คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1110/2512

ตามประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัดตามความในพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร มาตรา 8 ท้ายฟ้อง โจทก์มิได้แสดงแจ้งชัดว่า ที่ห้ามสุกรมีชีวิตเข้าไปในเขตนั้นมีวัตถุประสงค์อย่างไร และเป็นที่รู้กันทั่วไปว่า การห้ามมิให้ขนย้าย สุกรมีชีวิตเข้าไปในท้องที่ตามประกาศนั้นย่อมทำให้สุกรมีชีวิตในท้องที่นั้นมีปริมาณลดน้อยลงอันจะทำให้ราคาสูงขึ้น ประกาศดังกล่าวจึงมิได้มีวัตถุประสงค์เพื่อป้องกันการค้ากำไรเกินควร ไม่ชอบด้วยเจตนารมย์ของพระราชบัญญัติที่ให้อำนาจคณะกรรมการไว้ จำเลยฝ่าฝืนจึงไม่มีความผิด เทียบตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 284/2498

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยฝ่าฝืนประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัด ห้ามนำสุกรเข้าไปในเขตควบคุม โดยจำเลยได้ขนย้ายสุกรมีชีวิต 15 ตัวเข้าไปในเขตควบคุมตามประกาศดังกล่าว ขอให้ลงโทษจำเลย

จำเลยให้การรับสารภาพตามฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า ตามพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร มาตรา 8 มุ่งหมายให้คณะกรรมการระบุชื่อหรือประเภทสิ่งของและห้ามมิให้ค้ากำไรเกินควรในสิ่งของนั้น แต่ประกาศท้ายฟ้องโจทก์ระบุเพียงชื่อและประเภทของสิ่งของเท่านั้นยังขาดข้อความที่เป็นสารสำคัญ คือ ห้ามค้ากำไรเกินควร ประกาศดังกล่าวจึงมิชอบด้วยกฎหมายจำเลยฝ่าฝืน จึงไม่มีความผิด พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควร มีหลักสำคัญอยู่ว่า ประกาศของคณะกรรมการจะต้องเป็นไปเพื่อป้องกันการค้ากำไรเกินควร ตามประกาศท้ายฟ้องโจทก์มิได้แสดงแจ้งชัดว่า ที่ห้ามสุกรมีชีวิตเข้าไปในเขต 3 อำเภอนั้น มีวัตถุประสงค์อย่างไร และเป็นที่รู้กันทั่วไปว่า สินค้าใดมีปริมาณเพิ่มมากขึ้น ราคาย่อมถูกลง ตรงกันข้าม สินค้าใดมีปริมาณลดน้อยลงราคาย่อมสูงขึ้น การที่ทางการประกาศห้ามมิให้สุกรมีชีวิตเข้าไปในเขตใด ย่อมทำให้สุกรมีชีวิตมีปริมาณลดน้อยลงอันจะทำให้ราคาสูงขึ้นจึงเห็นว่าประกาศของคณะกรรมการส่วนจังหวัดฉบับนี้มิได้มีวัตถุประสงค์เพื่อป้องกันการค้ากำไรเกินควร ไม่ชอบด้วยเจตนารมย์ของพระราชบัญญัติที่ให้อำนาจคณะกรรมการส่วนจังหวัดไว้ ใช้บังคับไม่ได้

พิพากษายืนในผลแห่งคดี