คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 119/2509

สัญญาเช่าเป็นสิทธิเฉพาะตัวของผู้เช่า เมื่อผู้เช่าตาย สิทธิการเช่าย่อมสิ้นสุด จำเลยซึ่งเป็นบุตรผู้เช่าได้อยู่ในตึกพิพาทต่อมา ก็ถือว่าอยู่ในฐานะบริวารของผู้เช่า ดังนั้น การที่จำเลยชำระค่าเช่าจึงเป็นการชำระในนามของผู้เช่า ไม่ก่อให้เกิดสัญญาเช่าระหว่างโจทก์และจำเลยอย่างใด.

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยอ้างว่ามารดาจำเลยเคยเช่าตึกพิพาทจากโจทก์ แต่มารดาจำเลยตายไปตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๐๑ สัญญาเช่าจึงระงับไปแล้ว จำเลยได้ร้องขอเช่าตึกพิพาทต่อไป แต่โจทก์ไม่ยินยอม และได้แจ้งให้จำเลยออกไปแล้ว จำเลยไม่ยอมออกจึงเป็นการอยู่โดยละเมิด

จำเลยให้การว่า เมื่อมารดาจำเลยตายแล้ว โจทก์ได้เก็บค่าเช่าจากจำเลยตลอดมาจนถึงเดือนมิถุนายน ๒๕๐๖ จึงถือว่าจำเลยได้เช่าตึกโจทก์ มิได้ทำละเมิด

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลยออกไปจากตึกพิพาท

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า สัญญาเช่าเป็นสิทธิเฉพาะตัวของผู้เช่า เมื่อผู้เช่าตาย สิทธิการเช่าย่อมสิ้นสุดลง จำเลยอยู่ในตึกพิพาทในฐานะเป็นบริวารของมารดาจำเลย แม้จำเลยจะเคยขอเช่าตึกพิพาทแทนมารดา แต่โจทก์ก็มิได้ยินยอม การที่จำเลยชำระค่าเช่าก็เป็นการชำระในนามของมารดาจำเลย จึงไม่ก่อให้เกิดสัญญาเช่าระหว่างโจทก์และจำเลย เมื่อโจทก์แจ้งให้จำเลยออกไปแล้ว จำเลยก็ไม่มีสิทธิที่จะอยู่ต่อไปได้

จึงพิพากษายืน.