คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ซากสัตว์

การมีไว้ในครอบครองซึ่งขาเลียงผาซึ่งเป็นซากสัตว์ป่าสงวนเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่าพ.ศ. 2503 มาตรา 14 และมาตรา 38 ส่วนการมีไว้ในครอบครองและค้าซึ่งซากสัตว์อื่นซึ่งเป็นซากสัตว์ป่าคุ้มครอง เป็นความผิดตามมาตรา 16 และมาตรา 40 แยกไว้คนละมาตราเป็นคนละฐานความผิดแสดงว่าเป็นเจตนารมณ์ของกฎหมายที่ต้องการแยกเป็นคนละความผิดต่างกระทงกันจึงเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 91 การค้าลิ่น ซึ่งเป็นสัตว์ป่าคุ้มครองกับการมีไว้ในครอบครองและค้าซึ่งงูเหลือมซึ่งเป็นสัตว์ป่าคุ้มครอง เป็นความผิดตามมาตรา 15 และ มาตรา 40 บทมาตราเดียวกัน แสดงว่ากฎหมายต้องการให้เป็นความผิดในลักษณะเดียวกัน เป็นวัตถุประเภทเดียวกัน ทั้งจำเลยกระทำผิดดังกล่าวในคราวเดียวกันจึงเป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยนำซากสัตว์เคลื่อนย้ายผ่านเข้ามาในเขตโรคระบาดสัตว์และสงสัยว่ามีโรคระบาดสัตว์โดยมิได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติโรคระบาดสัตว์ มาตรา 17 และ 42 ข้อเท็จจริงปรากฏว่าจำเลยเคลื่อนย้ายซากสัตว์ผ่านเข้ามาในเขตโรคระบาดและสงสัยว่ามีโรคระบาดสัตว์โดยมีหนังสืออนุญาตของพนักงานเจ้าหน้าที่แล้ว แต่ใบอนุญาตดังกล่าวอนุญาตให้เคลื่อนย้ายซากสัตว์เข้าในหรือผ่านได้เฉพาะเขตปลอดโรคระบาด ดังนี้การกระทำของจำเลยจึงเป็นเพียงฝ่าฝืนเงื่อนไขในใบอนุญาตอันเป็นความผิดตามมาตรา 34 วรรค 2 และ 49 ไม่เป็นความผิดตามบทมาตราที่โจทก์ฟ้องศาลจะลงโทษจำเลยไม่ได้เพราะข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในทางพิจารณา ไม่ใช่เป็นเรื่องที่โจทก์ประสงค์ให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรค 3 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2499 มาตรา 13

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยนำซากสัตว์เคลื่อนย้ายผ่านเข้ามาในเขตโรคระบาดสัตว์ และสงสัยว่ามีโรคระบาดสัตว์โดยมิได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติโรคระบาดสัตว์ มาตรา 17 และ 42 ข้อเท็จจริงปรากฏว่าจำเลยเคลื่อนย้ายซากสัตว์ผ่านเข้ามาในเขตโรคระบาดและสงสัยว่ามีโรคระบาดสัตว์โดยมีหนังสืออนุญาตของพนักงานเจ้าหน้าที่แล้วแต่ใบอนุญาตดังกล่าวอนุญาตให้เคลื่อนย้ายซากสัตว์เข้าในหรือผ่านได้เฉพาะเขตปลอดโรคระบาด ดังนี้การกระทำของจำเลยจึงเป็นเพียงฝ่าฝืนเงื่อนไขในใบอนุญาตอันเป็นความผิดตามมาตรา 34 วรรค 2 และ 49 ไม่เป็นความผิดตามบทมาตราที่โจทก์ฟ้อง ศาลจะลงโทษจำเลยไม่ได้ เพราะข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในทางพิจารณาไม่ใช่เป็นเรื่องที่โจทก์ประสงค์ให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรค 3 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 6) พ.ศ.2499 มาตรา 13

ฆ่าสุกรในระหว่างเวลาใช้ พระราชบัญญัติฆ่าขายโคกระบือแพะแกะและสุกรพ.ศ.2481 คดีมาถึงศาลฎีกาเมื่อใช้ พระราชบัญญัติอากรฆ่าสัตว์พ.ศ.2488 นั้น ปัญหาในเรื่องริบทรัพย์ศาลต้องใช้พระราชบัญญัติอากรฆ่าสัตว์ พ.ศ.2488 ซึ่งให้ฆ่าสัตว์โดยได้รับอนุญาต ฉะนั้นซากสัตว์ที่ฆ่าริบไม่ได้

เงินค่าขายซากสุกรที่ฆ่าโดยมิได้รับอนุญาตนั้นมิใช่ทรัพย์ได้มาจากการกระทำผิดจะริบมิได้ อ้างฎีกาที่59/2488

ฆ่าสัตว์ในขณะที่ใช้ พระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าโคฯ พ.ศ.2481แต่คดีมาสู่ศาลฎีกาเมื่อใช้ พระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์ พ.ศ.2488ศาลต้องใช้พระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์พ.ศ.2488 ซึ่งมีโทษเบากว่า
ความผิดฐานฆ่าสัตว์อยู่ที่การไม่ได้รับอนุญาต ซากสัตว์ที่ถูกฆ่าจึงไม่ใช่สิ่งที่ได้มาจากการทำผิดกฎหมาย จะริบไม่ได้

คำว่าสัตว์ตามมาตรา 8(1) หมายถึงสัตว์มีชีวิตไม่กินความถึงซากสัตว์ด้วย
ตามกดหมายไห้อำนาดข้าหลวงประจำจังหวัดประกาสห้ามมิไห้ผู้ไดนำสัตว์เข้าไปไนเขตโรคระบาดถ้าข้าหลวงประกาสห้ามมิไห้นำซากสัตว์เข้าไปด้วย ผู้นำซากสัตว์เข้าไปโดยฝ่าฝืนคำสั่งย่อมไม่มีความผิด.

คำว่าสัตว์ตามมาตรา 3(1) หมายถึงสัตว์มีชีวิตไม่กินความถึงซากสัตว์ด้วย
ตามกฎหมายให้อำนาจข้าหลวงประจำจังหวัดประกาศห้ามมิให้ผู้ใดนำสัตว์เข้าไปในเขตโรคระบาด ถ้าข้าหลวงประกาศห้ามมิให้นำซากสัตว์เข้าไปด้วย ผู้นำซากสัตว์เข้าไปโดยฝ่าฝืนคำสั่งย่อมไม่มีความผิด