คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1020/2493

การที่จะวินิจฉัยว่าถ้อยคำที่เบิกความเท็จจะเป็นข้อสำคัญหรือไม่นั้น ย่อมต้องพิจารณาประเด็นในคดีที่ผู้นั้นเบิกความประกอบเมื่อศาลล่าง 2 ศาลฟังว่าข้อความที่ผู้นั้นเบิกความเท็จไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีแล้ว การเป็นข้อสำคัญหรือไม่สำคัญย่อมเป็นข้อเท็จจริง

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ ขอให้ลงโทษจำเลยรับว่าได้ให้การดังฟ้อง

ศาลล่างทั้งสองพิจารณาสำนวนคดีที่อ้างประกอบแล้ววินิจฉัยว่า ถ้อยคำที่จำเลยเบิกความไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การวินิจฉัยว่าถ้อยคำที่จำเลยเบิกความเท็จจะเป็นข้อสำคัญหรือไม่นั้น ย่อมต้องพิจารณาประเด็นในคดีที่จำเลยเบิกความประกอบ ก็เมื่อศาลล่างทั้งสองฟังว่า ข้อความที่จำเลยเบิกความเท็จไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีนั้นแล้ว การเป็นข้อสำคัญหรือไม่ ก็ย่อมเป็นข้อเท็จจริง ซึ่งโจทก์ฎีกาไม่ได้ มา ป.ม.วิ อาญามาตรา ๒๑๙

จึงให้ยกฎีกา