คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 100/2493

การที่วินิจฉัยว่ากระสุนปืนชะนิดใดใช้ได้ฉะเพาะแต่ในการสงครามหรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยต้องกันว่า กระสุนนั้นมิใช่ใช้ฉะเพาะแต่ในการสงครามแล้ว ฎีกาไม่ได้ต้องห้าม

ได้ความตามข้อหา และคำรับจำเลยว่า จำเลยมีกระสุนปืนเล็กขนาด ๗.๗ ม.ม. รวม ๘๐ นัดไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต และคดีได้ความตามคำพะยานว่ากระสุนชะนิดนี้ใช้ได้กับปืนเล็กยาวและปืนกลในกองทัพและราชการตำรวจ เอกชนไม่มีใช้

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่า จำเลยมีผิดตามมาตรา ๗๒ พ.ร.บ. อาวุธปืน ฐานมีกระสุนปืนธรรมดา ปรับ ๘๐ บาทโดยลดกึ่งหนึ่งแล้ว

โจทก์ฎีกาว่า จำเลยควรผิดตามมาตรา ๕๕ และ ๗๘ แห่งพ.ร.บ. ที่กล่าว

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพ.ร.บ.อาวุธปืนมาตรา ๕๕ นั้น การที่จะวินิจฉัยว่ากระสุนชะนิดใดใช้ฉะเพาะแต่ในการสงครามย่อมต้องอาศัยข้อเท็จจริงประกอบการวินิจฉัยที่ศาลล่าง ทั้งสองวินิจฉัยต้องกันว่า กระสุนนี้มิใช่ใช้ฉะเพาะแต่ในการสงคราม จึงเป็นการวินิจฉัยในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามฎีกาตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๒๐

ให้ยกฎีกา