คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1210/2491

ฟ้องโจทก์กล่าวว่า จำเลยบังอาจมีธนบัตรปลอมไว้เพื่อจำหน่ายคำว่าบังอาจย่อมจะเข้าใจได้ว่า มีไว้โดยตั้งใจหรือรู้ว่าเป็นของปลอม (อ้างฎีกาที่ 884/2484)

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยบังอาจมีธนบัตรปลอมไว้เพื่อจำหน่ายขอให้ลงโทษ จำเลยให้การว่า ได้ธนบัตรมาจากการขายพลอยโดยไม่รู้ว่าเป็นธนบัตรปลอม ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 203 จำคุก 10 ปีศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา 203(3) ตามที่แก้ไขเพิ่มเติมพ.ศ. 2475 มาตรา 6 จำคุก 10 ปีลดฐานปรานีตามมาตรา 59 คงจำคุก 6 ปี 8 เดือน นอกนั้นยืนตาม

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจมีธนบัตรปลอมไว้เพื่อจำหน่าย จำเลยน่าจะเข้าใจฟ้องของโจทก์ดีแล้วจึงได้ต่อสู้คดีว่า จำเลยได้มาโดยไม่รู้ว่าเป็นธนบัตรปลอม คำว่าบังอาจในฟ้องพอจะเข้าใจได้ว่า จำเลยมีไว้โดยตั้งใจ หรือรู้ว่าเป็นของปลอม ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยได้กระทำความผิดจริง

พิพากษายืน