไม่ได้ปิด ดังนี้แม้จำเลยจะไม่ใช่เป็นผู้ได้รับอนุญาตให้ทำสุราก็ตาม จำเลยก็ไม่พ้นความผิดตามความในมาตรา 33 แห่ง พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจำหน่ายสุรา แม้จำเลยรับสารภาพตามฟ้อง ถ้าโจทก์ไม่สืบว่าจำเลยขายสุราแล้วศาลไม่ลงโทษฐานขายสุรา

จำเลยได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราขายสุราหมดแล้วจึงไปอยู่ที่อื่นเสียชั่วคราว ระหว่างนี้ผู้ที่อยู่ในร้านจำเลยได้เอาน้ำสุราเข้ามาใหม่แล้วเจือปนน้ำสุราออกจำหน่ายดังนี้จำเลยหามีผิดฐานเปลี่ยแปลงน้ำสุราไม่ ผู้ขายน้ำสุรานั้นตามกฎหมายจะต้องเป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราเอาน้ำสุรามาเจือปนจำหนายขอายหามีผิดฐาน เปลี่ยนแปลงน้ำสุราไม่

จำเลยขายสุราแต่ในฉลากปิดขวดมีข้อความว่าเป็นยารักษาโรคได้ แต่ทั้งนี้เป็นเพียงพาณิชย์โยบายอย่างหนึ่งและไม่ทำให้ผู้เห็นฉลากเข้าใจว่าจำเลยขายยา จำเลยไม่มีผิดตามกฎหมายข้างต้น

จำเลยได้รับอนุญาตให้จำหน่ายสุรารัฐบาลเป็นปลีกแต่กลับจำหน่ายเปี้ยร์เช่นนี้ต้องมีความผิด ฐานจำหน่ายสุราผิดใบอนุญาต ไม่ว่าเบียร์นั้นนะทำให้สยามหรือต่างประเทศ เจ้าพนักงานสรรพสามิตต์มีอำนาจออกใบอนุญาตชั่วคราวให้จำหน่ายสุราได้หรือไม่

จำเลยได้รับใบอนุญาตจำหน่ายน้ำสุราประเภทที่ 1 ขายสุราไปครั้งหนึ่งต่ำกว่า 10 ลิตร์ ต้องถือว่าจำหน่ายน้ำสุราผิดไปจากใบอนุญาตมีผิดตามกฎหมายข้างต้น
ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. 218 - 222 ศาลขั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ปรับจำเลย 321 บาท จำเลยฎีกาได้ฉะเพาะปัญหาข้อ++++