คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
แม่น้ำ

การขุดลอกหรือดูดดินและทรายในแม่น้ำลำคลองเป็นการทำลายหรือทำให้เสื่อมสภาพที่ดินและที่ทราย เพราะทำให้สภาพของที่ดินและที่ทรายที่เป็นอยู่ตามธรรมชาติเปลี่ยนแปลงไปและการนำเอาดินและทรายที่ดูดขึ้นมาแล้วไปไว้ในที่ดินของเอกชนก็เป็นอันตรายแก่ทรัพยากรในที่ดิน เพราะทำให้ดินและทรายที่เคยมีอยู่ลดน้อยไป เมื่อจำเลยทำการดูดทรายในแม่น้ำ ในบริเวณที่ตนมิได้มีสิทธิครอบครองและโดยมิได้รับอนุญาต จำเลยจึงมีความผิดตามประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา 108 ทวิ

ที่ชายตลิ่งระหว่างที่ดินในโฉนดของโจทก์กับแม่น้ำซึ่งน้ำท่วมถึงทุกปี เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1304(2) โจทก์ไม่มีสิทธิให้จำเลยเช่า จึงฟ้องขับไล่จำเลยซึ่งครอบครองอยู่ไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้สิทธิโดยไม่สุจริต โดยแกล้งเอาหินมากองไว้ และเอาไม้ปักเป็นหลักกันไม่ให้โจทก์เอาเรือเข้าจอดในลำแม่น้ำระนองอันเป็นสาธารณะสมบัติของแผ่นดินซึ่งโจทก์ได้ใช้สอยมานาน ทำให้โจทก์เสียหาย หากเป็นจริงตามฟ้อง โจทก์ก็เป็นผู้ได้รับความเสียหายเป็นพิเศษ ย่อมมีอำนาจฟ้องจำเลยได้

ที่ชายตลิ่งของแม่น้ำ ถึงฤดูน้ำ น้ำท่วมราว 3 เดือนทุกปี ใช้เป็นที่จับปลา ถึงฤดูน้ำลดจึงเป็นที่ชายหาดต่อจากตลิ่งราษฎรใช้ทำการเพาะปลูกไม้ล้มลุกและธัญชาติ จึงเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินสำหรับราษฎรใช้ร่วมกันผู้ใดจะถือกรรมสิทธิหรือสิทธิครอบครองไม่ได้(อ้างฎีกาที่ 39/2495)

แม้ตามประกาศมีข้อยกเว้นให้นำของสำหรับใช้กับยานพาหนะอันนั้นไปได้ก็ดี การที่จำเลยขนย้ายยางรถยนตร์ไปเพื่อใช้สำหรับรถยนตร์คันอื่น ซึ่งยางแตกอยู่ไม่ได้ใช้สำหรับรถยนตร์คันที่ขนไปนั้น ดังนี้ จำเลยมีความผิด

จำเลยใช้แหทำการประมงในที่จับสัตว์น้ำ ซึ่งมีสภาพเป็นแม่น้ำ ในฤดูปลามีไข่ เมื่อไม่ผิดข้อห้ามตามประากาศข้อ 3 และเมื่อไม่ปรากฏว่าแหนั้นเป็นเครื่องมือต้องห้ามแล้ว จำเลยไม่มีความผิด
เครื่องมือที่ระบุให้ใช้ในประกาศข้อ 4 เป็นเรื่องจับสัตว์น้ำในที่ไม่มีสภาพเป็นแม่น้ำ

จำเลยใช้แหทำการประมงในที่จับสัตว์น้ำ ซึ่งมีสภาพเป็นแม่น้ำในฤดูปลามีไข่ เมื่อไม่ผิดข้อห้ามตามประกาศข้อ 3 และเมื่อไม่ปรากฏว่าแหนั้นเป็นเครื่องมือต้องห้ามแล้วจำเลยไม่มีความผิด
เครื่องมือที่ระบุให้ใช้ในประกาศข้อ 4 เป็นเรื่องจับสัตว์น้ำในที่ไม่มีสภาพเป็นแม่น้ำ

จอดเรือซ้อนลำนอกแนวเรืออื่นกีดขวางไม่สดวกแก่การจราจร ถึงแม้ที่ ๆ จอดเรือจะมิได้อยู่ในเขตต์ท่าที่ได้ประกาศกำหนดไว้แล้วก็ดี ก็ต้องมีความผิดตาม ม.44,51 ข้างต้น

ใช้โพงพางโดยไม่มีอาชญาบัตร์ อาชญา ม. 27 ริบโพงพางหรือไม่อยู่ในดุลยพินิจของศาล

แม้ที่ดินโฉนดเลขที่ 11301 ของโจทก์ทางด้านทิศตะวันออกจะติดแม่น้ำบางปะกง แต่ก็ได้ความว่า ปัจจุบันแม่น้ำบางปะกงไม่ได้ใช้เป็นทางสัญจร คงมีแต่เรือหาปลา ไม่มีเรือโดยสาร โดยกิจการเรือโดยสารได้เลิกมาหลายสิบปีแล้ว เมื่อโจทก์ซื้อที่ดินแปลงดังกล่าวแล้วก็ได้ใช้เส้นทางพิพาทออกสู่ทางสาธารณะ ซึ่งเส้นทางพิพาทมีความกว้างประมาณ 3 เมตร ดังนี้ กรณีที่ดินโจทก์จึงต้องตามบทบัญญัติ ป.พ.พ. มาตรา 1349 วรรคสอง คือ ที่ดินโจทก์มีทางออกสู่ทางสาธารณะได้แต่ต้องข้ามสระ บึง ทะเล หรือสภาพยากลำบากในทำนองเดียวกัน โจทก์จึงมีสิทธิฟ้องเพื่อขอเปิดทางจำเป็นผ่านที่ดินจำเลยทั้งสามออกสู่ทางสาธารณะได้
เมื่อที่ดินโฉนดเลขที่ 11301 ที่โจทก์ถือกรรมสิทธิ์อยู่แบ่งแยกออกมาจากโฉนดที่ดินเลขที่ 1638 ของจำเลยที่ 1 และที่ 2 เป็นเหตุให้ที่ดินโฉนดเลขที่ 11301 ไม่มีทางบนบกออกสู่ทางสาธารณะได้โจทก์ก็ย่อมมีสิทธิใช้ทางพิพาทออกสู่ทางสาธารณะได้เช่นกันตาม ป.พ.พ. มาตรา 1350
สิทธิในทางจำเป็นย่อมเกิดขึ้นโดยอำนาจของกฎหมายตามสภาพความเป็นจริงของที่ดินในปัจจุบัน ข้ออ้างของฝ่ายจำเลยทั้งสามที่ว่าโจทก์สมัครใจซื้อที่ดินซึ่งไม่มีทางออกสู่ถนนสาธารณะทำให้ซื้อในราคาถูกกว่าปกติ ส่อเจตนาว่าจะไม่ใช้ทางพิพาทเป็นทางออกสู่ทางสาธารณะนั้น มิได้ทำให้สิทธิในทางจำเป็นของโจทก์ระงับสิ้นไปแต่อย่างใด