คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1110/2504

ผู้เสียหายไปทวงเงินจำเลยและกลับไปแล้ว จำเลยโกรธผู้เสียหายจึงเดินด่าผู้เสียหายอยู่บนบ้านของจำเลยว่า "บักถวิล โคตรพ่อโคตรแม่มึง มึงไม่สำนึกตัวว่าจะตายโหงกูมีปืนอยู่ 2 กระบอก กูจะเอามึงให้ตายแน่คราวนี้" โดยจำเลยไม่รู้ว่าผู้เสียหายมาแอบฟังเช่นนี้แสดงว่าจำเลยบ่นด่าคนเดียวเพื่อระบายอารมณ์ที่ไม่พอใจ ไม่มีลักษณะที่น่ากลัวหรือตกใจว่าจำเลยจะยิงผู้เสียหายจริงจังดังที่พูด คำพูดของจำเลยไม่เป็นการขู่เข็ญตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 392

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขู่เข็ญและโฆษณาดูหมิ่นนายถวิลว่า "โคตรพ่อโคตรแม่มึงบัวถวิล มึงไม่สำนึกว่ามึงจะตายโหง กูมีปืนอยู่ 2 กระบอก กูจะเอามันเบิ่ง (กูจะยิงมัน)" เป็นเหตุให้นายถวิลเกิดความกลัวหรือตกใจจะถูกจำเลยฆ่า ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 392, 393

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเชื่อคำพยานโจทก์และเห็นว่านายถวิลเกิดความกลัวจริง พิพากษาว่าจำเลยผิดประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 392, 393 และให้ลงโทษตามมาตรา 392 ซึ่งเป็นบทหนัก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับศาลชั้นต้น แต่เห็นว่าจำเลยมิได้ขู่เข็ญนายถวิล ๆ มาแอบฟังได้ยินเอง พิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 393 บทเดียว

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 392 บัญญัติว่า "ผู้ใดทำให้ผู้อื่นเกิดความกลัวหรือความตกใจโดยการขู่เข็ญต้องระวางโทษ ฯลฯ" ความสำคัญจึงอยู่ที่การขู่เข็ญ เรื่องนี้ได้ความว่า จำเลยโกรธผู้เสียหายที่มาทวงเงิน ขณะนั้นจำเลยเมาสุราจึงเดินด่าผู้เสียหายอยู่บนเรือน พฤติการณ์แสดงว่าจำเลยบ่นด่าคนเดียวเพื่อระบายอารมณ์ที่ไม่พอใจ ไม่มีลักษณะที่น่ากลัวหรือตกใจว่าจำเลยจะยิงผู้เสียหายจริงจัง ดังที่พูด ฉะนั้น คำพูดของจำเลยจึงไม่เป็นการขู่เข็ญ ไม่ผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 392 พิพากษายืน