คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1276/2503

โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยกล่าวคำหลอกลวงขอยืมรถจักรยาน2 ล้อ ไปทวงหนี้กับผู้มีชื่อ ดังนี้ ไม่มีมูลความผิดทางอาญาฐานฉ้อโกง เป็นแต่ผิดคำรับรองที่จำเลยให้ไว้ล่วงหน้าว่าจะไปทำกิจอย่างนั้นแล้วมิได้ไปทำเท่านั้นเพราะความสำคัญอยู่ที่จำเลยจะขอยืมรถเจ้าทรัพย์ ส่วนที่ว่าจะไปทวงหนี้ ก็เป็นแต่คำกล่าวประกอบการขอยืม ฟ้องโจทก์ก็มิได้กล่าวว่า ถ้าจำเลยไม่อ้างว่าจะไปทวงหนี้แล้วเจ้าทรัพย์ก็จะไม่ให้ (อ้างฎีกาที่ 1187/2500)

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยบังอาจกล่าวคำหลอกลวงนายสิบตำรวจตรีปกรณ์โดยขอยืมรถจักรยาน 2 ล้อ ของนายสิบตำรวจตรีปกรณ์ ไปทวงหนี้กับผู้มีชื่อ อันเป็นความเท็จ โดยมีเจตนาทุจริตประสงค์จะหลอกลวงนายสิบตำรวจตรีปกรณ์มอบรถจักรยานให้ นายสิบตำรวจตรีปกรณ์หลงเชื่อจึงมอบรถจักรยาน 2 ล้อ 1 คัน ให้แก่จำเลยไป ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 341

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์มิได้บรรยายฟ้องให้เข้าใจว่าเป็นเท็จตรงไหน และความจริงเป็นอย่างไร หากจะหมายความว่าเป็นความเท็จตรงที่ว่า จะยืมไปทวงหนี้กับผู้มีชื่อ ซึ่งความจริงไม่ได้ไปทวงหนี้ ถ้าเช่นนั้น ก็ไม่ใช่เป็นการกล่าวเท็จหลอกลวงอันจะเป็นมูลความผิดทางอาญาฐานฉ้อโกง เป็นแต่ผิดคำรับรองที่จำเลยให้ไว้ล่วงหน้าว่าจะไปทำกิจอย่างนั้นแล้วมิได้ทำไปเท่านั้น เพราะความสำคัญอยู่ที่ว่าจำเลยขอยืมรถเจ้าทรัพย์ส่วนที่ว่าจะไปทวงหนี้ก็เป็นแต่คำกล่าวประกอบการขอยืม ฟ้องโจทก์ก็มิได้กล่าวว่าถ้าจำเลยไม่อ้างว่าจะไปทวงหนี้แล้ว เจ้าทรัพย์ก็จะไม่ให้

พิพากษายืน