คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1211/2510

คำสั่งศาลที่ให้ยกคำร้องของโจทก์ที่ขอให้ศาลขยายเวลายื่นคำให้การไม่ใช่คำสั่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 144 โจทก์ย่อมยื่นคำร้องขอให้ศาลรับคำให้การ โดยอ้างว่ามิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การได้อีก ไม่เป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ

ผู้ร้องขัดทรัพย์ร้องว่า ห้องแถวที่โจทก์ (ในคดีเดิม) นำยึดเป็นของผู้ร้องฯ ขอให้ถอนการยึด

พนักงานศาลได้ส่งสำเนาคำร้องและหมายนัดให้แก่ผู้ที่อยู่ในภูมิลำเนาของโจทก์ เมื่อพ้นกำหนดคัดค้านในหมายนัดไป ๑ วันแล้ว โจทก์ได้ยื่นคำร้องว่าผู้รับหมายมิได้แจ้งให้โจทก์ทราบ ขอให้ศาลขยายระยะเวลาดังกล่าว ศาลสั่งยกคำร้อง

รุ่งขึ้นโจทก์ยื่นคำร้องขอยื่นคำให้การโดยอ้างเหตุว่ามิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การ

ศาลชั้นต้นไต่สวนคำร้องแล้วมีคำสั่งให้รับคำให้การของโจทก์ และในที่สุดพิพากษาให้ยกคำร้องขัดทรัพย์

ผู้ร้องขัดทรัพย์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องขัดทรัพย์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่ศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้องของโจทก์ที่ขอให้ศาลขยายระยะเวลายื่นคำให้การมิใช่เป็นการสั่งวินิจฉัยชี้ขาดคดีจึงไม่ใช่คำสั่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๔๔ โจทก์จึงยื่นคำร้องใหม่ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๙๙ ได้อีก ไม่เป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ

พิพากษายืน.