คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 129/2492

การขอแก้วันเวลากระทำผิดอันจำเป็นต้องกล่าวในฟ้อง ตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา 158(5) นั้น เป็นการแก้รายละเอียด ซึ่งมาตรา 164 อนุญาตให้แก้ได้ มิให้ถือว่า ทำให้จำเลยเสียเปรียบเว้นแต่จำเลยได้หลงข้อต่อสู้

สืบพะยานโจทก์ไปได้ 2 ปาก โจทก์ยื่นคำร้องขอแก้วันกระทำผิดในฟ้อง เมื่อไม่ปรากฎว่าจำเลยหลงข้อต่อสู้ ย่อมแก้ได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๓๔๐(๑) จำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นสืบพะยานได้ ๒ ปาก โจทก์ยื่นคำร้องขอแก้วันกระทำผิด ศาลอนุญาต และดำเนินการพิจารณาต่อไป แล้วพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้อง ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การที่ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์แก้ฟ้อง ไม่ชอบด้วยวิธีพิจารณา ไม่อนุญาตให้แก่ และฟังว่าข้อเท็จจริงที่ได้ความในทางพิจารณาต่างกับฟ้อง พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การขอแก้วันเวลากระทำผิดอันจำเป็นต้องกล่าวในฟ้องตาม ป.ม.วิ.อาญา มาตรา ๑๕๘(๕) นั้น เป็นการแก้รายละเอียด ซึ่งตามมาตรา ๑๖๔ ป.ม.วิ.อาญาอนุญาตให้แก้ได้ มิให้ถือว่าจำเลยเสียเปรียบ เว้นแต่จะได้หลงข้อต่อสู้ คดีนี้โจทก์ขอแก้ในระหว่างพิจารณา และไม่ปรากฎจำเลยหลงข้อต่อสู้ประการใด โจทก์ชอบที่จะขอแก้ได้

พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาข้อเท็จจริง แล้วพิพากษาใหม่ตามรูปความ