คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1110/2492

โจทก์ยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องโดยกล่าวแต่เพียงว่า ฟ้องของโจทก์ "ยังคลาดเคลื่อนอยู่" ดังนี้ นับว่าโจทก์ไม่ได้แสดงว่า "มีเหตุอันควร" ที่จะขอแก้ฟ้องได้ตามมาตรา 163 ป.ม.วิ.อาญา

(อ้างฎีกาที่ 70/2490)

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานสมกับกันเล่นการพะนันแปดเก้าพะนันเอาทรัพย์สินกัน จำเลยปฏิเสธ ต่อมาโจทก์ยื่นคำร้องว่า ตามฟ้องที่กล่าวหาว่าจำเลยเล่นการพะนันรายนี้ในวันที่ ๒๙ เมษายน ๒๔๙๑ เวลากลางวันนั้น ยังคลาดเคลื่อนอยู่ โจทก์จึงขอแก้เป็นวันที่ ๒๙ เมษายน ๒๔๙๑ เวลากลางคืน ศาลชั้นต้นเห็นว่าคำร้องของโจทก์ไม่แสดงเหตุอันสมควร ไม่อนุญาตให้แก้ แล้วสั่งงดสืบพะยาน พิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๖๓ ให้โจทก์มีอำนาจยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องก่อนมีคำพิพากษาศาลชั้นต้นได้แต่ "เมื่อมีเหตุอันควร" และถ้าศาลเห็นสมควรจะอนุญาตก็ได้ คดีเรื่องนี้ตามคำร้องโจทก์กล่าวแต่เพียงว่า ฟ้องของโจทก์ "ยังคลาดเคลื่อนอยู่" ซึ่งเป็นคำกล่าวถึงเหตุที่โจทก์ขอแก้ฟ้องเท่านั้น โจทก์ไม่ได้แสดงเลยว่า "มีเหตุอันควร" อย่างไรที่โจทก์จะขอแก้ฟ้อง

พิพากษายืน