คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
พ.ร.บ.คนเข้าเมือง

พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ.2493 มาตรา 33, 38 หาได้จำกัดเฉพาะคนต่างด้าวที่เดินทางเข้ามาในราชอาณาจักรไม่ เมื่อคนต่างด้าวอยู่ในราชอาณาจักรโดยไม่ได้รับอนุญาต พนักงานเจ้าหน้าที่จะส่งกลับออกไปนอกราชอาณาจักร ย่อมมีอำนาจฝากกักคนต่างด้าวนั้นไว้ที่สถานีตำรวจภูธรได้

จำเลยเป็นจีนอยู่ชายเขตต์แดนประเทศสยาม แล้วไปจ่ายตลาดนอกเขตต์แดนประเทศสยามซึ่งอยู่ติดต่อใกล้กัน อันเป็นการผ่านอาณาเขตต์ไปชั่วประเดี๋ยวเดียว ดังนี้ ยังไม่มีผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง
ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 5

คนต่างด้าวซึ่งตั้งถิ่นฐานอยู่ใกล้เขตร์แดนสยามและมีใบสำคัญแสดงรูปพรรณ์แล้วข้ามแดนไปมาในพระราชอาณาจักร์สยามชั่วคราวโดยมิได้เอาใบสำคัญแสดงรูปพรรณ์นั้นไปให้เจ้าพนักงานสลักหลังเสียก่อนยังไม่มีความผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง คนต่างด้าวเข้ามาในสยามชั่วคราวได้รับความยกเว้นไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียม

คนต่างด้าวที่เข้ามาอยู่ในอาณาจักร์สยามก่อนวันใช้ พ.ร.บ.คนเข้าเมืองและไม่เคยออกไปจากสยามเลยนั้น ไม่ต้องไปขอรับใบสำคัญถิ่นที่อยู่จากเจ้าพนักงาาน อายุความในเรื่องลักลอบเข้ามาในพระราชอาณาจักร์สยามโดยไม่ขอรับใบสำคัญถิ่นที่อยู่นั้นมีกำหนด 1 ปีนับแต่วันที่ลักลอบเข้ามาอ้างฎีกาที่ 658/2479 อาญา ม.78 ธรรมนูญศาลยุตติธรรม +บังคับอังกฤษ โจทก์ฟ้องอ้างว่าจำเลยเป็นคนบังคับอังกฤษ แต่จำเลยปฏิสธแลกงสุลอังกฤษไม่รับรองนั้น ถือเป็นคดีไทยธรรมดา

การกักตัวคนต่างด้าวตามบทบัญญัติของ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2522 ไม่อยู่ในความหมายบทนิยาม "คุมขัง" ตาม ป.อ. มาตรา 1 (12) โดยที่ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2522 มาตรา 19 วรรคหนึ่ง กำหนดให้พนักงานเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองกักตัวคนต่างด้าวไว้ ณ สถานที่ใดตามที่เห็นเหมาะสม แต่การที่สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองไม่มีห้องกักตัวที่เหมาะสมเป็นของตัวเอง แล้วนำผู้ร้องซึ่งเป็นคนต่างด้าวไปกักตัวไว้ในห้องคุมตัวหรือควบคุมผู้ถูกจับหรือผู้ต้องหาของสถานีตำรวจ จึงมิใช่เป็นการกักตัวผู้ร้องไว้ ณ สถานที่เหมาะสม และกรณีมีเหตุจำเป็นต้องกักตัวผู้ร้องไว้เกินกำหนดเจ็ดวัน โดยพนักงานเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองไม่ยื่นคำร้องต่อศาลเพื่อขอให้มีอำนาจกักตัวคนต่างด้าวต่อไปอีก เป็นการไม่ได้ปฏิบัติตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2522 มาตรา 20 วรรคสอง การกักตัวผู้ร้องไว้ในห้องคุมตัวหรือควบคุมผู้ถูกจับหรือผู้ต้องหาของสถานีตำรวจดังกล่าว จึงเป็นการคุมขังในกรณีอื่นใดโดยมิชอบด้วยกฎหมายตาม ป.วิ.อ. มาตรา 90