คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1010/2496

จำนองที่ดิน (มีโฉนด) ไว้แก่เขาและมอบให้เขาครอบครองเก็บประโยชน์ต่างดอกเบี้ย ภายหลังผู้จำนองได้และที่ดิน ที่จำนองให้เป็นสิทธิแก่ผู้รับจำนอง และผู้รับจำนองได้ครอบครองต่อมาโดยถือสิทธิเป็นเจ้าของมากว่า 10 ปี ดังนี้ ผู้รับจำนองย่อมได้กรรมสิทธิในที่ดินนั้น ตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 1382./

โจทก์ฟ้องว่า ได้จำนองที่ดินมีโฉนดของโจทก์ไว้แก่จำเลย เป็นเงิน ๕๐๐ บาท บัดนี้ขอไถ่ถอนจากจำเลย ๆ ไม่ยอม จึงขอ ให้ศาลบังคับ

จำเลยให้การว่า โจทก์จำนองจริง แต่โจทก์มอบที่ดินให้จำเลยเด็ดขาดแล้ว

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์มอบที่ดินให้จำเลยเกิน ๑๐ ปีแล้ว จำเลยจึงได้กรรมสิทธิตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๑๓๘๒ พิพากษา ยกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า แม้ที่พิพาทนี้โจทก์จะได้ทำสัญญาจำนองไว้แก่จำเลยและมอบให้จำเลยครอบครองเก็บประโยชน์ต่าง ดอกเบี้ยมาในชั้นแรกก็ดี แต่ตามทางพิจารณา คดีมีพฤติการณ์และเหตุผลควารเชื่อว่า ต่อมาโจทก์ได้สละที่รายนี้ให้เป็น สิทธิแก่จำเลย และจำเลยได้ครอบครองโดยถือสิทธิ เป็นเจ้าของมากว่า ๑๐ ปีแล้ว ฯลฯ

จึงพิพากษายืน.