คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1118/2492

คดีมโนสาเร่ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ศาลชั้นต้นในข้อเท็จจริง คู่ความย่อมฎีกาในข้อเท็จจริงได้.

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่า เนื่องจากจำเลยไม่ชำระค่าเช่า ๘ เดือนเป็นเงิน ๑๖๐ บาท และจำเลยไม่สงวนทรัพย์สิน จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่มาเก็บค่าเช่าเอง ห้องรายนี้ได้ทรุดโทรมไปตามธรรมดา เพราะสร้างมากว่า ๒๐ ปีแล้ว จำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยไม่สงวนทรัพย์สินที่เช่าเสมอกับวิญญูชนจะพึงสงวนทรัพย์สินของตน พิพากษาให้ขับไล่จำเลยและบริวาร ศาลอุทธรณ์เห็นว่า โจทก์มีพะยานนำสืบไม่สมฟ้อง จำเลยยังคงได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า ห้องรายพิพาทเป็นห้องเก่าแก่ ความชำรุดทรุดโทรมที่ศาลไปตรวจเห็นเป็นไปตามสภาพธรรมดา

พิพากษายืน.